Οι «γραμμές» της τοπικής εξουσίας
και οι ελπίδα για τον τόπο.
Σε καθαρή προεκλογική περίοδο μπαίνουμε πλέον, καθώς απομένει ένας μήνας για να αναδείξουμε, εμείς, ο «κυρίαρχος» λαός, με τη δύναμη της ψήφου μας, τους τοπικούς και υπερτοπικούς – ελέω Καλλικράτη – άρχοντες. Πάντοτε, όταν βιώνουμε μεταβατικές περιόδους, όπως η τωρινή καλλικρατική, τα δεδομένα αλλάζουν, οι εκτιμήσεις δυσκολεύουν, οι παράγοντες που θα κρίνουν τον νικητή γίνονται πολύπλοκοι. Και ο μπαξές έχει απ’ όλα.
Σε γενικές γραμμές στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει η δημοτική αρχή να λειτουργεί κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της κρατικής εξουσίας. Ελάχιστες διαφοροποιήσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα και μπορούμε να συμπεράνουμε ότι – μέσες άκρες – τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η κεντρική εξουσία τα βρίσκουμε σε μικρογραφία στις τοπικές ηγεσίες. Με απλά λόγια, οι δήμαρχοι έρχονται πολλές φορές μπροστά στο δίλημμα λήψης της μιας ή της άλλης απόφασης και υποχρεούνται να συνυπολογίσουν ένα κάρο παράγοντες, ουτωσώστε να μη δυσαρεστήσουν κανέναν: ούτε ψηφοφόρους, ούτε συμβούλους, ούτε τον εαυτό τους – να βγουν δηλαδή αλώβητοι, με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος.
Αυτό το ρημάδι, το πολιτικό «κόστος» είναι και το μεγαλύτερο αγκάθι και της τοπικής εξουσίας. Είναι το δυσκολότερο εμπόδιο για να μπορέσουν να λειτουργήσουν με την κοινή λογική και με βάση τις ανάγκες του τόπου, αφού η πρώτη μέριμνά τους είναι να μη θέσουν σε ρίσκο την πιθανότητα επανεκλογής τους. Όπως δηλαδή συμβαίνει και με τους υπουργούς – βουλευτές. Και είναι λογικό να θεωρήσουμε ότι, όποιος πολιτικός βάζει αυτό το κόστος, κρυφά η φανερά, πρώτο σε ιεραρχία, υποβιβάζεται σε πολιτικάντη αριβίστα.
Πέρα όμως απ’ αυτό, έχουμε συχνό και το φαινόμενο να επιθυμεί διακαώς η δημοτική αρχή να αφήσει ανεξίτηλη και αιωνία τη μνήμη της εργαζόμενη άοκνα και παρουσιάζοντας έργα μικρής ή μεγάλης σημασίας. Και η σφραγίδα γίνεται εντονότερη όταν αυτά τα έργα δεν είναι παρά αλλαγές, βελτιώσεις, τροποποιήσεις, επεκτάσεις έργων των προηγούμενων δημάρχων! Σε αυτή την περίπτωση έχουμε την επίταση της αξίας του νυν, εις βάρος της αξίας του πρώην, δηλαδή μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Σχεδόν πάντα το έργο του προηγούμενου έχει κάποιες παραλείψεις, κάποια κενά, τα οποία σπεύδουμε να τα συμπληρώσουμε, βαφτίζοντας κιόλας αυτά τα μερεμέτια «μεταρρυθμίσεις». Και το βέβαιο είναι ότι η οποιαδήποτε νέα αρχή θα φέρει «μεταρρυθμίσεις» των «μεταρρυθμίσεων», και ο χορός καλά κρατεί.
