ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ

ΟΡΓΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ (30 01 2009)

Πάει μια εικοσαετία περίπου από τότε που, μαθητές ακόμα, κάνοντας ένα διάλειμμα από το βραδυνό διάβασμα για τις πανελλαδικές, πήραμε τρεις-τέσσερις το αμάξι φίλου – χωρίς δίπλωμα – και πεταχτήκαμε μια βόλτα ως το Στρυμόνα, στα μπλόκα των αγροτών. Κρασί, τσίπουρο και κοψίδια γύρω από τη φωτιά, συζήτηση, συμπαράσταση -και καλά- των μαθητών στον αγώνα των αγροτών, μια αίσθηση επανάστασης, απελευθέρωσης, αμούστακοι Τσε Γκεβάρα.
Πολλά άλλαξαν από τότε. Τα μπλόκα όμως επιμένουν να αναπαράγονται από τότε κάθε χρονιά, ανεξαρτήτως κυβερνώντος χρωματισμού, αδιάλειπτα, σχεδόν εξοργιστικά. Τόσα χρόνια καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να αντεπεξέλθει στα πολλαπλής φύσης προβλήματα του κλάδου ή γεννιούνται συνέχεια καινούρια; Όπως και να έχουν τα πράγματα, πρόκειται για ένα ζήτημα που επιδέχεται πολλαπλές προσεγγίσεις.
Από τη μία, δεν υπάρχει η μονοσήμαντη έννοια «αγρότης». Υπάρχουν αγρότες και αγρότες. Άλλο ο μικροϊδιοκτήτης λίγων στρεμμάτων που παλεύει πραγματικά με τη γη και τις καιρικές συνθήκες για το μεροκάματο με τα λιγοστά του μέσα και άλλο οι μεγαλοτσιφλικάδες, κομματικοί παράγοντες με τις τεράστιες εκτάσεις, τα βρυχώμενα τρακτέρ και τις ατελείωτες επιδοτήσεις. Βέβαια, οι ίδιες διαφοροποιήσεις παρατηρούνται πάνω κάτω σε κάθε κλάδο και όταν έρθει η ώρα για διεκδικήσεις, κάποιοι πρέπει να ηγηθούν φροντίζοντας (κι αυτό είναι το ιδανικό) το συμφέρον του συνόλου, όχι μόνο το ατομικό τους.
Από την άλλη, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πόσο εξευτελιστικές είναι οι τιμές που πουλάει τα προϊόντα του ο παραγωγός, γεωργός ή κτηνοτρόφος. Και ακόμα χειρότερο είναι η αστρονομική διαφορά την οποία αντικρύζουμε στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Ανοιχτό πεδίο για τη δράση των μεσαζόντων, των καρτέλ βασικών προϊόντων, που πλουτίζουν στην πλάτη μικροπαραγωγών και καταναλωτών. Έτσι, μεταξύ άλλων, δημιουργείται μια σημαντική βάση διεκδίκησης δικαιωματικά καλύτερων συνθηκών ζωής και εργασίας για τους κλάδους της πρωτογενούς οικονομίας.
Το δίλημμα και ο προβληματισμός όμως αρχίζει από τη στιγμή που οι κινητοποιήσεις με τους αποκλεισμούς των δρόμων προκαλούν μυριάδες προβλήματα στους άλλους επαγγελματίες και ιδιώτες. Και αν κάποιοι θα στερηθούν απλώς τη βόλτα τους, υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τα εμπορεύματά τους να σαπίζουν στη συντήρηση των ψυγείων ή στις καρότσες φορτηγών σφηνωμένων σε μια ατέλειωτη ουρά στις άκρες των δρόμων. Και άλλοι που βλάπτονται πολλαπλά στην εργασία τους από τις κλειστές εθνικές οδούς. Νομιμοποιείται ένας τέτοιος τρόπος αντίδρασης, όταν, προκειμένου να πετύχουμε το δικό μας σκοπό, καταπατάμε τα ισότιμα δικαιώματα συμπολιτών μας; Θα ήταν αποδεκτό, αν κάποιος που ήθελε να διεκδικήσει κάτι αντίστοιχο, έφραζε το δρόμο και απαγόρευε στον αγρότη να πάει στο χωράφι του;
Δυστυχώς όμως, η αγροτιά δεν έχει άλλον τρόπο να ακουστεί. Ούτε η απεργία μπορεί να φέρει καρπούς για αυτούς, ούτε βρίσκεται κοντά στα κέντρα αποφάσεων για να ασκεί πιέσεις. Και το αθηνοκεντρικό κράτος κωφεύει, ζει στο δικό του κόσμο, στα περίχωρα του Κολωνακίου, όπου ο όρος «αγρότης» βρίσκεται μόνο στα πλαστογραφημένα χαρτιά των τερατωδών τζιπ, που τα περνάνε για «αγροτικά», αποκομίζοντας φορολογικές ελαφρύνσεις.
Δεδομένων των παραπάνω, μήπως η καλύτερη κίνηση θα ήταν το κατέβασμα των τρακτέρ στο κέντρο της Αθήνας, μπροστά στο Κοινοβούλιο, μέσα στο Κολωνάκι; Χιλιάδες τρακτέρ να μπλοκάρουν την ήδη μπλοκαρισμένη και ασφυκτιούσα στο μποτιλιάρισμα πρωτεύουσα, να νιώσουν από κοντά οι ασπάλακες της γραφειοκρατίας το χώμα και τη λάσπη, να μυρίσουν καπνό, στάρι και ντομάτα, να δουν χέρια ροζιασμένα και τραχιά πρόσωπα ανθρώπων που δε μπόρεσαν ή δε θέλησαν να κάνουν κάτι διαφορετικό και που η γης τους χρειάζεται.
Αλλά δεν θα τους αφήσουν. Η ταλαιπωρία είναι για όλους τους άλλους...

tezjorge@yahoo.gr