ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ

Η συγκλονιστική ομιλία της ΚΑΤΙΑΣ ΑΛ ΧΟΣΜΠΑΝ από την Ιορδανία στη Βουλή των Εφήβων (17 10 2008)

«Κυρία Πρόεδρε, αξιότιμα μέλη της Επιτροπής.
Πατέρα Μεταλληνέ, αγαπητοί συνάδελφοι, αποφασίζοντας να πάρω μέρος στο Πρόγραμμα της Βουλής των Εφήβων και νιώθοντας μεγάλη τιμή για την ευκαιρία που μου έδωσε η πατρίδα μου, εκατοντάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου σχετικά με το κείμενο που θα έγραφα.
Οι προβληματισμοί δεν λείπουν, τα στραβά αυτού του κόσμου πολλά, οι πληγές της ανθρωπότητας δεκάδες, ειδικά, όταν ζεις όπως εγώ στην Ιορδανία, που είναι η πατρίδα του πατέρα μου και η γενέθλια γη μου. Εμείς έχουμε το θλιβερό προνόμιο να μεγαλώνουμε σε ένα μέρος ειρηνικό που βρίσκεται σε έναν κύκλο φωτιάς και αίματος. Η Παλαιστίνη, Ιράκ και Λίβανος είναι οι γειτονικές χώρες του τόπου μου. Η σκόνη των γκρεμισμένων σπιτιών της Γάζας, τα κλάματα των μανάδων που έθαψαν τα παιδιά τους, η οργή των Ιρακινών για την κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο. Η μυρωδιά του αίματος από το Λίβανο βρίσκεται στον αέρα και στα δελτία της τηλεόρασης που καθημερινά παρακολουθούμε.
Και όμως, κάτι πιο φριχτό, αν μπορεί να υπάρχει φριχτότερο πράγμα από τον πόλεμο, πιο απάνθρωπο, παγίδευσε την προσοχή μου. Ήταν μία απλή φωτογραφία από μία γωνιά της Αφρικής, κάπου στο Σουδάν.
Ένα παιδάκι διπλωμένο στα δύο πάνω σε διψασμένη γη προσπαθεί σέρνοντας να φθάσει λίγο πιο πέρα, όπου άνθρωποι της UNICEF μοίραζαν φαγητό. Πίσω του στα 2-3 μέτρα περιμένει ένας γύπας, μυρίζοντας τον θάνατο που πλησιάζει.
Η στάση του παιδιού, λόγω της εξάντλησης από την πείνα και ίσως και από κάποια αρρώστια, με συγκλόνισε. Λίγα μέτρα μπροστά του η ζωή και μια ανάσα πίσω του παραμόνευε ο θάνατος. Στα μάτια μου φάνταζε αυτή η στάση σαν προσευχή στη γη, που δεν μπόρεσε να θρέψει τα παιδιά της, αλλά και σαν παράκληση στην μάνα γη να το κλείσει μέσα της και να το σώσει από τη ζωή που δεν πρόλαβε να ζήσει.
Δυστυχώς δεν ξέρουμε τι απέγινε το παιδί, ξέρουμε, όμως, τι γίνεται καθημερινά με χιλιάδες παιδιά που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Θάνατος από πείνα ή δίψα, θάνατος από αρρώστιες, θάνατος από αιτίες που ο ανεπτυγμένος κόσμος αδιαφορεί ή αρνείται να εξαλείψει. Θάνατος – ντροπή για την ανθρωπότητα. Πέντε γράμματα κουρελιάζουν τον μύθο του σύγχρονου πολιτισμού μας, πείνα.
