θύμα του οικονομικού ανταγωνισμού.
Λίγα ιερά και όσια έχουν απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο. Ένα από αυτά, που τείνει όμως να χαθεί μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς των σύγχρονων απαιτήσεων και των συνθηκών των μεγαλουπόλεων, είναι η μεσημεριανή σιέστα. Χαρακτηριστικό όλων των μεσογειακών, αλλά και όσων λαών λούζονται από καυτό καλοκαιριάτικο ήλιο, σχεδόν ουτοπικό δε, σε χώρες δυτικότροπης ζωής και εργασίας. Εδώ λοιπόν, ιδίως στην περίοδο ραθυμίας του ελληνικού καλοκαιριού, η μεσημεριανή ξεκούραση είναι κεκτημένο και απαραίτητο. Το λένε και οι γιατροί.Κι εκεί που μόλις έχει αρχίσει να σε ζαλίζει ο ύπνος μέσα στη μεσημεριάτικη ησυχία, εκεί που ήδη έχεις αρχίσει νοερά να μεταβαίνεις σε κάποια ακρογιαλιά, κάτω από κανένα πεύκο και να ακούς τα τζιτζίκια, ή σε κανένα μπαξέ κάτω απ’ τη δροσιά και το θρόισμα των δέντρων, να σου ο βάρβαρος ήχος του κινητού, σαν δραπανοκατσάβιδο στον εγκέφαλο. Κοιτάω το ρολόι, 15:20.
– «Ναι»
- «Καλησπέρα σας», μια γυναικεία φωνή, «είμαστε από την τηλεφωνική εταιρεία Colo-line…»
- «Εντάξει κοπέλα μου, αλλά τέτοια ώρα καλείτε;», δεν την αφήνω να ολοκληρώσει τη φράση της, «Δεν μπορείτε πρωί ή απόγευμα»;
Κάτι πήγε να ψελλίσει δικαιολογούμενη ότι τώρα ήταν η σειρά μου στον κατάλογό της, αλλά το τηλέφωνο έκλεισε απότομα στα μούτρα της. Τις βρισιές που ακολούθησαν δεν τις άκουσε. Άντε τώρα να επανέλθεις στην ημι-ληθαργική κατάσταση προ τηλεφωνήματος. Αδύνατο. Πάει το μεσημέρι, πάνε τα τζιτζίκια, τα κελαρυστά νερά.
Το θράσος των εταιρειών τηλεφωνίας δεν έχει προηγούμενο. Μάλλον έχει, αλλά οι τράπεζες πλέον με την κρίση ηρέμησαν. Δεν είναι εποχές για να χαρίζουν δάνεια στον οποιονδήποτε! Έχοντας λοιπόν ένα πλάνο στα πλαίσια των ανταγωνιστικών ρυθμών που αναφέρθηκαν παραπάνω, οι εταιρείες δίχως να φείδονται χρόνου, σηκώνουν τα ακουστικά και καλούν τους σταμπαρισμένους ολημερίς. Αν όμως στην πρωτεύουσα και τη συμπρωτεύουσα οι ρυθμοί για τους περισσότερους είναι στα όρια της τρέλας, δεν συμβαίνει το ίδιο και στην επαρχία. Οι εταιρείες αυτές φαίνεται να μην υπολογίζουν το δικαίωμα της μεσημεριανής ξεκούρασης, της σωματικής και πνευματικής ηρεμίας.Από την άλλη, τι χρωστάει και η συγκεκριμένη υπάλληλος; Κι εντάξει, από μένα δεν άκουσε τίποτα, παρά το μπιπ του κλεισίματος του κινητού. Από άλλους όμως πιο αψείς, δε λέγεται το τι μπορεί να ακούει καθημερινά, ως αντίδραση, ως αγανάκτηση, όχι μόνο στις ώρες που καλούν, αλλά και στη συχνότητα. Όταν όμως οι προϊστάμενοι και διευθυντάδες δε μεριμνούν να περιορίσουν τις κλήσεις προς πιθανούς πελάτες για δύο ώρες το μεσημέρι, τι να σου κάνει κι ο υπάλληλος που κάνει τη βάρδια του; Πιασμένοι στη μέγγενη του ανταγωνισμού για το ποιος θα συλλέξει περισσότερους συνδρομητές στην εταιρεία του, βομβαρδίζουν ανελέητα τα τηλέφωνα όσων βρίσκονται στην καταραμένη λίστα. Τουλάχιστο να υπάρχει ένα επίδομα ψυχικής οδύνης για τις βωμολοχίες στις οποίες εκτίθενται, απλά και μόνο εκτελώντας τις απάνθρωπες εντολές της εργοδοσίας.
Το θράσος, η έλλειψη σεβασμού στον πολίτη, ακόμα και η έλλειψη επαγγελματισμού αυτών των εταιρειών φαίνεται κι απ’ το εξής: σε καλούνε για να σε πείσουν να συμβληθείς με τη δικιά τους εταιρεία, ακόμα κι αν έχεις ήδη συμβληθεί! Ναι! Δεν έχουν ούτε τον ελάχιστο κοινό νου που απαιτείται, ώστε να συνδέσουν τους υπολογιστές τους για να ξέρει ο κάθε υπάλληλος ποιοι έχουν ήδη εγγραφεί στη δικιά τους εταιρεία από κάποιον συνάδελφό του και να μην τους τα πρήζει κάθε τρεις και λίγο. Σήμερα γράφτηκα στην τάδε εταιρεία, αύριο θα με πάρει άλλος υπεύθυνος της ίδιας εταιρείας για να μου κάνει την ίδια προσφορά! Μη χειρότερα!
Ύστερα με πιάνουν οι τύψεις. Γιατί να μιλήσω άσχημα, γιατί να γίνω τόσο αγενής; Τελικά όμως, εγώ ήμουν αγενής που έκλεισα απότομα το τηλέφωνο, ή εκείνοι που δε σεβάστηκαν το δικαίωμά μου στην ελληνοπρεπή μεσημεριανή ραστώνη; Βέβαια, θα μπορούσα να είχα κλείσει το ρημαδοκινητό μου…
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
