Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΤΙΤΟΥ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ

"Η τύχη έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Στην Κατοχή έφτασα πολύ κοντά στον θάνατο. Μια μέρα είχα ραντεβού με μια κοπέλα από την ΕΠΟΝ για να μου φέρει αφίσες. Κάποιος με είδε και με κατέδωσε στους συνεργάτες των Γερμανών, με συλλαμβάνουν και με στήνουν στον τοίχο για να με σκοτώσουν. Την ώρα που είναι έτοιμοι να με πυροβολήσουν, ακούω τον έναν να λέει στους άλλους: «Ρε, μήπως δεν είναι αυτός που μας είπαν, αυτός είναι καλοντυμένος». Φορούσα εκείνη την ημέρα ένα σακάκι και τότε συνειδητοποίησα πως το καλό ντύσιμο μπορεί καμιά φορά να σε προστατέψει. Αφού με έψαξαν και δεν βρήκαν τίποτα, με ρώτησαν τι ήθελα εκεί. Τους απάντησα ότι περίμενα μια κοπέλα για να πάμε βόλτα στην Ακρόπολη. Μου λέει τότε ο ένας από αυτούς με αυστηρό ύφος: «Σου δίνω δέκα λεπτά, αν δεν έρθει η κοπέλα, τελείωσες». Τότε βλέπω την κοπέλα να πλησιάζει πάνω σε ένα ποδήλατο, με το ταγάρι όπου είχε τις αφίσες να κρέμεται, και, ευτυχώς, αντί να φοβηθεί και να φύγει, όταν τους είδε, άφησε το ποδήλατο και ήρθε τρέχοντας κατά πάνω μου. Με αγκάλιασε, με φίλησε και αυτός τότε μου είπε: «Άντε, τη γλίτωσες, μη σε πετύχω ξανά, γιατί την επόμενη φορά δεν θα είσαι τυχερός». Είναι επικίνδυνο να κάνουν σήμερα παραλληλισμούς με την Κατοχή και να λένε ότι και σήμερα έχουμε ένα είδος κατοχής. Θυμάμαι μια δημοσιογράφο να μου δηλώνει: «Μα, δεν βλέπετε ότι έχουμε Κατοχή;» Της απάντησα ότι Κατοχή με παχυσαρκία δεν υπάρχει". 

"Είναι πολλά αυτά που με εκνευρίζουν, αλλά αμέσως σκέφτομαι «μήπως δεν είναι το δικό μου μοντέλο αισθητικής αυτό που είναι το σωστό;». Υπήρξα επί πολλά χρόνια ακραίος και έτσι χρειάστηκε να ωριμάσω ή να καταλαγιάσω για να καταλάβω τη σπουδαιότητα του μέτρου. Πέρασαν πολλά έτη, βέβαια, γιατί πάντα θεωρούσα ότι το μέτρο έχει να κάνει με τη μετριότητα και την ασημαντότητα. Το μέτρο είναι η κατάκτηση μιας ισορροπίας. Ένας από τους πιο σημαντικούς ζωγράφους του σουρεαλισμού, ο Μαρσέλ Ντισάν, δημιουργούσε για πολλά χρόνια ένα έργο τέχνης που ήταν φτιαγμένο ανάμεσα σε δύο κρύσταλλα. Το έργο αυτό αγοράστηκε από ένα μεγάλο μουσείο και κάποια στιγμή τον κάλεσαν για να του πουν ότι μπήκε ένας διαταραγμένος άνδρας και με ένα σφυρί ράγισε το κρύσταλλο και ότι έπρεπε να πάει να το αλλάξει. Πάει ο Ντισάν στο μουσείο, το βλέπει με το ράγισμα και λέει «το έργο τώρα τελείωσε». Παρά το παράδοξο της ιστορίας, αντιλαμβανόμαστε ότι για κάθε έργο χρειάζεται ένα τέλος. Είναι ένα κριτήριο που ισχύει και όταν διαβάζεις ένα ποίημα για να κρίνεις αν είναι καλό ή κακό. Ένα ποίημα τελειώνει όταν δεν μπορείς να προσθέσεις ούτε μια λέξη. Η μεγαλύτερη δυσκολία όταν γράφει κανείς –και όχι μόνο ποιήματα– είναι το πώς τελειώνεις. Η αρχή είναι πάντα εύκολη, μπορεί να είναι ένα κίνητρο, μια παρόρμηση, ένα αίσθημα. Δεν μιλάμε για την έμπνευση, διότι η έμπνευση είναι η ξαφνική λάμψη που μέχρι τότε κοίταζες κάτι χωρίς να το βλέπεις. Το δύσκολο είναι το τέλος. Η «λύσις», που έλεγε και ο Αριστοτέλης. Για όλα! "

"Δεν υπάρχει κοινωνία που να έχει καταργήσει το «εγώ», το ίδιο ισχύει και για την ελληνική. Αν ανατρέξουμε στη μαοϊκή εποχή της Κίνας, είχε καταργηθεί το «εγώ» της κοινωνίας, αλλά επικρατούσε το «εγώ» του ηγέτη. Το ουσιαστικό είναι να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει «εγώ» χωρίς το «εμείς», γιατί αλλιώς το «εγώ» είναι μοναχικό και τα μοναχικά άτομα πεθαίνουν μόνα τους, χωρίς να τα λογαριάζει κανείς. Το ίδιο ισχύει και για το «εμείς», που μπορεί να υπάρξει μόνο αν ακολουθείται από το «εγώ», διότι το «εμείς» δεν μπορεί να είναι ένας πολτός μέσα στον οποίο εξανεμίζονται τα «εγώ». Την ευτυχία την αντιλαμβανόμαστε εκ των υστέρων. Όταν τη ζούμε, δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά σημασία έχει να μην καθυστερήσουμε πολύ να την αγγίξουμε. Για τον θάνατο μου αρέσει κάτι που έχει πει ο Γούντι Άλεν: «Βεβαίως και φοβάμαι τον θάνατο, γι' αυτό προτιμώ όταν έρθει να μην είμαι εκεί». 

ΠΗΓΗ (και περισσότερες απόψεις): Lifo

Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Ρόμπιν Λέιν Φοξ: Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Ελληνας ώς το μεδούλι


   "Ο Ρόμπιν Λέιν Φοξ, ένας από τους επιφανέστερους μελετητές της κλασικής αρχαιότητας διεθνώς, έχει ζήσει την ακαδημαϊκή του ζωή στη σκιά ενός ανθρώπου. Το ομώνυμο βιβλίο του για τον Μεγάλο Αλέξανδρο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1974, όταν ήταν μόλις 27 ετών. Ακολούθησαν κι άλλα βιβλία για το Μακεδόνα στρατηλάτη, καθώς και η 37ετής θητεία του ως καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας στο New College του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Το 2004, ήταν ιστορικός σύμβουλος στην ταινία «Alexander» του Ολιβερ Στόουν (μία «αξεπέραστη, ανεπανάληπτη εμπειρία»).
    «Πρέπει ο Αλέξανδρος να γίνει κατανοητός εντός του πλαισίου, των κοινωνικών συνθηκών και των αξιών της εποχής του. Πολλοί μελετητές τα τελευταία 40 χρόνια έχουν επιλέξει απλά να τον εξετάσουν μέσα από το πρίσμα σύγχρονων αντιαποικιοκρατικών, αντιμιλιταριστικών αξιών. Και άρα έχουν πλάσει μία εικόνα ενός αιμοδιψούς δολοφόνου, παρανοϊκού σαν τον Στάλιν, που σκότωσε αμέτρητους ανθρώπους ανά τον κόσμο στην υπηρεσία της φήμης του. Αυτή η εικόνα όμως δεν έχει επηρεάσει το πώς αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος τον Αλέξανδρο, ενώ αν ήταν αληθινή, οι ίδιοι οι αξιωματικοί του θα τον είχαν σκοτώσει μία εβδομάδα αφού ξεκίνησε την ασιατική του εκστρατεία. Πρέπει, ως ιστορικοί του αρχαίου κόσμου, να χρησιμοποιούμε τη γνώση που έχουμε εκ των υστέρων, αλλά και να μπορούμε να την αναστέλλουμε. Δεν μπορούμε να έχουμε απλά το πορτρέτο του Αλέξανδρου μέσω από τα μάτια της [αριστερής-φιλελεύθερης] εφημερίδας Guardian!». Για τον Λέιν Φοξ, η υστεροφημία του Αλέξανδρου εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από την ερμηνεία των τελευταίων του σχεδίων. «Λέγεται ότι ήθελε να προωθήσει την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ευρώπης και Περσίας και την αφομοίωσή τους μέσω γάμου. Επιπλέον, ήθελε να παίρνει υπό την αιγίδα του και να περιβάλλεται από τους καλύτερους, ανεξαρτήτως της προέλευσής τους και των κοινωνικών τους καταβολών».
   Η συγκίνηση που προκαλεί στον Λέιν Φοξ ο αρχαίος κόσμος έγινε ευρύτερα γνωστή κατά τη σπουδαία έκθεση «Από τον Ηρακλή στον Μέγα Αλέξανδρο», που παρουσιάστηκε προ τετραετίας στο μουσείο Ashmolean της Οξφόρδης. Εκεί, σε συνέντευξη Τύπου για τα ευρήματα που είχε φέρει στο μουσείο η Αγγελική Κοτταρίδη («πολύ καλή μου φίλη... ισχυρή και ιδιοφυής προσωπικότητα»), ο καθηγητής του New College είχε δακρύσει, μιλώντας για την πιο σημαντική έκθεση αρχαιοελληνικού ενδιαφέροντος που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στη Βρετανία.
Στο τέλος της συνέντευξης Τύπου, ένας δημοσιογράφος -«πιθανότατα Γερμανός», λέει- είχε σχολιάσει ότι σκοπός της έκθεσης ήταν να δείξει ότι η Μακεδονία είναι ελληνική, ενώ δεν είναι. «Εξοργίστηκα τόσο πολύ που είπα αυτό που πιστεύω: ότι ο Αλέξανδρος ζούσε σε έναν ελληνικό κόσμο, με ελληνικά ονόματα, τη λατρεία των 12 θεών - ήταν Ελληνας ώς το μεδούλι του. Το να πει κανείς ότι γεννήθηκε στα Σκόπια είναι δείγμα αγραμματοσύνης αντίστοιχης με το να πει ότι ο Σαίξπηρ γεννήθηκε στη Λευκορωσία».

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Ένα κείμενο του Ευάγγελου Τσίρμπα από εδώ, μεταφρασμένο από εδώ.

Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες και πρόσφυγες έχουν διασχίσει την Ευρώπη μέσα στο 2015. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για τις δυτικές δυνάμεις, οι οποίες βοήθησαν ενεργά στο να δημιουργηθούν οι κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες που οδήγησαν στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, κατά τη διάρκεια του οποίου ο μισός πληθυσμός της χώρας σκοτώθηκε ή αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα σπίτια του πριν από τον πόλεμο.
Η συνεχιζόμενη βίαιη καταστολή στη Μέση Ανατολή μαζί με την άρνηση των περισσότερων Αραβικών χωρών να τους δεχτούν, έχουν ως αποτέλεσμα έναν πρωτοφανή αριθμό ανθρώπων που ψάχνουν καταφύγιο στην Ευρώπη.
Εξαιτίας της  γεωπολιτικής της θέσης η Ελλάδα αποτελούσε πάντα το «χωνευτήρι» διαφορετικών πολιτισμών, το σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Αυτός ο αντικειμενικός παράγοντας έχει διαμορφώσει τα υποκειμενικά χαρακτηριστικά και τις νοοτροπίες που έχουν υιοθετήσει οι Έλληνες από την αρχαιότητα – χαρακτηριστικά πολύ πιο βαθιά από τον σεβασμό και τη φιλοξενία.
Στην αρχαία Ελλάδα οι ξένοι θεωρούνταν ιερά πρόσωπα. Η προστασία τους ήταν ηθική υποχρέωση που υποστηριζόταν από τον πατέρα των θεών, τον Δία, και τη θεά Αθηνά.
Τρεις Ελληνίδες γιαγιάδες φροντίζουν ένα μωρό προσφύγων στο νησί της Λέσβου
(Φωτογραφία του Λευτέρη Πατσάλη)
Μετά από χιλιάδες χρόνια η Ελλάδα παραμένει σημείο συγκέντρωσης των διωκόμενων μειονοτήτων, οι οποίες προσεγγίζοντας την πύλη της εισόδου στην Ευρώπη αγωνίζονται για την επιβίωση των ίδιων και των παιδιών τους. Και μετά από χιλιάδες χρόνια οι Έλληνες παραμένουν πιστοί στην αξία της φιλοξενίας παρά τις δυσκολίες που προέκυψαν από την οικονομική κρίση και δείχνουν αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, ειδικά στα νησιά του Αιγαίου και κοντά στα χερσαία σύνορα της χώρας.
Την ίδια στιγμή, ένας μεγάλος αριθμός αυτό-οργανωμένων ομάδων και κινημάτων αλληλεγγύης ξεκινά να κάνει την εμφάνιση του σε όλη την Ευρώπη. Αυτές οι αυτο-οργανωμένες οργανώσεις αλληλεγγύης δεν κάνουν αγαθοεργία και δεν είναι φιλανθρωπικά ή κρατικά χρηματοδοτούμενα ιδρύματα. Αποτελούν έναν ενεργό κοινωνικό πυρήνα, ο οποίος δεν βοηθάει τους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη από συμπόνια και οίκτο, αλλά μέσα στα πλαίσια του αγώνα για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων και της οικονομικής εκμετάλλευσης, ενόσω η κατάλυση των κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών συνθηκών γεννούν τον πόλεμο και ρατσισμό.
Η δράση τους δεν έχει ως σκοπό να καλύψει τις ανεπάρκειες του συστήματος, αλλά να αλλάξει το ίδιο σύστημα και να πετύχει παγκόσμια ειρήνη, ισότητα και ελευθερία.Έτσι, θέτονται σε πράξη ουτοπικές ιδέες και αποδεικνύεται ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός και ουσιαστικά απαραίτητος. Ωστόσο, δε θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι οι κοινωνίες είναι ετερογενείς συνδυασμοί συγκρουόμενων στοιχείων.
Ο θεσμοθετημένος ρατσισμός, από την πρόσφατη νομοθεσίαη οποία πιέζει τους πρόσφυγες να παραδώσουν τα τιμαλφή τους στη Δανία έως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι άνθρωποι αφήνονται χωρίς νερό και τουαλέτα για μέρες, και οι διάφορες νεοναζιστικές εγκληματικές οργανώσεις, από τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα μέχρι το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία και το Pegida στη Γερμανία αποτελούν δυστοπικά σύννεφα που συσσωρεύονται πάνω από την Ευρώπη.
Η κρίση προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη κρίσις, που σημαίνει «κρίση, απόφαση». Η προσφυγική κρίση είναι μια αποφασιστική στιγμή. Ο τρόπος με τον οποίο πρόκειται να συμπεριφερθούμε στους πρόσφυγες θα καθορίσει τους εαυτούς μας και την κοινωνία μας.
Ήδη έχουμε καθοριστεί από χιλιάδες παιδιά προσφύγων, τα οποία έπεσαν στα χέρια των σωματέμπορων, από χιλιάδες νεκρούς πρόσφυγες και μετανάστες, τους οποίους δεν καταφέραμε να προστατεύσουμε. Οι πρόσφυγες έχουν γίνει η μετενσάρκωση του homosacer («ιερός άνθρωπος») του Αγκάμπεν, η γυμνή ζωή που δεν αξίζει να ζήσουμε αποκλεισμένοι από τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη κατάσταση.
Ενώ η ανθρωπότητα έχει πετύχει πρόοδο μόνο μέσα από την αλληλεπίδραση και τη διαπολιτισμικότητα οι κλειστές κοινωνίες που δε δείχνουν σεβασμό στην διαφορετικότητα είναι καταδικασμένες να εξαλείφονται. Παρόλα αυτά, η φλόγα της αλληλεγγύης συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και είναι αρκετά δυνατή, έτσι ώστε να «κάψει» το παρελθόν και να «φωτίσει» το μέλλον.
Image: Το σκίτσο των αμέτρητων πνιγμένων προσφύγων στη Μεσόγειο μέσα από την απεικόνιση της Γκερνίκα του Αιγαίου από τον Βούλγαρο σκιτσογράφο JovchoSavov

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

"ΣΦΙΚΤΟΠΛΕΓΜΕΝΟ ΣΥΝΟΝΘΥΛΕΥΜΑ"

Ένα κείμενο της Τασούλας Καραϊσκάκη


"Φ​​υσικό περιβάλλον και πολιτιστική κληρονομιά χάρισαν στην Ελλάδα την 26η θέση μεταξύ των 60 καλύτερων του κόσμου, έκρινε το αμερικανικό περιοδικό US News, που διενήργησε τη σχετική έρευνα. Η χώρα μας, σημείωσε, πέτυχε πολύ μέτριες βαθμολογίες σε ό,τι έχει σχέση με την οργάνωση της ζωής, τις υποδομές, την οικονομία. Κέρδισε όμως σε ό,τι έχει σχέση με άυλα αγαθά. Σε ό,τι αφορά την πολιτιστική κληρονομιά το έντυπο κατέταξε τη χώρα μας στην πρώτη πεντάδα (Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Γαλλία, Μεξικό), σχετικά με τα θέλγητρα και τις προκλήσεις της φύσης στην 7η θέση, αναφορικά με την πολιτιστική επιρροή στη 18η, με την εξυπηρέτηση του πολίτη στην 21η, τη δυναμική στην οικονομία στην 26η θέση, την επιχειρηματικότητα στην 32η, την ποιότητα ζωής στη 36η θέση. Φθαρμένα, αν και όχι ιδιαίτερα άστοχα, ευκολοχώνευτα στερεότυπα.

Διότι το πρόβλημα της Ελλάδας, με τις αντιφάσεις, τις χρόνιες στρεβλώσεις, τις εμμονές, τις πληγές, τις εκλάμψεις, τη μαγεία της είναι εξαιρετικά πιο σύνθετο. Είναι ένα τόσο... σιδηροπαγές μείγμα αξιοζήλευτων και αξιοκατάκριτων (νησίδες αριστείας στον βόρβορο και μονοπάτια καταστροφής στις συντεταγμένες ευδαιμονίας), που δεν μπορεί να την εντάξει κανείς σε θέσεις μετριότητας, αλλά άλλοτε στην κορυφή και άλλοτε στον πυθμένα.

Η Ελλάδα δεν είναι μόνο η χώρα του διάφανου φωτός που κάνει τις αισθήσεις πρόθυμες να πανηγυρίσουν, της τσουχτερής αλμύρας όταν τα νερά πυκνώνουν το μπλαβί τους (παρά την οδύνη και τα δάκρυα που προκαλούν – τελευταία με σπαρακτική ένταση), του ξάστερου ουρανού που πνίγει τις γειτονιές με τις χνουδωτές σκιές του, του γέλιου, των ζωηρών συζητήσεων, του χιούμορ που αναβλύζει όταν έχουμε υπερνικήσει τη ματαιοδοξία με την επίγνωση των ορίων μας, του πάθους, του στοχασμού που συγκρατεί λόγια κι επιφωνήματα, του φιλικού αγγίγματος στην πλάτη, των ράθυμων στιγμών ανάμεσα στα ασήμαντα αντικείμενα ενός καφενείου...

Δεν είναι μόνο η χώρα των αφορισμών που εκτοξεύουμε κατά κόρον ως τελεσίδικα και ακαταμάχητα επιχειρήματα, των μύθων που συντηρούμε για να δικαιολογήσουμε το οπισθοδρομικό μας πνεύμα, των οξυδερκών πικρών συμπερασμάτων που καταχωνιάζουμε, της τεχνητής υπερτίμησης των κεφαλαίων μας, της συνεχούς προβολής των επιφαινομένων, της εκ προοιμίου αρνητικής τοποθέτησής μας προς ό,τι υποπτευόμαστε ότι απαιτεί μετακίνηση από τα ισχύοντα, των ευφυολογημάτων που μετατρέπονται σε αδυσώπητη πραγματικότητα...

Δεν είναι μόνο η χώρα των αμαθών, άξεστων, αναιδών, των «εκλεκτών» που μεσουρανούν υπεράνω των δέκα εντολών, των μακάριων παρανομούντων, των μαχητών της κυριαρχίας του εύκολου.

Ελλάδα δεν είναι μόνο η υπενθύμιση αυτού που πεισματικά έχει λησμονηθεί αλλά κοιμάται στο βάθος κάθε ανθρώπου, το ανάβλυσμα από αλήθειες πεταμένες από το σύγχρονο άτομο, οι αντοχές που καταφέρνουν να εξαγνίσουν τα θανατηφόρα πάθη, η ενασχόληση με δραστηριότητες χωρίς οικονομική απολαβή, η αρχαία φωνή του πάθους και του οράματος, οι ζωές–πρότυπα συμφιλίωσης.

Είναι όλα αυτά μαζί, σφιχτοπλεγμένα σε ένα σύνολο αξεδιάλυτο, εν τέλει καταστροφικό γι’ αυτά που μας χρωματίζουν ως άτομα και μας εξειδικεύουν ως λαό. Και ο από μηχανής θεός της Ελλάδας, που αναμένεται πατροπαράδοτα σε κάθε κρίσιμη στιγμή, δεν έχει πιάσει ακόμη το μεγάλο κόσκινο..."

Πηγή: εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 24/01/2016

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

"ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ '85"

Σε μια ψησταριά στο Βαρδάρι, με ένα αποφυλακισμένο τζάνκι. Μια συγκλονιστική εξομολόγηση.
 (απόσπασμα σχετικό με το Άγιο Όρος)

Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο.


"Ο Μανόλης Σ. είναι σεσημασμένος κλέφτης, τοξικομανής, τσιλιαδόρος σε μπορντέλα και έμπορος ναρκωτικών· έχει κάνει μιαν απόπειρα φόνου κι από τα 17 του χρόνια είναι στη φυλακή. Γύριζε μαζί μου από το Άγιον Όρος. Μιλούσαμε όλη τη μέρα- του είπα να αφήσω ανοιχτό το μαγνητόφωνο και δέχτηκε. Φτάσαμε το βράδυ στη Θεσσαλονίκη, άφησε τα πράγματά του στο σταθμό και φάγαμε στην ψησταριά "3 αδέρφια" στο Βαρδάρι. Πάνω στο κρασί δάκρυσε μια δυο φορές, αξύριστος και κίτρινος. Η συνομιλία μας δεν έχει την παραμικρή επεξεργασία. Δημοσιεύθηκε το 1985 στο περιοδικό Τέταρτο (επί διευθύνσεως Μάνου Χατζιδάκι).



- Στο Άγιον Όρος πώς βρέθηκες; 

- Μια συγχωριανή μου καθηγήτρια, φιλόλογος, διδάσκει στα παιδιά που μεγαλώσαμε μαζί στη γειτονιά, ήξερε τον εφημέριο Ν... Και του ‘στειλε αυτήν την επιστολή και με φώναξε αυτή. «Έτσι κι έτσι», με συμβούλεψε τι πρέπει να κάνω - «αν θέλεις πήγαινε», μου λέει. «Εγώ έκανα αυτήν την ενέργεια για σένα, γιατί σε ξέρω από μικρό παιδί και σ’ αγαπάω. Να πας να ηρεμήσεις». Και πραγματικά, να πούμε, πήγα και ηρέμησα... Πολύ τη βρήκα - πολύ ωραία: σου μιλάγανε όλοι με καλοσύνη, ούτε διπλωματικά ούτε βρόμικα. Όταν μάθανε το πρόβλημά μου ενδιαφερθήκανε πιο πολύ για μένα. Ο ηγούμενος ήξερε απ’ αυτά κι ήτανε πολύ καλός άνθρωπος - ο ηγούμενος ειδικά μπήκε στην καρδιά μου, πολύ τον πήγα. Λεβέντης. «Ό, τι σου συμβεί, να με πάρεις τηλέφωνο - ξέρω γω. Και μέχρι τα Χριστούγεννα να μην κάνεις καμιά αμαρτία, να κοινωνήσεις». Και μου εξήγησε ποιες αμαρτίες: «Ούτε με γυναίκα να πας -κάνε υπομονή- και μέχρι να πεθάνεις να δίνεις δυο χιλιάδες από το μισθό σου στους φτωχούς». Όμως εγώ λέω να πηγαίνω στην Ομόνοια που βγαίνουνε κάτι παιδιά από τη φυλακή και δεν έχουνε να φάνε να τα δίνω τα δυο χιλιάρικα σ’ αυτούς. Και μέχρι τώρα έδινα, όταν είχα -κι αν δεν είχα να τους δώσω να κοιμηθούνε τους πήγαινα να τους κεράσω ένα φαΐ στην Αγορά- ξέρεις τι είναι να βγαίνεις από την φυλακή και να μην έχεις σπίτι να πας; Σου ‘ρχεται να πας να τραβήξεις ένεση μπροστά στον μπάτσο για να σε γυρίσει πίσω. Πειράζει να δίνω τα λεφτά μου εκεί; Το ίδιο δεν είναι; Ε;

 - Έτσι νομίζω. 

- Θα ξαναπάω στο Άγιον Όρος. Μετά τα Χριστούγεννα. Μου φάνηκε όμως παράξενο, τόσοι άνθρωποι πώς αντέχουνε. Αλλά βρήκα την απάντηση σε κάτι βιβλία που διάβασα εκεί. Το βράδυ καθόμουνα και διάβαζα πολύ με τη λάμπα. Μου δώσανε ένα κομποσκοίνι να λέω κάθε φορά την προσευχή του Ιησού: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό». Και πραγματικά όλοι οι άγιοι -άγιοι τώρα!- απ’ αυτό ξεκινήσανε. Αυτοσυγκεντρώνεσαι, διώχνεις τις κακές σκέψεις. Δεν σκέφτεσαι παρανοϊκά ή τρελά πράγματα... Μακριά απ’ τις φασαρίες, μ’ εκείνη τη γλυκύτητα, να πούμε. Δεν μπορεί να είναι τόσα άτομα ηλίθιοι! Εμείς έχουμε χάσει το τρένο. Όλοι το ‘χουμε χάσει - καθένας με τον τρόπο του. Κι όλοι ψάχνουμε να βρούμε την ίδια άκρη - αλλά δεν μπορούμε να φανταστούμε τι είναι εκεί." 

Πηγή: www.lifo.gr