Απολογισμός και προβληματισμός
για το παρόν και μέλλον των Γερακινείων.
Ώρα για απολογισμό και αυτοκριτική, τα Γερακίνεια τελείωσαν. Ερώτηση: τι ποσοστό αγγίζει η ικανοποίηση αρχόντων τε και αρχομένων; Ας διευκρινίσουμε, κατ’ αρχάς, ότι η ικανοποίηση συνίσταται σε δύο παράγοντες: πρώτα, την ποιότητα των παραστάσεων και έπειτα, την προσέλευση του κόσμου.
Η πρώτη παράμετρος έχω την εντύπωση ότι καλύφθηκε αρκούντως, χωρίς να παραβλέπουμε ότι αυτό είναι προσωπική άποψη και όταν έχουμε να κάνουμε με τέχνη, ισχύει ο διαχρονικώς πειστικότατος αφορισμός «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα», ήτοι, αυτό που ικανοποιεί εμένα πιθανότατα να συνοφρυώνει – ή χειρότερα – να αναγουλιάζει ουκ ολίγους συνανθρώπους μας. Ξεπηδά λοιπόν αμείλικτο το φιλοσοφικό πρόβλημα: οι συντάσσοντες το πρόγραμμα των εκδηλώσεων πώς πρέπει να ζυγίζουν αυτές τις λεπτομέρειες;
Αν δεχτούμε εκ των προτέρων ότι οι εν λόγω συντάσσοντες έχουν συμπήξει μια επιτροπή που λειτουργεί σαν ένας άνθρωπος (πράγμα απίθανο βέβαια, αφού αποτελείται από άτομα, και ως άτομα έχουν τη διαφορετικότητα και τις προτιμήσεις τους) και έχει επιπλέον ανεπτυγμένο το αισθητικό κριτήριο, τότε καταλήγουμε ευχαριστημένοι με επιλογές τύπου «Βαλκανικής Πλατείας», Δάφνης Λέμπερου ή Just For Band. Και όντως, αυτές οι παρουσίες ήταν εξαιρετικές.
Αν όμως η ίδια ομοούσιος και αδιαίρετος επιτροπή, πέρα από το αισθητικό κριτήριο, διαθέτει και ολίγον κριτήριο σφυγμομέτρησης του αντίστοιχου αισθητικού κριτηρίου των Νιγριτινών, τότε οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι ίδιες επιλογές, αυτές που χαρακτηρίστηκαν και αποδείχτηκαν πετυχημένες με το προηγούμενο κριτήριο, ήταν ατυχείς. Αδιάψευστος μάρτυρας οι άδειες καρέκλες στο χώρο μπροστά στην εξέδρα. Ο κόσμος έστρεψε τις πλάτες του σε καλλιτέχνες που μπορεί οι κριτικοί των ΜΜΕ να εκθειάζουν, αλλά στο πνεύμα και την ψυχή των πολλών δεν έχουν να πουν τίποτα.
Αυτό το τεράστιο δίλημμα έχουν να αντιπαλέψουν πάντα όσοι καταπιάνονται με τέτοια πράγματα: από τη μια αυτό που εμείς θεωρούμε καλό και από την άλλη αυτό που η πλειοψηφία αποζητά.
Η προσέγγιση που επιχειρούμε βέβαια, πρέπει να λάβει υπόψη της και άλλες πτυχές του ζητήματος, όπως για παράδειγμα, αν όλες αυτές οι επιλογές ήταν βασικές προτεραιότητες της επιτροπής ή απλά καταλήξαμε σε αυτές υπό την πίεση οικονομικής δυσπραγίας ή – πολιτικώς ορθότερα – για να μην κατασπαταλήσουμε το χρήμα του λαού (άλλωστε οι εκδηλώσεις, σύμφωνα με τα αγγελτήρια, συνέβαλαν στην καταπολέμηση της φτώχειας!). Αυτός είναι ένας βασικός παράγοντας, που αν τον γνωρίζαμε, μπορεί και να εξέτρεπε τις θεωρίες μας.
