ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ

Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ (05 12 2008)

«...Της πρωτεύουσας τα τείχη
Θα τα σκάβεις με το νύχι...»
Νίκος Παπάζογλου

Με ποικίλα συναισθήματα υποδέχτηκαν οι Νιγριτιανοί την προ ετών απόφαση – σταθμό για τον τόπο: την εγκαθίδρυση σωφρονιστικού καταστήματος. ΤΕΙ περιμέναμε, φυλακές μας ήρθαν. Οι υποστηρικτές και ψηφοφόροι της τότε δημοτικής αρχής πανηγύριζαν διαβλέποντας τη ζωτική και πολύφερνη για τον τόπο λειτουργία του, ενώ οι αντιφρονούντες μοιρολογούσαν κινδυνολογώντας για τα αρνητικά παρεπόμενα ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Υπήρχαν οπωσδήποτε και πολλοί σώφρονες, οι οποίοι με καθαρό νου προσπαθούσαν να στοιχειοθετήσουν έναν προβληματισμό βασισμένο στη λογική, στην εμπειρία – ιστορικό παρόμοιων περιπτώσεων και στις ιδιαιτερότητες της περιοχής. Χωρίς κομματική – παραταξιακή τσίμπλα, χωρίς ανάγκη να παινέψουν κάποιους πιστώνοντάς τους την «επιτυχία» ή να κατηγορήσουν άλλους, χρεώνοντάς τους την «αποτυχία». Χωρίς, εντέλει, υστεροβουλία πολιτικάντικης καπήλευσης του γεγονότος.
Από τη μία μεριά, αναντίρρητο είναι ότι οι περισσότερες πόλεις στις οποίες χτίστηκαν φυλακές, υποβαθμίστηκαν. Οι αντιδράσεις των κατοίκων κατά καιρούς γέμιζαν τα φύλλα των εφημερίδων και τα δελτία ειδήσεων. Οι απαιτήσεις των πολιτών για απομάκρυνση των ιδρυμάτων πλήθαιναν και σε πολλές περιπτώσεις έγιναν πραγματικότητα. Ο φόβος και η ανασφάλεια έγιναν καθεστώς στις γύρω περιοχές, οι πόρτες έκλεισαν, η καχυποψία εδραιώθηκε. Πιθανόν αυξήθηκε και η οπλοκατοχή.
Από την άλλη όμως, οι φυλακές απλόχερα προσφέρουν θέσεις εργασίας: από τις πάμπολλες ειδικότητες που απαιτήθηκαν για την οικοδόμηση και τον εξοπλισμό ως τις διάφορες ανάγκες σε προσωπικό (φύλακες, διοικητικοί, καθαριστές, μάγειροι κλπ). Στον οικονομικό τομέα δε μπορούμε να παραβλέψουμε τις καθημερινές προμήθειες των φυλακών σε τρόφιμα, αναλώσιμα ή ό,τι άλλο είναι δυνατό να εφοδιαστούν από την τοπική αγορά, καθώς και το πλήθος των επισκεπτών που θα αφήνουν τον οβολό τους στο ξενοδοχείο, στις καφετέριες, εστιατόρια, πιτσαρίες, περίπτερα, βενζινάδικα κλπ.
Η ψύχραιμη προσέγγιση οφείλει να προσμετρήσει αυτά τα στοιχεία. Οφείλει να διακρίνει, πάνω απ’ όλα, ποια από αυτά έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να επαληθευτούν. Και το συμπέρασμα είναι το εξής: η αποτροπή των αρνητικών στοιχείων του εγχειρήματος δεν περνάει από το χέρι μας. Αυτά τα στοιχεία είναι σύμφυτα με τον όρο «φυλακή» και αργά ή γρήγορα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό θα ενσκήψουν. Γεννάται, επομένως, το ερώτημα: τα θετικά στοιχεία έχουν την προοπτική να αντισταθμίσουν τις ζημιές; Και η τοπική κοινωνία έχει τα εχέγγυα ότι η ίδια θα είναι αυτή που θα καρπωθεί το μεγάλο μερίδιο από τα πλεονεκτήματα που θα απορρεύσουν από τη λειτουργία των φυλακών στην πόλη μας; Έχουμε τη δύναμη να αντιπαλέψουμε τους μεγαλοπαράγοντες, οι οποίοι προσβλέποντας σε ίδιον όφελος (ρουσφέτια – πελατειακές σχέσεις) δεν προωθούν την προσαύξηση της μοριοδότησης της εντοπιότητας, όσον αφορά στις προσλήψεις;
Αναμένοντας, λοιπόν, τα θυρανοίξια, βρισκόμαστε σε μια δύσκολη θέση: αφενός, αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους, αφετέρου δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε τα οφέλη. Και η δύναμή μας δεν είναι ιδιαίτερα ισχυρή. Ένας μόνο βουλευτής από την περιοχή και ο Δήμος, τι να σου κάνουν. «Φωνή εντόμου», η μοίρα της επαρχίας. Ίσως το συλλαλητήριο δώσει μια ελπίδα. Και δεν είναι μόνο για τις προσλήψεις, είναι και άλλα πολλά που πιθανώς θα τα λυμανθούν άλλοι, αφήνοντας εδώ μόνο το όνομα: «Σωφρονιστικό Κατάστημα Νιγρίτας». Ας ελπίσουμε, τουλάχιστο, ότι θα ακούγεται όσο το δυνατό λιγότερο στα δελτία ειδήσεων...
tezjorge@yahoo.gr