Το τρίτο χαρακτηριστικό του τρόπου λειτουργίας της εξουσίας (μετά το πολιτικό κόστος και τα έργα επί έργων) είναι ένα περιέργως κοινό στοιχείο όλων των αρχόντων: το χρονικό σημείο κατά το οποίο η ομάδα ανεβάζει την απόδοσή της, βρίσκει τη φόρμα της και φέρνει αποτελέσματα. Κατά διαβολική σύμπτωση, όλες οι εξουσίες σπριντάρουν τους τελευταίους μήνες πριν από τις εκλογές! Εντάσσεται προφανώς κι αυτό στην κοντή μνήμη των ψηφοφόρων, που ξεχνούν εύκολα τις προεκλογικές υποσχέσεις και την πιθανή τετραετή ραστώνη της αρχής και γοητεύονται, σαν τους ιθαγενείς με τα καθρεφτάκια και τα μπιχλιμπίδια, με τα δώρα της τελευταίας στιγμής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής όλων αυτών των στοιχείων από την κρατική εξουσία είναι ο τομέας της Παιδείας. Από το ’60 και δώθε έχουν θεσπιστεί πάνω από δέκα «μεταρρυθμίσεις» στο σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και όμως όλοι γκρινιάζουμε για την κατάντια της Παιδείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όσον αφορά στην τοπική εξουσία, και μάλιστα στη Νιγρίτα, είναι ο πεζόδρομος. Ο ένας τον έφτιαξε, ο άλλος τον βελτίωσε, έβαλε και κολωνάκια, αλλά ακόμα είναι παραδομένος εξολοκλήρου στα αυτοκίνητα. Και εξίσου γκρινιάζουμε όλοι για την κατάντια μας.
Όμως αυτός ο κύκλος των «μεταρρυθμίσεων», όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, με κάνει και ευελπιστώ. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η επόμενη δημοτική αρχή δε θα μπορεί να ξεφύγει από το μονοπάτι της ανάγκης να θαμπώσει με δικά της καλύτερα έργα και να υπερκαλύψει τα έργα των προηγούμενων. Μόνο που νομοτελειακά, το επόμενο βήμα που μένει να γίνει σ’ αυτό το μονοπάτι είναι να δοθεί ο πεζόδρομος και το κέντρο της πόλης στους πεζούς, έστω για λίγες ώρες, έστω για Σαββατοκύριακα και αργίες. Κι έτσι, θα μπορούμε να βγάλουμε τα εισαγωγικά από τις «μεταρρυθμίσεις»
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
▓▓ μικρα ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Πεζόδρομος Επισκόπου Δωροθέου, Χανιά. Στη Νιγρίτα, πότε; Παπαδιαμάντης στο Ιωάννειο. Σπεύσατε.
αγαπητέ προσκυνητή
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ με τα περισσότερα που αναφέρεις παραπάνω, όμως γνώμη μου ... ας μην αναδείξουμε ως μείζον θέμα του δήμου προεκλογικά, τον πεζόδρομο.. την στιγμή που ο δήμος Νιγρίτας έχει ιστορία στην κακοδιαχείριση και είναι από τους πλέον καταχρεωμένους δήμους στον νομό .. και βέβαια μην αμελήσουμε τα μεγάλα λόγια για τις 200 θέσεις εργασίας στις φυλακές που παρεμπιπτόντως άνοιξαν εχτές !
Η δημοτική πολιτική ιστορία είναι γεμάτη από μικροσυντεχνιακές διευκολύνσεις, μεσοβέζικες λύσεις και βολέματα ημετέρων ... στις οποίες το κοινωνικό συμφέρον πάει περίπατο.. και ο δήμος που ζούμε και πληρώνουμε όλοι...πολλά χρόνια πίσω.
υγ. και μην ξεχνάμε ότι, ο δήμος αποτελείται προς το παρόν κ απο άλλα 4 δημ.διαμερίσματα με πολλά προβλήματα που μπαίνουν σε 2η μοίρα ...ελέω της συγκεντρωτικότητας του "Καποδίστρια" που θα γίνει μεγαλύτερη με τον νέο ¨Καλλικράτη".
υγ.2 συνέχισε να αναδεικνύεις τα τοπικά θέματα από το πολύ ενδιαφέρον μπλόγκ σου !!!
Αγαπητή μου παροπλισμένη σιδερόμαζα
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που, αντίθετα με τη λαμαρίνα σου, δε σκουριάζει το μυαλό σου. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να συλλογάται μήπως όντως δίνω τόσο μεγάλη αξία στον πεζόδρομο. Με βάση τα όσα λες, εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν. Όμως, καταλήγω ότι το όλο θέμα είναι γενικότερα θέμα νοοτροπίας και όχι απλά "το κέντρο της Νιγρίτας", για αυτό και επιμένω. Τα οικονομικά θέματα δεν τα πολυκατέχω. Για τις φυλακές, εδώ:
http://proskynhths.blogspot.com/search/label/%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82
Για τα μικρότερα χωριά ισχύει το μότο του Παπάζογλου στο παραπάνω λινκ. Για ό, τι πέφτει στην αντίληψή σου, είμαι εδώ για να το αναδείξουμε.
Ευχαριστώ για όλα και ανταποδίδω για τα παλιοτράκτερα.