ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ

«...ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ...» (09 01 2009)

Σε όλο τον πλανήτη γιορτάσαμε αυτές τις μέρες τα Χριστούγεννα. Πριν από 2000 χρόνια, σε μια γωνιά αυτού του πλανήτη, στη Βηθλεέμ, σε ταπεινό σπήλαιο, με τη ζέστη από χνώτα ζώων και με τα δώρα των μάγων οδοιπορούντων υπό την καθοδήγηση του αστέρος γεννήθηκε ο Χριστός, που έμελλε να αλλάξει τη ροή της ιστορίας. Σήμερα, λίγο νοτιότερα της Βηθλεέμ, σε εξίσου ταπεινές και άθλιες συνθήκες, τα παιδιά της Παλαιστίνης δέχονται για δώρα τη ζέστη των πυραύλων, που με αγάπη τους στέλνουν οι σύγχρονοι «μάγοι», τα γεράκια του Τελ Αβίβ. Και αυτοί δεν χρειάζονται αστέρια για να βρουν το στόχο τους∙ και ο ρους της ιστορίας δεν αλλάζει.
Στο ίδιο έργο θεατές, από τη στιγμή που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ το 1948. Πολεμούν οι Άραβες της περιοχής να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, μια ανάσα ελευθερίας στη γη τους, πολεμούν και οι Ισραηλινοί να κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους χώματα και ανθρώπους. Η μάχη όμως δεν διεξάγεται επί ίσοις όροις. Η υπεροπλία των Ισραηλιτών είναι αναμφισβήτητη, όπως δραματικά επαληθεύεται και από το πλήθος των απωλειών και δε χρειάζεται μνεία των τραγικών εικόνων νεκρών παιδιών. Μια ματιά στις καθημερινές εφημερίδες είναι αρκούντως ανατριχιαστική.
Η φαινομενική αφορμή για τον νέο κύκλο αίματος είναι η αντιστασιακή οργάνωση Χαμάς και οι «τρομοκρατικές» ενέργειες και βλέψεις της εις βάρος του κράτους και των πολιτών του Ισραήλ. Οι λόγοι βέβαια, τα πραγματικά αίτια έχουν κυρίως να κάνουν με την επικαιρότητα: αφενός οι εκλογές που πλησιάζουν στο Ισραήλ και αφετέρου οι εκλογές που ολοκληρώθηκαν στις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση δηλαδή του Ισραήλ θέλει να αποτρέψει τη διαφαινόμενη επικράτηση της ακροδεξιάς αντιπολίτευσης δείχνοντας στο λαό ένα πρόσωπο εφάμιλλης αποφασιστικότητας και ισχύος, όπως επίσης θέλει να πιέσει τον νέο πλανητάρχη Ομπάμα, προσδοκώντας στην διαιώνιση της παραδοσιακής αμέριστης αμερικανικής συμπαράστασης.
Έχουμε λοιπόν ένα εβραϊκό κράτος σπαρμένο ανάμεσα σε αραβικά, που συμπεριφέρεται σαν νταβατζής, όχι μόνο της περιοχής, αλλά και διεθνώς. Απροκάλυπτα και ανενόχλητα σκορπά το θάνατο σε άμαχους, εισβάλλει σε άλλα κράτη, παίζει το παιχνίδι του. Και κανείς δεν τολμά να κάνει το παραμικρό. Οι Αμερικάνοι και κάποια αραβικά κράτη σύρονται εδώ και χρόνια στο άρμα του, ενώ οι υπόλοιποι Άραβες δεν έχουν τη δυνατότητα να αντισταθούν. Και αυτοί που έχουν θεσμοθετημένο ρόλο να επεμβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες που εμφαντικά παραβιάζουν τη διεθνή νομιμότητα, δηλαδή οι παντοειδείς διεθνείς οργανισμοί, κωφεύουν. Ψελλίσματα μόνο, ενδεικτικά της ανυπαρξίας, της γελοιοποίησης, της χειραγώγησης και εν γένει της καταβαράθρωσης του κύρους τους. Για ποια νομιμότητα και ποιον ανθρωπισμό να μιλάμε;
Βεβαίως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και τις αποτρόπαιες ενέργειες – επιθέσεις αυτοκτονίας των Αράβων, που εξίσου σκορπούν τον όλεθρο εις βάρος άμαχου πληθυσμού. Κι αυτό είναι εξίσου καταδικαστέο. Τα αντίποινα όμως του ισχυρού κράτους είναι ασύγκριτα βιαιότερα, σκληρότερα, εκτενέστερα∙ είναι εξοντωτικά. Και μην ξεχνάμε ότι οι Παλαιστίνιοι αντιστέκονται σε ένα κράτος – αστακό, που κουμπαριάστηκε στανικά στη γη τους, τους στερεί τη σύννομη διεθνή αναγνώριση, τους περιθωριοποιεί χτίζοντας πραγματικά – όχι καβαφικά – τείχη, «κλείνοντάς τους από τον κόσμο έξω», σφραγίζοντας έτσι την υποτέλειά τους, τη σκλαβιά τους. Εξηγείται, έτσι εν μέρει και η αρνητική εικόνα που σε παγκόσμια κλίμακα έχει σχηματιστεί για το κράτος-έθνος αυτό και τις πρακτικές του. Σα να μη βίωσαν ποτέ το ολοκαύτωμα, σα να μη διδάχτηκαν τίποτα μισό αιώνα μετά.
Αφελές το ερώτημα του επιλόγου: θα φτάσει άραγε ποτέ η στιγμή που οι άνθρωποι θα εφαρμόζουν το δίκαιο και θα συμπεριφέρονται ως όντως άνθρωποι, με ηθικές σταθερές; Ο T.H. Huxley, Βρεττανός βιολόγος, πριν από έναν αιώνα περίπου ήταν μακροπρόθεσμα αισιόδοξος: πίστευε ότι αυτό θα συμβεί, όταν η επιβίωση του ανθρώπου θα εξαρτάται από την ηθική συμπεριφορά του. Κι αυτό δεν είναι απίθανο να πραγματοποιηθεί σε μερικά χρόνια, όταν υπό την πίεση των παγκόσμιων προβλημάτων οι ισχυροί αναγκασθούν να πραγματώσουν έναν γνήσιο ανθρωπισμό, ανιδιοτελή, οικουμενικό. Ως τότε, τα μηνύματα των ημερών θα ακούγονται μάλλον παράταιρα και ανεδαφικά: Καλή χρονιά και επί γης Ειρήνη...
Υ.Γ: Τα εύσημα στον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο, που επέστρεψε στον Ισραηλίτη πρέσβη εν Αθήναις τα κρασιά-δώρο Χριστουγέννων, τα οποία καθώς προέρχονταν από αμπελώνες των υψωμάτων του Γκολάν, τα χαρακτήρισε «κλεμμένα» και παρομοίασε τις πρακτικές του Ισραήλ με τις χιτλερικές θηριωδίες. Καίριος και συνεπής.

tezjorge@yahoo.gr