Εικόνα 1: Frida Kahlo: Στα σύνορα Μεξικού και ΗΠΑ.
Ακόμα δε μπήκαμε στο αίσιον και ευτυχές νέον έτος, ακόμα δε μας φώτισαν τα Φώτα, και μας προέκυψε … φράχτης! Επί σοσιαλιστικής – τρόπος του λέγειν – κυβέρνησης γινόμαστε μάρτυρες μιας ζύμωσης για να ληφθεί μία ίσως από τις πιο ακραίες και αντιφατικές αποφάσεις σ’ αυτήν τη χώρα: ο φράχτης.
Αφού πρώτα ερήμωσαν τις τελευταίες δεκαετίες τα σύνορα από στρατιωτικές μονάδες και οπλίτες στα πλαίσια αναδιάρθρωσης και εξορθολογισμού κι αυτού του ίδιου του στρατού, αφού οι συνοριοφύλακες υπηρετούν στην Αθήνα, τώρα έρχεται ως μεσσίας ο φράχτης!
Φράχτες βάζουμε στους μπαξέδες και τις αυλές μας για να μην τα μαγαρίσουν τα αδέσποτα, να μην κοπρίσουν τα σπαρτά μας, να μην ποδοπατήσουν τα άνθη μας. Έτσι κι εδώ: άνθρωποι αδέσποτοι, της γης οι κολασμένοι, αναζητώντας τον ταμένο παράδεισο που ποτέ δεν θα βρουν, θα σταθούν μπροστά στον φράχτη. Ένας φράχτης θα χωρίζει τους δύο κόσμους και θα οριοθετεί την κόλασή τους από τον παράδεισο που τους υποσχέθηκαν οι πάσης φύσεως δουλέμποροι ότι θα βρουν στη Δύση: ανεργία, ανέχεια, ρατσισμός, περιθωριοποίηση…
Και οι μάστορες της λεξιμαγείας, η τριακοντούτης σοσιαλιστική κυβέρνηση (θυμηθείτε τις απανωτές αλλαγές στους τίτλους των Υπουργείων!) αποφάσισε να ονομάσει το μελλοντικό δημιούργημα «φράχτη», να το ρίξει στη συζήτηση, στα ΜΜΕ, ως «φράχτη». Όχι ως «τείχος» που θα προκαλεί πολλούς συνειρμούς, ούτε ως κάποια άλλη, πιο έντονη λέξη. Φράχτη. Κι αυτό γίνεται φυσικά για να μειωθεί η αλγεινή εντύπωση του αποκλεισμού, να απορροφηθούν οι κραδασμοί μιας πιο τρομακτικής – και πιο κοντά στην αλήθεια – ονοματοθεσίας, να περάσει στον κόσμο η ιδέα αυτή σαν κάτι το μικρό, το αθώο, το οικείο, το «φιλικό»: κάτι που όλοι το έχουμε στην ατομική μας μνήμη και εμπειρία χωρίς να μας ξενίζει, να απωθεί ή να τρομάζει – κάτι σαν το φράχτη του μπαξέ μας.
Και πόσο σίγουρη θα είναι η αποδοτικότητα του συνοριακού φράχτη; Θα τον παλουκώσουμε και θα τον αφήσουμε να ορθώνεται απειλητικός, σαν σκιάχτρο; Μα τότε, τι πιο εύκολο για αυτόν που επιθυμεί να εισέλθει παράνομα από το να τον κόψει ή να τον υπερπηδήσει. Μήπως θα είναι ηλεκτροφόρος, κάνοντας πραγματικότητα τις ονειρώξεις πολλών θαυμαστών των αμερικανικών ταινιών δράσης (και νοσταλγών άλλων καθεστώτων) που ηδονίζονται να βλέπουν «παράπλευρες απώλειες» να ψήνονται πάνω στα σύρματα; Ή μήπως θα πλουτίσουν κάποιοι εργολάβοι και μεσάζοντες με την αγορά υπερσύγχρονων τεχνολογιών παρακολούθησης (κάμερες κ.λπ.) που θα στέλνουν πάραυτα τις ειδικές δυνάμεις να μαζέψουν τους ύποπτους λαθρομετανάστες; Πιστεύω πως η Siemens θα είναι μια καλή πρόταση για τις προμήθειες…
Εικόνα 2: Ο Larry Towell φωτογραφίζει το τείχος - ανάχωμα στη μετανάστευση ανάμεσα σε Μεξικό - ΗΠΑ ως έργο τέχνης, ζωής και θανάτου.
Ας σκεφτούμε πού αλλού στον κόσμο υψώθηκαν τείχη. Στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικού, όπου και έχουν βρει – και βρίσκουν καθημερινά – το θάνατο αμέτρητοι φτωχοδιάβολοι πέφτοντας από τα όπλα του U.S. ARMY. Μέσα στο κράτος του Ισραήλ, όπου οι σιδερόφρακτοι αφέντες τις περιοχής, ο «περιούσιος λαός» θέλουν να απομονώσουν τους παρακατιανούς Παλαιστίνιους υπό τον φόβο των καμικάζι. Και στις δύο αυτές ηχηρές περιπτώσεις τα αποτελέσματα ήταν οικτρά. Οι λατινοαμερικάνοι λαθρομετανάστες δεν παύουν να κυνηγούν το «αμερικάνικο όνειρο» μπροστά στους τάφους των ομοφύλων τους πάνω στον αμερικάνικο «φράχτη», οι δε επιθέσεις αυτοκτονίας των Παλαιστινίων δεν σταμάτησαν, ούτε ο φόβος των Ισραηλινών πολιτών κόπασε.
Εικόνα 3: Το τείχος του αίσχους στη Γάζα.
Σε αυτούς θέλουμε να μοιάσουμε; Η συμπεριφορά προς τον αδύναμο είναι στοιχείο δομικό του επιπέδου του πολιτισμού μιας χώρας. Η κρατική ανικανότητα στο ζήτημα του ελέγχου και διευθέτησης της λαθρομετανάστευσης (ή της φύλαξης των συνόρων), η εξώφθαλμη άρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να συνδράμει σε αυτό το έργο αφού δεν τη βολεύει, οι άνισοι νόμοι για τις δυνατότητες του κράτους υποδοχής να προωθεί τους μετανάστες σε άλλες χώρες, η εγκληματική αδιαφορία για το δουλεμπόριο, η ισχνή θέληση της Τουρκίας να συνεργαστεί, η γενικότερη εκμετάλλευση του λεγόμενου τρίτου κόσμου από τις δυνάμεις της Δύσης που έκανε τους τόπους αυτών των ανθρώπων κόλαση (ποιος θέλει να αφήσει την πατρίδα του;) – όλα αυτά κάνουν τον φράχτη στον Έβρο να μοιάζει «πρόφαση εν αμαρτίαις».
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη τον παραπάνω ορισμό του λεξικού, για μένα ο φράχτης είναι ευφημισμός για να κρύψει πίσω απ’ το αγκαθωτό σύρμα του την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και την πολιτική και κρατική ανεπάρκεια. Και εις ανώτερα…
Υ.Γ.: Και η έννοια «σοσιαλισμός», μάλλον κι αυτή ευφημισμός είναι…
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Πεζόδρομος Κοζάνης, χιονισμένος. Στη Νιγρίτα πότε;
