ΕΛΠΙΔΑ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (03 10 2008)
Από φέτος αποφασίστηκε να γιορτάζεται στα μέσα του Σεπτεμβρίου η παγκόσμια μέρα της Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος της Βουλής σε ανακοίνωσή του, επισήμανε, με το γνωστό στόμφο που συνοδεύει τέτοια κείμενα, το πόσο περήφανοι πρέπει να είμαστε που η Ελλάδα γέννησε τη Δημοκρατία∙ διοργανώθηκε παράλληλα μαθητικός διαγωνισμός για την καλύτερη έκθεση με θέμα τη Δημοκρατία σε όλα τα σχολεία. Από θεωρία πάμε καλά. Τι γίνεται όμως στην πραγματικότητα;
Καλές είναι οι αναφορές στην αρχαία Δημοκρατία. Με τα όποια μειονεκτήματά της, δεν έπαυε να ήταν άμεση: οι πολίτες συμμετείχαν αυτοπροσώπως στη λήψη των αποφάσεων. Σήμερα στέλνουμε αντιπροσώπους στη Βουλή εξουσιοδοτώντας τους να αποφασίζουν στο όνομά μας. Λογικό, ως ένα σημείο, καθώς η πόλη-κράτος της αρχαιότητας με ευάριθμους κατοίκους έχει αντικατασταθεί από το σημερινό κράτος των εκατομμυρίων νοματαίων. Σε ποια Πνύκα να μαζευτούμε και να σηκώνουμε τα χέρια;
Τα χέρια τα σηκώνουμε μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, όταν είμαστε «ελεύθεροι» να ψηφίσουμε και να στείλουμε στην εξουσία «όποιον θέλουμε». Ελεύθεροι και όποιον θέλουμε; Όχι ακριβώς. Για να είμαστε πραγματιστές, όποιον αποφασίσει το εσωκομματικό κατεστημένο να βάλει στα ψηφοδέλτια∙ και είναι γνωστό τοις πάσι ότι η πλειοψηφία αυτών που αναδεικνύονται με τέτοιες διαδικασίες δεν συνιστούν την καλύτερη ποιότητα ανθρώπων για να αντιμετωπίσουν τα κοινά με το βέλτιστο τρόπο. Έτσι και η ελευθερία περιορίζεται, αφού στην ουσία δε μπορώ να ψηφίσω αυτόν που εγώ θέλω, είτε γιατί αυτός δεν επιθυμεί να θέσει υποψηφιότητα, είτε γιατί οι κομματικοί παράγοντες του φράζουν το δρόμο.
Για να μην πούμε και για την καταλυτική παρέμβαση των Μ.Μ.Ε. – ιδίως της τηλεόρασης - που με τη δύναμη της εικόνας προβάλλουν τους ευνοούμενους των διαπλεκόμενων ιδιοκτητών τους. Και είναι κοινό μυστικό: βγαίνουν αυτοί που οι φάτσες τους εμφανίζονται συχνά πυκνά στη μικρή οθόνη γιατί η οπτική εντύπωση, η συνήθεια, είναι τόσο ισχυρή που μετατρέπει την «καλή» εικόνα σε αδιαμφισβήτητη πολιτική ικανότητα. Δεν είναι τυχαίο το ότι σημαντικό κριτήριο – μέτρο αξιοσύνης αποτελεί πλέον η αναγνωρισιμότητα, η δημοσιότητα.
Αν ένας Έλληνας της δεκαετίας του ’50 ή του ’60 έπεφτε σε κώμα και ξυπνούσε σήμερα θα πάθαινε ένα πολιτισμικό σοκ από τις αλλαγές που θα συναντούσε. Το μεγαλύτερο σοκ όμως θα το πάθαινε όταν θα πληροφορούνταν ότι κυβερνά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και αντιπολιτεύεται ο Γεώργιος Παπανδρέου! Και ότι πλείστα άλλα ονόματα του χτες (και οι απόγονοί τους) διαφεντεύουν τη σημερινή πολιτική ζωή! Αυτά θυμίζουν πολιτεύματα κληρονομικής διαδοχής στην εξουσία και όχι Δημοκρατία. Και έτσι εξηγείται η αποστροφή των νέων προς την πολιτική και τα υψηλά ποσοστά αποχής πλέον στις εκλογές.
Υπάρχουν τρόποι αντιστροφής της κατάστασης. Ενδεικτικά, επισημαίνω τη χρήση δημοψηφισμάτων για σοβαρά εθνικά θέματα. Κάποιοι Ευρωπαίοι δηλαδή (Ιρλανδοί, Ολλανδοί), είναι λιγότερο δημοκράτες από μας και καταφεύγουν στα γκάλοπ σε κάθε ευκαιρία; Έτσι μπορούμε να πλησιάσουμε την άμεση Δημοκρατία, καθώς και με τη λεγόμενη αποκέντρωση της εξουσίας: δηλαδή, περισσότερες αρμοδιότητες στην τοπική αυτοδιοίκηση με ενεργό συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών. Για να μην παινευόμαστε μόνο για τους υπέρλαμπρους μακρινούς μας προγόνους, αλλά για να τους μοιάσουμε και λίγο.
tezjorge@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου