Όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης ήταν πάντα ένα γεγονός που προκαλούσε το ενδιαφέρον ως ταξίδι στη συμπρωτεύουσα, αλλά επέφερε την απογοήτευση από τα εκτιθέμενα προϊόντα: από απλώς αδιάφορα ως ανόητα. Μπαίνοντας λοιπόν στον Σεπτέμβρη και πλησιάζοντας η έναρξη της φετινής Δ.Ε.Θ., είναι ευκαιρία να θυμηθούμε τη μεγαλύτερη – ίσως – προσφορά της για πολλούς Έλληνες: την ανακάλυψη του φραπέ!
Για όσους δε γνωρίζουν, ήταν το 1957, όταν ο Δ. Βικόνδιος, υπάλληλος γνωστής εταιρείας καφεδοειδών, καθώς δεν έβρισκε ζεστό νερό να ετοιμάσει τον καφέ του, πειραματίστηκε με κρύο και άνοιξε έτσι το δρόμο για μια από τις πιο αγαπημένες καθημερινές συνήθειες του Έλληνα.
Ο φραπέ λοιπόν, εκτόπιζε σιγά σιγά τον λεγόμενο «ελληνικό» ή «τούρκικο» από τις προτιμήσεις κυρίως της νεολαίας. Αν και για να είμαστε ακριβείς, ο φραπέ (ή επί το ελληνικότερον «φραπές») είναι ο μόνος πραγματικά ελληνικός καφές, «γεννημένος» στην Ελλάδα και αποτελώντας μοναδική παγκόσμια πατέντα! Ναι, ο φραπές έγινε σήμα κατατεθέν της Ελλάδας, στοιχείο αναπόσπαστο της ελληνικής ταυτότητας και αναγνώρισής της απανταχού της γης. Και είναι γεγονός ότι ταιριάζει και στη φυσιογνωμία μας.
Με μέσο όρο χρόνου κατανάλωσης ενός φραπέ περίπου 90 λεπτά, καταλαβαίνουμε ότι ο καφές αυτός ταυτίζεται με τη δυνατότητα επικοινωνίας και συζήτησης, ενδεικτικό της παρέας και της κοινωνικότητας. Δεν είναι ο δυτικός εσπρέσσο, που πρέπει να τον πιεις όρθιος σε δυο λεπτά. Αποτελεί αφορμή για ανταλλαγή απόψεων σε μη στρεσογόνο περιβάλλον, για γέλιο, δηλαδή για αποφόρτιση, ένα παυσίπονο για το άγχος της βιοτής. Στη διάρκεια ενός φραπέ, μπορείς να ακούσεις τις παρέες να αναπτύσσουν σοβαρές ή όχι θεωρίες, να εξομολογούνται όνειρα απραγματοποίητα, να αφηγούνται ιστορίες – πραγματικές ή πλασματικές – του παρελθόντος. Ακόμα και μόνος, με μια εφημερίδα, ο φραπές είναι απόλαυση!
Από την άλλη μεριά όμως, έχει ταυτιστεί και με τις αρνητικές πλευρές του νεοέλληνα: καθρεφτίζει μια νοοτροπία προχειρότητας, άμετρης ραθυμίας, νωθρότητας και χαβαλέ. Από το φραπέ «με τις 36 ζάχαρες» του Χάρρυ Κλυνν ως τον γελοίο υποχόνδριο Έλληνα Κροίσο με εννέα γράμματα και το μπαλκονάτο δίδυμο των «χαλαρών» Θεσσαλονικέων του Λαζόπουλου αναδύεται το ίδιο θλιβερό κακέκτυπο.
Η αλήθεια ωστόσο, είναι κάπου στη μέση. Τον φραπέ τον απολαμβάνει κάθε τύπος νεοέλληνα: από τον εργασιομανή ως τον άεργο και από τον κουλτουριάρη (που μπορεί βέβαια να προτιμά καπουτσίνο) ως τον χειρώνακτα. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο φραπές θεραπεύει όλες τις αισθήσεις: την όραση άμα τη εμφανίσει, την όσφρηση με το μαυλιστικό του άρωμα, την ακοή καθώς τα παγάκια αναμοχλεύονται και φυσικά τη γεύση.
Και να θυμάστε: με φραπέ, καλή παρέα και άνεση χρόνου έχουμε την αποδοτικότερη ψυχοθεραπεία! Στην υγειά σας!
tezjorge@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου