ΟΙ «ΑΛΛΟΙ» ΔΑΣΚΑΛΟΙ (26 02 2010)

Πώς τα ξενόφερτα αρνητικά πρότυπα
δηλητηριάζουν τις συνειδήσεις των νέων

Θλιβερή εικόνα στην τηλεοπτική ενημέρωση η προ ημερών προβολή βίντεο, τραβηγμένου με κινητό, που δείχνει παιδιά να κακοποιούν βάναυσα ένα άλλο παιδί – μια συμμαθήτριά τους. Κατά φαντασίαν ηθοποιοί που παίζουν το ρόλο τους – το παιχνίδι τους – μπροστά στις μικροκάμερες και αναζητούν την ικανοποίηση της εφήμερης ενδο-παρεΐστικης δημοσιότητας, μέχρι το θέμα να φύγει από τα χέρια τους και να φτάσει στα μεγάλα κανάλια: τότε η δημοσιότητα αποκτά άλλη εμβέλεια – το ανδραγάθημά τους (ή και γυναικαγάθημα, αν θέλετε, μιας και τα 5 στα 7 παιδιά ήταν κορίτσια) το θαυμάζει όλη η Ελλάδα.
Πώς αντιμετωπίζεις ένα τέτοιο θέμα; Με ποια ιώβεια υπομονή και ψυχραιμία να ζυγίσεις τα πράγματα; Πώς φτάνει ένα παιδί σε τέτοιο σημείο, ποιοι είναι οι «δάσκαλοί» του; Όπως έγραφε ο Φάνης Κακριδής, υπάρχουν και οι «άλλοι» δάσκαλοι, που αντιστρατεύονται το ρόλο του σχολείου και παρασιτούν «διδακτικά» σαν αντίρροπες δυνάμεις της Εκπαίδευσης και των γονέων. Και διαθέτουν – κακά τα ψέμματα – ισχυρότερα όπλα.
Το πιο πετυχημένο «φροντιστήριο», δεν είναι άλλο από τα ίδια τα ΜΜΕ: τα δελτία ειδήσεων που παρουσιάζουν τον Πάσσαρη και τον κάθε τρομοκράτη με τέτοιο τρόπο, ώστε εύκολα να ηρωοποιείται στην άγουρη συνείδηση του νέου∙ οι ξένες, αλλά εσχάτως και οι ελληνικές ταινίες και σειρές που προβάλλονται τα βράδια: έχει γεμίσει η βραδινή ζώνη των καναλιών με αμερικανικής προέλευσης σήριαλ, που αφηγούνται τη δράση αστυνομικών και δικαστικών Υπηρεσιών, όπου χωρίς φραγμούς παρελαύνει στις οθόνες μας κάθε καρυδιάς καρύδι και αναλυτικά προβάλλονται όλες οι λεπτομέρειες του κάθε εγκλήματος.
Κι εδώ βλέπουμε την αντίθεση με τον πολιτισμό των αρχαίων μας προγόνων. Όχι, δεν είναι χρονικό άλμα, ούτε ατόπημα ιστορικό η σύγκριση αυτή. Το θέατρο για τους Αθηναίους και πολλούς άλλους Έλληνες ήταν βασική μορφή ψυχαγωγίας και έπρεπε να το παρακολουθούν όλοι γιατί είχε παιδευτική σημασία. Γι’ αυτό και δεν παριστανόταν ποτέ φόνος επί σκηνής. Ποτέ. Λιγότερα φαίνεται θα ήξεραν εκείνοι και έβαλαν τέτοιους περιορισμούς. Και φτάνουμε σήμερα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, τα παιδιά να μιμούνται αυτά που χρόνια τους περνάνε μέσω των εικόνων της τηλεόρασης στο υποσυνείδητό τους και τους μουδιάζουν το μυαλό, ωθώντας τους να «παίζουν» εις βάρος συνανθρώπων.
Όλα φυσιολογικά∙ όλα στο βωμό της τηλεθέασης και του χρήματος∙ άνθρωποι φελλοί, άφρονες, ανήθικοι, σκηνοθέτες και σεναριογράφοι της οκάς, ψάχνουν να βρουν το πιο τραβηγμένο, το πιο εξεζητημένο, το πιο άρρωστο, για να κινήσουν την περιέργεια και να φτάσουμε στον εθισμό. Κοτσάρουν και τα σήματα καταλληλότητας στις γωνίες της οθόνης και καθαρίσανε. Ως εκεί φτάνει η πρόληψη, η φροντίδα για το προϊόν που σερβίρουν, η έγνοια για τις ψυχές που δηλητηριάζουν.
Κι ενώ συνηθίσαμε σε αυτά τα σήριαλ και τις ταινίες οι «κακοί» να μην τη γλυτώνουν στο τέλος, έφτασε η ώρα που η αναζήτηση του «πρωτοποριακού» κατήργησε και αυτό το στερεότυπο που έσωζε, τέλος πάντων, τα προσχήματα αφήνοντας ένα δήθεν ηθικό δίδαγμα. Πάει κι αυτό, μας τελείωσε! Οι πιο προχωρημένες σειρές (φυσικά πάλι αμερικανικής εμπνεύσεως) έχουν για πρωταγωνιστές τους...εγκληματίες! Και οι πρωταγωνιστές δεν συλλαμβάνονται, δεν φυλακίζονται, δεν τιμωρούνται! Πρέπει να μείνουν εν δράσει για το επόμενο επεισόδιο. Ύμνος στην ασυδοσία. Κι ερχόμαστε κι εμείς οι Νεοέλληνες, «αναζητούντες κάλλος και ομορφιά», να τα εντάξουμε στα διασκεδαστικά μας προγράμματα, μη θεωρηθούμε έξω απ’ τον κόσμο. Μη χάσουμε το κελεπούρι και δεν το χρυσοπληρώσουμε. Δεν θα ταυτιστεί, λοιπόν, το παιδί με τον πρωταγωνιστή που εγκληματεί χωρίς ούτε μια κύρωση; Και δε θα δοκιμάσει με τη σειρά του κι αυτό την έμπρακτη μίμηση;
Στους «άλλους» δασκάλους, ο Φάνης Κακριδής συμπεριλάμβανε και τα σύγχρονα παιχνίδια και τις διαφημίσεις, το τζόγο με το ιδανικό του άκοπου πλουτισμού και τέλος, το κοινωνικό περιβάλλον (ρουσφέτια, υπέρογκες αμοιβές ποδοσφαιριστών ή τραγουδιστών, «νονοί», σκουπίδια στους δρόμους κλπ). Παρέλειψε βέβαια το ίντερνετ και το facebook, που όμως όταν έγραφε (Το Βήμα, 1992) δεν υπήρχαν. Έτσι όμως ξεκίνησε το συγκεκριμένο περιστατικό, καθώς το δύστυχο κορίτσι έπεσε θύμα παγίδας που του είχαν στήσει οι «φίλοι» του στη δημοφιλή ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης.
«Τα παραπάνω θεριά», έκλεινε ο Κακριδής, «συναπαρτίζουν ένα τεράστιο παντοδύναμο πλέγμα, μια δίνη που στροβιλίζεται και μας ρουφά έναν – έναν και όλους μαζί, εμάς και τα παιδιά μας, στο απύθμενο βάθος της εξαχρείωσης. Αν και πόσο θα αντισταθούμε, είναι ατομική μας απόφαση και η επιτυχία μας συνάρτηση των δυνάμεων που έχουμε ο καθένας χώρια».


▓▓ μικρα ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓

 Η καρναβαλική παρέλαση την Κυριακή της Αποκριάς ήταν ελλιπέστατη σε οργάνωση. Ούτε αυτή τη μέρα τα αγαπημένα μας αυτοκίνητα δεν αποχωρίστηκαν το αγαπημένο τους κέντρο. Έτσι, ψάχνοντας τους οδηγούς να τα απομακρύνουν την τελευταία στιγμή, καθυστέρησε η εκδήλωση και ξεπάγιασαν μικροί-μεγάλοι. Πάλι καλά όμως, που εγκαίρως είχε αποκλειστεί το κέντρο για την άλλη παρέλαση, της 21ης Φεβρουαρίου και δεν παρέλασαν και τα αυτοκίνητα μαζί με τους μαθητές!
 Στην επίσημη δοξολογία για τα Ελευθέρια της Νιγρίτας παρέστη πλήθος επισήμων. Πολλοί όμως, έχοντας καθυστερήσει, βιάζονταν να πάρουν τις θέσεις τους μπροστά μπροστά και δεν πρόσεξαν ότι, μπαίνοντας δεξιά υπήρχε ένα μικρό στολισμένο προσκυνητάρι της Παναγίας (άρχισαν και οι χαιρετισμοί). Κι έτσι, άλλοι προσπερνούσαν, άλλοι προσκυνούσαν βιαστικά τα...λουλούδια και άλλοι δεν προλάβαιναν ούτε να βγάλουν την καμπαρντίνα τους: τους την έβγαζαν οι υποτακτικοί! Οι οποίοι και τραβούσαν και τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες για να μοιραστούν στον Τύπο και να θαμάξει σύσσωμος ο νομός το ενδιαφέρον και την ευσέβειά τους (δεν με ενδιαφέρει η πίστη του καθένα, αλλά σε προεκλογικές περιόδους την καπηλεύονται για να κερδίσουν το θρησκευόμενο εκλογικό σώμα). Πάντως είναι όντως δύσκολο να αναγκάζεσαι να κάνεις πράγματα που δε θέλεις, να παρίστασαι σε μέρη που δε θέλεις μόνο επειδή είσαι υποχρεωμένος ή για το θεαθήναι. Πολύ δύσκολο και θέλει γερό στομάχι.
 Άρχισαν και οι ληστείες στη Νιγρίτα. Σπίτια και περίπτερα στις μικρές ώρες, μέχρι και ξυλοδαρμός. Θα συλληφθούν βέβαια, αργά ή γρήγορα, σε μικρά μέρη δε γλυτώνουν, αλλά έχετε το νου σας...