«ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ...» (05 02 2010)
(Μ. Ρασούλης, Μ. Λοΐζος)
Θεσμός τείνουν να καταστούν ενιαύσιος και ποδαρικό κάθε νέου έτους τα μπλόκα των αγροτών. Τα τρακτέρ – σαν τανκς άλλων εποχών – βγαίνουν στους δρόμους προκαλώντας αρχικά την περιέργεια και κατόπιν την αγωνία των πολιτών. Όμως εδώ – όπως επισήμανε και ο Χ. Γιανναράς – δεν έχουμε να κάνουμε με τα άρματα μάχης πραξικοπηματιών, οπότε θα ήμασταν σίγουροι τι θέση να πάρουμε, αλλά με μια δικτατορία άλλου είδους, που συνδέεται με τα – ομολογουμένως σοβαρά – προβλήματα ενός κοινωνικού στρώματος κι έτσι δεν ξέρουμε τι να σκεφτούμε: η αντίδραση είναι διττή.
Από τη μια, έχουμε την αυθόρμητη συμπάθεια για τους ανθρώπους που αποφάσισαν να μείνουν στην επαρχία, στον τόπο τους (δεν εξετάζω τους λόγους) και να ασχοληθούν με τη γη. Δύσκολη η απόφαση, αν αναλογιστούμε χιλιάδες άλλους που είχαν σαν επαγγελματική διέξοδο τα χωράφια των πατεράδων τους, αλλά προτίμησαν να αναζητήσουν στις μεγαλουπόλεις την όποια τύχη τους: φτάνει να μην έχουν να κάνουν με λασπουριά, σωλήνες ποτίσματος, σπάσιμο, συγκομιδή – μ’ έναν λόγο, μακριά απ’ τη γεωργία. Δεν μπορεί λοιπόν, παρά να υπάρχει μια πηγαία ηθική στήριξη στα – λογικά – αιτήματα που κατά καιρούς εγείρονται.
Από την άλλη όμως, είναι και ο τρόπος που επιλέγουν για να προωθήσουν αυτά τα αιτήματα. Στην ουσία πρόκειται για έναν ωμό εκβιασμό, έναν βιασμό κάθε λογικής μιας ευνομούμενης δημοκρατικής κοινωνίας. Με κανέναν τρόπο δε δικαιολογείται ο ετσιθελικός φραγμός στις επαγγελματικές ή κοινωνικές δραστηριότητες συνανθρώπων – συμπολιτών και η επακόλουθη οικονομική τους αιμορραγία στο όνομα των οποιωνδήποτε διεκδικήσεων οποιασδήποτε επαγγελματική ή κοινωνικής ομάδας. Όσο θεμιτό είναι να κατεβάζουν το ρεύμα οι ΔΕΗτζήδες, άλλο τόσο είναι να κλείνουν τους δρόμους οι αγρότες.
Προσπαθώντας έτσι ένας πολίτης που δεν θίγεται ιδιαίτερα (εκτός από την ανιούσα στις τιμές των καταναλωτικών αγαθών που επηρεάζονται από τα οδοφράγματα των τρακτέρ) να ξεκαθαρίσει αυτές τις σκέψεις, του δημιουργούνται κάποια ερωτήματα. Κατ’ αρχάς, γιατί οι αγρότες είναι διχασμένοι; Ακόμα και οι ίδιοι οι αγρότες της Νιγρίτας αγωνίζονται διασπασμένοι σε διαφορετικά μπλόκα – χαρακώματα (για τον κοινό σκοπό;). εντονότερη φαίνεται η διάσπαση σε πανελλαδικό επίπεδο, με αγροτοσυνδικαλιστές περιοχών να αποχωρούν, ενώ άλλοι συνεχίζουν τη διαμαρτυρία τους.
Πιο σημαντικός δείκτης αυτού του – φαινομενικά ανεξήγητου – διχασμού όμως, είναι η καθημερινή συνομιλία με αγρότες της Νιγρίτας και της Βισαλτίας που δε συμμετέχουν στα μπλόκα. Άνθρωποι που (αν κατατάσσονται με βάση τον κλήρο τους) θα τους λέγαμε μικρομεσαίους. Στα λόγια τους διακρίνεται η συνείδηση της λογικής: το παράλογο της παρεμπόδισης της κυκλοφορίας και των άλλων επαγγελματικών δραστηριοτήτων∙ ο φόβος μήπως με αυτή τη φασιστική συμπεριφορά η κοινή γνώμη στραφεί εναντίον τους ∙ η απόσταση από συναδέλφους τους των μεγάλων ιδιοκτησιών και των μεγάλων χρεών ∙ η υποψία εν γένει ότι οι συλλογικές κινητοποιήσεις για τον κοινό αγώνα ίσως εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων.
Κι όταν υπάρχει ένας τέτοιος διχασμός, πώς μπορεί να δικαιωθεί ο αγώνας; Πώς μπορεί το – συνήθως ανάλγητο – κράτος να τους πάρει στα σοβαρά και να αμβλύνει τη στάση του, εν μέσω χάους της οικονομίας, όταν ψάχνουν ακόμα και το ευρώ για να καλύψουν τα απροκάλυπτα συγκαλυμμένα: χρέη, ατασθαλίες, χέρια στα ταμεία, μίζες, προμήθειες κλπ; και τα χρήματα που ζητούν οι αγρότες δεν είναι λύση στα προβλήματά τους. Οι εφάπαξ επιδοτήσεις είναι μόνο παυσίπονο, γιατί του χρόνου τα ίδια θα έχουμε πάλι. Η σωστή και δίκαιη λύση είναι να αυξηθούν οι τιμές αγοράς των γεωργικών προϊόντων, ώστε να αμείβεται ο γεωργός ικανοποιητικά για τον κόπο του. Δε γίνεται να πουλάν τις ελιές π.χ. 50 λεπτά στον μεσάζοντα ή τον έμπορο και να τις βρίσκουμε στα ράφια 6 και 7 ευρώ (βιολογικές γαρ). Η αδικία βγάζει μάτι και την πληρώνουμε όλοι μας. Η κρατική παρέμβαση απαιτείται, ώστε να αυξηθεί το εισόδημα των αγροτών και να μειωθεί παράλληλα το υπερκέρδος των μεσαζόντων, προς όφελος όλων.
▓▓ μικρα ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Μια φορά κι έναν καιρό, στις προεκλογικές εξαγγελίες της δημοτικής αρχής υπήρχε και η κατασκευή στέγαστρου στο γήπεδο. Μάλιστα οι τεχνολογικές γνώσεις επέτρεψαν και την εικονική κατασκευή του στα σχετικά φυλλάδια. Μετά από τόσον καιρό, ακόμα περιμένουμε και την πραγματική κατασκευή του.
Παράλληλα, και ο φωτισμός του βοηθητικού γηπέδου είναι ανεπαρκής για βραδινές προπονήσεις. Και μάλιστα, όταν όλα τα χωριά του νομού έχουν ικανοποιητικό φωτισμό, δε νοείται η Νιγρίτα να υστερεί. Χρειάζονται περισσότεροι προβολείς.
Πληροφορήθηκα ότι ο παπά Γιώργης έκραξε τους εκπαιδευτικούς, που λόγω Σαββάτου δεν τίμησαν την ημέρα των Τριών Ιεραρχών και δεν υπήρχε παρουσία μαθητών στην Εκκλησία. Έχει δίκιο. Παρά το απρόσμενο κλείσιμο των σχολείων από τη Νομαρχία την Παρασκευή – οπότε δεν υπήρχε χρόνος για συνεννόηση – θα έπρεπε από πριν να φροντιστεί το ζήτημα.
