ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ

Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΩΝ 700 ΕΥΡΩ (12 12 2008)

Είμαστε βολεμένοι. Είμαστε αυτοί που ενέπνευσαν στον Μιχάλη Κατσαρό το ποίημα «Η διαθήκη μου»: «Αντισταθείτε σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ». Ποιος από μας και για ποιους λόγους σηκώνεται σήμερα από τον καναπέ του; Πιθανόν ελάχιστοι, μειοψηφίες, ονειροπαρμένοι, αργόσχολοι. Κι όμως. Τις τελευταίες μέρες φαίνεται ότι η κατάσταση άλλαξε άρδην. Κι ενώ τον καναπέλληνα δεν τον άγγιξαν τα απανωτά σκάνδαλα, η ακρίβεια, η φτώχεια, η ανυπαρξία πολιτικής, η υποτίμηση της νοημοσύνης του, ήρθε το μεγάλο ταρακούνημα με τη δολοφονία ενός παιδιού.
Οι περισσότεροι από τους παραπάνω θιασώτες του κομφορμισμού βέβαια, δίχως να αποχωρίζονται τις παρωπίδες τους, συνεχίζουν να ζουν στον κόσμο τους. Ποιος δεν έχει ακούσει σε συζητήσεις: «τι ήθελε το αλητάκι εκεί πέρα, 15χρονος στα Εξάρχεια;», «έπρεπε να είναι σπίτι του», «πήγαινε γυρεύοντας» και άλλα τέτοια θεάρεστα, με αποκορύφωμα το αχαρακτήριστο «καλά να πάθει»!!! Και όσοι από αυτούς είναι γονείς, λησμονώντας ότι και οι ίδιοι υπήρξαν παιδιά, συνεχίζουν τον απαράμιλλο συλλογισμό τους με φράσεις τύπου: «εγώ το παιδί μου δεν θα το άφηνα ποτέ... δεν θα επέτρεπα....». Κούνια που τους κούναγε.
Ένα «όργανο της τάξης» που απώτατο σκοπό οφείλει να έχει την προστασία της ανθρώπινης ζωής, σηκώνει το όπλο και πυροβολεί σημαδεύοντας ένα άοπλο παιδί. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία τι του είπε, αν τον έβρισε ή τον προπηλάκισε. Αν αποδειχτεί ότι η σφαίρα δεν βρήκε τον Αλέξη από εξοστρακισμό, πρόκειται για εν ψυχρώ δολοφονία. Τελεία και παύλα. Και έτσι έχουμε το πρώτο κατά σειρά λάθος της Αστυνομίας, αν και δεν είναι δόκιμο να γενικεύουμε. Δεν υπάρχει κλάδος που να μην έχει στις τάξεις του παράφρονες, κομπλεξικούς, ρατσιστές και κάθε καρυδιάς καρύδι. Κοιτάξτε γύρω σας και αναρωτηθείτε. Το ίδιο συμβαίνει και στην Αστυνομία.
Το σίγουρο είναι ότι ο φόνος αυτός δεν μπορεί να αποχαρακτηρίσει ολόκληρο το Αστυνομικό Σώμα. Ένα Σώμα που τα τελευταία χρόνια απαρτίζεται από παιδιά που περνάνε σε αυτό μέσα από τις Πανελλαδικές, παιδιά κατά τεκμήριο ικανοποιητικού μορφωτικού επιπέδου και ποιότητας, που επιλέγουν την Αστυνομία όχι τόσο επειδή λατρεύουν το επάγγελμα και την υπηρεσία, αλλά για να λύσουν μια κι έξω το πρόβλημα της επαγγελματικής αποκατάστασης. Τι σχέση έχει αυτή η Αστυνομία με την αντίστοιχη προ εικοσαετίας; Με το βύσμα, την αμορφωσιά, την κακώς εννοούμενη εθνικοφροσύνη, το νταηλίκι; Όχι ότι λείπουν και αυτοί από το σήμερα, καθώς όλοι οι θεσμοί είναι διάτρητοι και οι αρμόδιοι ψυχολόγοι πολλές φορές ξεγελιούνται και δεν κόβουν τους επίδοξους «Ράμπο» ή «Χάρι Κάλαχαν». Αλλά η γενίκευση, βασιζόμενη και στον πρότερο βίο της Αστυνομίας, παίρνει μαζί αθώους και ενόχους, ομογενοποιεί, μηδενίζει.
Κι έπεται το δεύτερο λάθος. Αυτό, σίγουρα με άνωθεν εντολές. Από φόβο για περαιτέρω κράξιμο, η Αστυνομία είναι παντελώς απούσα από τα γεγονότα. Διακριτικός παρατηρητής. Και έτσι έχουμε δεύτερο έγκλημα κατά της Δημοκρατίας. Ο όχλος, εξοργισμένος από τη δολοφονία του μικρού Αλέξη, ξεσπά ανενόχλητος και κουκουλωμένος σε ό,τι βρίσκει μπροστά του. Και δε φτάνουν οι καταστροφές, οι πυρκαγιές, οι τραυματισμοί, έχουμε και το πρωτοφανές πλιάτσικο!
Όλα αυτά δείχνουν ξεκάθαρα ότι οι άνθρωποι αυτοί που βγήκαν στους δρόμους, δεν είναι οι εκατό «γνωστοί-άγνωστοι». Είναι οι πιο πολλοί νέοι που έχουν φτάσει στο απροχώρητο από τα συσσωρευμένα προβλήματα που τους ταλανίζουν: από παράλογες απαιτήσεις του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος, από προβληματική παιδεία συνδυασμένη με στρατιωτικού προγράμματος παιδικά χρόνια, από την αβεβαιότητα του πτυχίου τους, από το αίσχος να χαρακτηρίζονται «γενιά των 700 ευρώ», από δεινόσαυρους πολιτικούς που δείχνουν να ήρθαν από άλλον πλανήτη και βρομοκοπάν σκάνδαλο και ανυποληψία, από ανυπαρξία ιδεολογίας, αρχών, προτύπων να θαυμάσουν, βάσεων να πατήσουν, από στραγγισμένα μέσα ενημέρωσης, από, από ,από...
Και η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και η οργή τους δεν ξέσπασε μόνο σε βιτρίνες-σύμβολα του καπιταλισμού ή της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή σε τράπεζες ή πολυεθνικές. Όχι. Η αγανάκτησή τους χτύπησε και τους μικρομεσαίους, τους μικροαστούς, τα περίπτερα και τους ψιλικατζήδες. Γιατί για όλα τα παραπάνω τους θεωρούν κι αυτούς συνυπεύθυνους. Όλους τους «βολεμένους» του Μιχάλη Κατσαρού.
Και ο φρόνιμος (ο έχων σώας τας φρένας) πολίτης που παρακολουθεί προσπαθώντας να εντοπίσει ίχνη λογικής, μπερδεύεται ακόμη περισσότερο. Αφενός γιατί καταδικάζει την τυφλή βία, την ασυδοσία, τους βανδαλισμούς και γενικά την καταστρατήγηση της Δημοκρατίας, αφετέρου γιατί αισθάνεται μέσα του ότι κάτι έπρεπε να γίνει, κάπου έπρεπε να διοχετευθεί ο κοινωνικός αναβρασμός για να ξυπνήσει ο κόσμος και οι πολιτικοί να αντιληφθούν ότι δεν κυβερνάνε κοπάδια, αλλά πολίτες που μπορούν και ξέρουν να διεκδικούν την ελπίδα. Και ο αδικοχαμένος Αλέξης καταξιώθηκε πλέον ως σύμβολο αυτής της ελπίδας.

tezjorge@yahoo.gr