ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ

ΣΚΥΛΙΣΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ (23 01 2009)

Βαρβαρότητα, κακία, ζήλια, βλακεία, αμορφωσιά, ανυπαρξία εσωτερικού κόσμου, παιδικά τραύματα, συμπλέγματα κατωτερότητας, απανθρωπιά, ανοησία, ανωριμότητα, σκληρότητα, παχυδερμία, χαβαλές...
Με πόσους τρόπους μπορεί να προσεγγίσει κάποιος την ανθρώπινη συμπεριφορά, όταν η ίδια έργω αναιρεί τον εαυτό της, τον ανθρώπινο χαρακτήρα της. Τι μπορεί να σκεφτεί αυτόπτης μάρτυρας επιθανάτιου σπαράγματος ζώου χτυπημένου από φόλα; Πώς μπορεί να αντιδράσει αυτός, αν τυχαίνει να είναι ο ιδιοκτήτης του ζώου, το μεγάλωμα και η συντροφιά του οποίου σημαίνει κάτι για όποιον έχει κοινό νου και στοιχειώδη συναισθήματα;
Πολλοί συνάνθρωποί μας, για διάφορους λόγους δίνουν λίγο χώρο από τη ζωή τους σε κάποιο κατοικίδιο. Ακόμα και στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών, πόσο μάλλον στις επαρχιακές αυλές. Ανώφελο να απαριθμήσουμε τα οφέλη του ανθρώπου, ιδίως το συναισθηματικό δέσιμο και ωρίμανση των παιδιών, καθώς η ζεστή και ανιδιοτελής έκφραση των «συναισθημάτων» του ζώου – ξεχωριστά του σκύλου – το καθιστά σε πολλές περιπτώσεις μέλος της οικογένειας, σχεδόν ισότιμο με άνθρωπο.
Η φύση του ανθρώπου όμως, είναι πολύπλευρη και για κάθε έναν που θα ταΐσει ένα αδέσποτο ή θα προσφέρει ψήγματα παντοειδούς φροντίδας, υπάρχει κάποιος που δεν θα διστάσει να τυραννήσει ένα ζώο, να το πληγώσει ή ανερυθρίαστα να το δηλητηριάσει. Κι επειδή μέρος της ανθρώπινης ιδιοσυστασίας είναι και όλοι οι ανωτέρω προλογικοί χαρακτηρισμοί, δεν είναι δύσκολο για τον επίδοξο ζωοκτόνο να εφεύρει τη φτηνή δικαιολογία για την πράξη του: ενοχλούσε το μεταμεσονύκτιο γαύγισμα, τα περιττώματα, το σουλατσάρισμα και άλλα φαιδρά. Λες και ο πολιτισμός δεν επιβάλλει την σύσταση προς τον ιδιοκτήτη, το διάλογο, λες και δεν μπορεί να βρεθεί φρόνιμη λύση.
Βέβαια, η ποιότητα του ιδιοκτήτη είναι το άλλο μεγάλο ζητούμενο και εν πολλοίς η αιτία για την ύπαρξη τόσων αδέσποτων, δυνάμει επικίνδυνων. Πως να συνεννοηθείς, όταν ο άλλος δηλώνει φιλόζωος, αλλά αμολάει τα ανεπιθύμητα κουτάβια στα χαντάκια και ούτε κατά διάνοια δεν έχει ακούσει για τη στείρωση ή για τον εμβολιασμό. Παρ’ όλα αυτά, όσο αχρεία είναι μια τέτοια συμπεριφορά, δεν μπορεί να αποτελεί λόγο ή πρόσχημα για τη φόλα. Το δηλητηριασμένο δόλωμα δεν είναι ενέργεια αδιαφορίας, είναι δολοφονική ενέργεια φθόνου, κακότητας και σάπιου εσωτερικού κόσμου.
Γιατί η φόλα δεν απευθύνεται στο ζώο. Σκοτώνει μεν το ζώο, αλλά ο απώτερος στόχος είναι ο άνθρωπος. Είναι ο ιδιοκτήτης, φίλος, σύντροφος του ζώου, που ανέπτυξε ένα συναισθηματικό δέσιμο με το ζώο και η απώλειά του μπορεί να του στοιχίσει. Είναι ο άνθρωπος που το μεγάλωνε, έπαιζε, χαιρόταν μαζί του και η συνήθεια της παρουσία του στον οικείο χώρο επιβεβαίωνε τη μοναδικότητά του. Κακά τα ψέμματα, αυτός είναι ο στόχος της μικρότητας, της μικροψυχίας του «γείτονα», ο οποίος προβάλλει πάνω στο κατοικίδιο ό,τι πρωτόγονο και απεχθές συναίσθημα μπορεί να τρέφει για τον ιδιοκτήτη. Και έτσι μπορεί να επαίρεται ενδομύχως ή και σε ομήγυρη ομοϊδεατών για τον άθλο του.
Δυστυχώς, έχουμε ξαναπεί ότι τα ηθικά αισθήματα του ανθρώπου δεν αναπτύσσονται όσο θα έπρεπε. Συμπεριφορές που θυμίζουν ζούγκλα, πλειστόκαινο, ανθρώπους σε σπηλιές ή πάνω σε δέντρα εξακολουθούν να μας γουρλώνουν τα μάτια προκαλώντας μας απορία και προβληματισμό. Είναι δυνατό να επιμένουμε να λεγόμαστε «πολιτισμένοι» και καθημερινά στα μάτια μας να διαγκωνίζονται εικόνες παρακμής;
«Και καλά», θα πουν οι περισπούδαστοι, «λύσαμε όλα τα άλλα προβλήματα και ασχολούμαστε με τα κοπρόσκυλα»; Σύμφωνοι, δε θα ζυγίσουμε τη βαρύτητα των προβλημάτων, σίγουρα υπάρχουν πολύ σοβαρότερα. Όμως, από κάπου πρέπει να ξεκινά η προσπάθεια∙ και η συμπεριφορά μας απέναντι στους αδύνατους, σε αυτούς που δεν μπορούν να μας ανταποδώσουν το κακό, είναι που στοιχειοθετεί επίπεδο, που ξεμπροστιάζει την ανεπάρκειά μας. Ο Άγγελος Τερζάκης έγραφε ότι «ένας λαός δίνει εξετάσεις καθημερινά, στα πιο μικρά πράγματα της καθημερινής ζωής. Η κοινωνική αγωγή είναι αναγκαία προϋπόθεση της Δημοκρατίας. Πώς μπορεί να νοηθεί Δημοκρατία δίχως το σεβασμό του διπλανού σου;». Κοινωνική αγωγή, δημοκρατία, σεβασμός: έννοιες που χάνουν την ουσία τους, εκφυλίζονται στα χέρια του νεοέλληνα.

tezjorge@yahoo.gr