Από την άλλη, η χαμηλή προσέλευση οδηγεί σε έντονο προβληματισμό. Εγώ λέω λοιπόν, ότι οι παραπάνω ποιοτικές επιλογές δεν άσκησαν ιδιαίτερη έλξη στους Νιγριτιανούς. Ναι, αλλά υπάρχει ολόκληρος νομός Σερρών, ακόμα και κοντινές περιοχές των γύρω νομών. Υπάρχει η πόλη των Σερρών, όπου κατά τεκμήριο διαβιούν άνθρωποι που ακούν τέτοιες μουσικές (έντεχνα, βαλκανικά, ροκ) σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από την επαρχία. Που ήταν αυτοί; Πόσο έντονη υπήρξε η κινητοποίηση των διοργανωτών για την έγκαιρη ενημέρωση των δυνάμει επισκεπτών μας; Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, αφίσες, φέιγ βολάν, περίπτερα σε κεντρικά σημεία, διανομή προγραμμάτων, προσκλήσεις κλπ, κλπ, κατά πόσο τα εκμεταλλευτήκαμε προς δημόσιο όφελος;
Αλλά και πάλι, υπάρχουν πιθανές εξηγήσεις: κατά πρώτον, ο πιθανός περιορισμός των εξόδων του Δήμου που λέγαμε, κατά δεύτερον ο πυρετός των προεκλογικών χαρακωμάτων έριξε σε δεύτερη μοίρα τις εκδηλώσεις και, τέλος, η οικονομική κρίση απέτρεψε τον κόσμο να παρακολουθήσει τις (δωρεάν) εκδηλώσεις. Αναπότρεπτη πάλι η σύγκριση: στην Αμφίπολη, με τσουχτερά εισιτήρια, δεν έπεφτε ένα ολόκληρο καλοκαίρι καρφίτσα. Και σίγουρα, ο ένας στους εκατό ας ήταν ντόπιος. Όλοι οι άλλοι από κάπου ήρθαν, κάτι τους τράβηξε εκεί, το οποίο προφανώς δεν το έχουμε εδώ.
Έχουμε λοιπόν μια πλατεία που γέμιζε όταν εμφανίζονταν τα δικά μας παιδιά (χορευτικά συγκροτήματα της επαρχίας και οι «Κορώνα ή Γράμματα») και όταν βγήκε, έστω και Δευτέρα, το μεγάλο όνομα, ο Μακεδόνας, και άδειαζε αμέσως μετά, σε σημείο να δημιουργούνται και τραγελαφικές καταστάσεις, με τους Just For Band για παράδειγμα, που έπαιζαν αφηνιασμένο ροκ μπροστά σε… παιδάκια δημοτικού και νηπιαγωγείου και σε γεροντάδες που αποχωρούσαν κάνοντας το σταυρό τους, αφού πρώτα κόρεσαν την περιέργειά τους!
Εμένα σε γενικές γραμμές μου άρεσε. Ομολογώ όμως, ότι θα έκανα μερικές εκπτώσεις στις προτιμήσεις μου, αν ήταν να δω τη Νιγρίτα γεμάτη κόσμο, όρθιο και καθιστό, από την πλατεία ως πέρα στο ξενοδοχείο. Θα άκουγα, βρε αδερφέ, και κάτι που δεν το ακούω στο σπίτι μου. Μου άρεσε επίσης και για το λόγο ότι οι κλειστοί κεντρικοί δρόμοι έδωσαν την ευκαιρία στα μαγαζιά να δουλέψουν με τραπεζάκια έξω, στον κόσμο να αφεθεί ήσυχος στις ακουστικές, οπτικές και …γευστικές απολαύσεις (ίσως ο κόσμος στα μαγαζιά να ήταν περισσότερος από αυτόν στην πλατεία!) και σε όλους που διαφωνούν με την πεζοδρόμηση, να δουν πώς θα μπορούσε να είναι η πόλη μας υπό άλλες συνθήκες.
Και κλείνω με ερώτηση: να έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη επιρρίπτοντας στον κόσμο απαιδευσιά και έλλειψη αισθητικής καλλιέργειας ή μήπως ο κόσμος κουράστηκε με την χρόνια επαναλαμβανόμενη μορφή των εκδηλώσεων και χρειάζεται κάτι «δυνατό» και ανατρεπτικό; Η Γερακίνα έπεσε στο πηγάδι, ας μην αφήσουμε τα Γερακίνεια να πάθουν το ίδιο…
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
▓▓ μικρα ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Πεζόδρομος Ασκληπιού, Τρίκαλα. Στη Νιγρίτα, πότε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου