ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ

«ΠΕΡΝΑΝΕ ΠΑΝΩ ΜΑΣ ΤΑ ΤΡΟΧΟΦΟΡΑ...» (26 09 2008)
(Άλκης Αλκαίος)

Σε όλους μας έχει τύχει να επισκεφτούμε για κάποιο λόγο – επαγγελματικό, τουριστικό ή άλλο - μια οποιαδήποτε ελληνική (ή ξένη) πόλη. Αν έχουμε το χρόνο να την εξερευνήσουμε, θα πάμε οπωσδήποτε να δούμε τα τυχόν μνημεία του παρελθόντος της. Αν πάλι η συγκεκριμένη πόλη δεν έχει τέτοια μνημεία, μας μένει να χαρούμε τη συγκαιρινή παρουσία της: τη διαμόρφωσή της, την πλατεία της, τα μαγαζιά της. Σε όλες ανεξαιρέτως, ακόμη και στις μικρότερες, θα βρούμε χώρο πεζοδρομημένο για αυτές τις στιγμές. Σε όλες, εκτός από μία...
Εδώ θα συναντήσουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία να έχει γίνει προσπάθεια πλακόστρωσης του μισού κεντρικού δρόμου για να τον απολαμβάνουν τα... λεωφορεία και τα φορτηγά! Και κάθε τόσο να χρειάζεται επιδιόρθωση από τις φθορές που προκαλούνται. Ένας πεζόδρομος για μη πεζούς.
Παράλληλα, με αυτά τα ημίμετρα δημιουργούνται και προβλήματα με την κυκλοφορία. Γιατί είμαστε συνηθισμένοι να θεωρούμε τον δημόσιο δρόμο κτήμα μας και να παρκάρουμε ή να διπλοπαρκάρουμε όπου θέλουμε. Ακόμα και μπροστά στις ειδικές ράμπες (σε όσα πεζοδρόμια, τέλος πάντων, αυτές υπάρχουν) για καρότσια μωρών ή αναπήρων! Ο αυτονόητος σεβασμός σε αυτούς που δυσκολεύονται να λειτουργούν όπως η πλειοψηφία παρακάμπτεται - αν ποτέ υπήρξε- μπροστά στη νεοελληνική νοοτροπία του ατομισμού, της ψευτομαγκιάς, του «κάνω ό,τι γουστάρω», του «έλα μωρέ, ας σκαρφαλώσει στο πεζοδρόμιο». Για ποιον πολιτισμό μιλάμε;
Πληροφορούμαι τις προθέσεις του Δήμου για προσπάθεια μεταβολής της κατάστασης. Αντιλαμβάνομαι ακόμη, ότι τα βελτιωτικά σχέδια προσκρούουν σε επαγγελματικά «συμφέροντα». Η πολιτική όμως ασκείται για το κοινό και όχι το ιδιωτικό καλό. Για το συμφέρον της πόλεως, των δημοτών. Και ένας χώρος στο κέντρο χωρίς αυτοκίνητα, μηχανάκια, κορναρίσματα, μαρσαρίσματα, μποτιλιαρίσματα δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για αυτό, χωρίς να αποβαίνει σε βάρος των επαγγελματιών.
Πρώτα-πρώτα λειτουργικά: ένας χώρος για να παίζουν άφοβα τα παιδιά, για να κυκλοφορούν οι γονείς με τα καρότσια, για να σουλατσάρουν οι ηλικιωμένοι, για να τον εκμεταλλευτούν οι μαγαζάτορες, για να κάθεται οποιοσδήποτε να απολαύσει φαγητό, γλυκό, καφέ, ποτό. Για να αποτελεί και πόλο έλξης για όσους ντόπιους ή κοντοχωριανούς αναζητούν τέτοιες συνθήκες στις Σέρρες. Μέρα ή νύχτα.
Έπειτα και οπτικά-αισθητικά: μια πεζοδρομημένη (για πεζούς) πλατεία, χωρίς αυτοκίνητα, ξεκουράζει τον άνθρωπο, τον ηρεμεί, οι συνθήκες γίνονται ανθρωπινότερες και δίνεται η ευκαιρία για περεταίρω αξιοποίηση του πρασίνου και των σιντριβανιών που ήδη υπάρχουν. Περισσότερα δέντρα, θάμνοι, λουλούδια, νερά: πόλη ανθρώπινη.
Καταλαβαίνω ότι πολλοί μπορεί να έχουν τις αντιρρήσεις τους, για τους δικούς τους λόγους. Όλα όμως μπορούν να τακτοποιηθούν με συζήτηση, αλληλοσεβασμό και επιχειρήματα. Ποιος δε θέλει τον τόπο του ομορφότερο και ελκυστικότερο για το συλλογικό συμφέρον; Ποιος δε θέλει μια πλατεία, έναν πεζόδρομο, άδειο από αυτοκίνητα και γεμάτο κόσμο; Θέτοντας ως αφετηρία αυτή την ομοφωνία, όλα τα υπόλοιπα μπορούν να τακτοποιηθούν: και από που θα περνάν τα αυτοκίνητα, και που θα παρκάρουν, και όλα.
Ο Ελύτης, πάλι, φωτοδότης: «Φεύγω με μια ματιά, ματιά πλατιά, όπου ο κόσμος ξαναγίνεται, όμορφος, από την αρχή, στα μέτρα της καρδιάς». Η καλή διάθεση απαιτείται.
tezjorge@yahoo.gr