Στον 21ο αιώνα, που φθάσαμε στην κορυφή της ανάπτυξης, στον αιώνα που η τεχνολογία μπορεί να επέμβει ακόμη και στο ανθρώπινο DNA, υπάρχουν παιδιά και άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα. Έχοντας ήσυχες τις συνειδήσεις μας καταπίνουμε τις δικαιολογίες που μας σερβίρουν αυτοί που είναι οι αυτουργοί του εγκλήματος. Μας μιλάνε για τις καιρικές συνθήκες στην Αφρική, για τη γη που εξαντλημένη από τη συνεχή καλλιέργεια αρνείται να γεννήσει καρπούς, για τη νοοτροπία των κατοίκων της Μαύρης Ηπείρου, που τους εμποδίζει να αναπτυχθούν και για ένα σωρό άλλες γελοίες αιτίες. Δεν μας μιλάνε, όμως, για τη λεηλασία της Αφρικής για αιώνες από τους λευκούς αποίκους κατακτητές. Δεν μας μιλάνε για τις περίφημες αποστολές τους, που στην ουσία κατέστρεψαν ό,τι ζωντανό και δημιουργικό είχαν οι λαοί της Αφρικής. Δεν μας λένε, γιατί όταν αυτοί οι πολιτισμένοι γέμισαν την Μαύρη Ήπειρο δεν φρόντισαν να διδάξουν τους ντόπιους όλα αυτά που θα τους βοηθούσαν να ζήσουν κάτω από τις πραγματικά δύσκολες καιρικές συνθήκες που υπήρχαν.
Δεν υπάρχει ούτε μία συγνώμη για το δουλεμπόριο που ερήμωσε την Αφρική και μετέτρεψε τους ανθρώπους σε προϊόντα που πουλιόνταν κι αγοράζονταν στα σκλαβοπάζαρα της Δύσης και της Ανατολής. Ας μας εξηγήσουν όλοι αυτοί, πώς ήταν δυνατόν σε άλλα σημεία της γης να μετατρέπεται η έρημος σε χωράφια γόνιμα, που ποτίζονται με τόνους νερού καθημερινά, ενώ στις αφρικανικές χώρες αυτό δεν είναι εφικτό. Και όταν πια μπουκωμένοι από τα αγαθά του πλουτισμού, αποφάσισαν να ρίξουν μια ματιά στην ταλαίπωρη ήπειρο, ανακάλυψαν πως μπορούσαν να κάνουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Ησύχαζαν τις συνειδήσεις τους, αλλά και τις φωνές θυμού και αγωνίας που έρχονταν από εκατομμύρια ευαισθητοποιημένους ανθρώπους του πλανήτη, στέλνοντας μεταλλαγμένα τρόφιμα και νέα φάρμακα για δοκιμή. Ποιος θα το έλεγε ότι θα υπήρχε ένα τόσο μεγάλο πειραματικό εργαστήριο στον κόσμο και εκατομμύρια πειραματόζωα και, μάλιστα, ανθρώπινα;
Βέβαια, η ευαισθησία των απλών ανθρώπων δεν έχει χαθεί και αυτό φαίνεται από αυτούς που συμμετέχουν στις διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις και δουλεύουν δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους για να βοηθήσουν την Αφρική. Είναι η ελπίδα στο σκοτάδι της πείνας και της αρρώστιας. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος που λέγεται ανθρωπότητα. Για άλλους είναι ρομαντικοί και Δον Κιχώτες, για μένα είναι αυτοί που δίνουν το αληθινό νόημα στη λέξη «άνθρωπος». Φτάνουν, όμως, αυτοί για να στηρίξουν μια ολόκληρη ήπειρο στην προσπάθειά της να ζήσει; Όχι. Χρειάζονται και άλλοι και άλλοι. Χρειάζεται η ευαισθησία μας και η πράξη μας. Χρειάζονται η γνώση, το μυαλό και η ψυχή μας. Χρειάζεται η φωνή μας και το έργο μας. Χρειαζόμαστε όλοι μας, για να πάψει αυτή η ντροπή. Χρειαζόμαστε όλοι μας, για να μην υπάρχουν πια τέτοιες φωτογραφίες, όπου η ζωή των παιδιών παίζει κρυφτό με το θάνατο. Χρειαζόμαστε όλοι μας, όχι γιατί εμείς είμαστε το φως, αλλά για να δείξουμε ότι το σκοτάδι δεν είναι μόνο και ανίκητο.»
Χωρίς σχόλιο...
Δια την αντιγραφήν:
tezjorge@yahoo.gr