ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ

«ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ» (09 04 2010)

Οι δημότες κι οι ετεροδημότες Νιγριτινοί
στον πασχαλιάτικο κλοιό του «πεζόδρομου».

Χρόνια πολλά, Χριστός ανέστη. Με θλίψη υποχρεώνομαι να επανέλθω σε ένα θέμα που καίει τον τόπο και γίνεται ακόμα πιο έντονο τέτοιες μέρες γιορτινές. Τέτοιες μέρες δηλαδή, που ο απόδημος Νιγριτινός αναζητά κάποιες στιγμές επαφής με την ιδιαίτερή του πατρίδα. Όχι ότι δεν είναι αρκετό να τυραννάει εμάς ολοχρονίς, αλλά ακόμα περισσότερο, όταν 3-4 φορές το χρόνο θα υποδεχτούμε τους ετεροδημότες μας. Και γεμίζει η επαρχία, η Νιγρίτα κόσμο. Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν, προσπαθούν να ψηλαφίσουν στοιχειώδεις αλλαγές προς το ευ ζην στον τόπο τους, αλλά βολτάροντας στο κέντρο της πόλης, μάταια στρέφουν το βλέμμα δεξιά κι αριστερά. Ναι, για τον «πεζόδρομο» θα μιλήσουμε και σήμερα.
Γέμισε η Νιγρίτα κόσμο. Βούλιαξε η αγορά. Μεγάλη ευκαιρία για να δώσουμε στους ξενιτεμένους συντοπίτες μας έναν επιπλέον σημαντικό λόγο (πέρα από τους δεσμούς), για να ξαναέρθουν. Πού να χωρέσει όλος αυτός ο κόσμος όταν ο «πεζόδρομος» έχει εξ αρχής παραδοθεί στα τροχοφόρα; Συνωστισμένοι, σαν τους Σμυρνιούς της Ρεπούση το 1922, προσπαθούμε να αποφύγουμε τους Τσέτες του σήμερα: τα βαριά οχήματα. Βυτιοφόρα με συρόμενα, φορτηγά, λεωφορεία είναι τα σύγχρονα τούρκικα στίφη που αφηνιάζουν να διώξουν τους Νιγριτινούς από τις πατρογονικές εστίες. Υπερβολικό;
Καθόλου! Κλείστε το δρόμο! Κάντε τον, επιτέλους, αληθινό πεζόδρομο. Κάντε το, πριν θρηνήσουμε θύματα, γιατί είναι θέμα χρόνου να συμβεί ατύχημα. Νομίζετε ότι όλοι οι οδηγοί στέκουν στα καλά τους; Πολλοί οδηγούν μεθυσμένοι (μέρες που είναι, μην αμελήσουμε και τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα!), άλλοι αφαιρούνται στους χαιρετισμούς, χαριεντισμούς και μουχαμπέτια με τους παρακαθήμενους, άλλοι κάνουν επίδειξη του τετράτροχου ή δίτροχου και αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες. Πολύ θέλει να πέσει κάποιος από αυτούς πάνω σε ανύποπτο θαμώνα των τραπεζοκαθισμάτων της μεθορίου (της «πράσινης γραμμής» μεταξύ πεζοδρομίου και «πεζόδρομου»); Και δεν θα πρόκειται για ατύχημα, αλλά θα πρέπει να αναζητηθούν τότε και οι ηθικοί αυτουργοί που αφήνουν αυτήν την κατάσταση να χρονίζει.
Αυτό είναι και το πιο σοβαρό. Από την άλλη, δεν μπορούμε να παραλείψουμε και το γεγονός ότι, πέρα από μας που ζούμε και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας εδώ, πολλοί ετεροδημότες είναι νέοι οικογενειάρχες και θέλουν (όπως κι εμείς) να κατεβάζουν στην αγορά και τα παιδιά τους. Που να τα πάνε; Στο πάρκο; Μα το πιο πιθανό είναι να το βρουν κλειστό και η κίνηση είναι στο κέντρο. Που μπορούν να καθήσουν ανενόχλητοι και να αφήσουν στα σίγουρα τα παιδιά τους να παίξουν, να τρέξουν, να χαρούν την επαρχία, χωρίς να κινδυνεύουν να τα κόψει κανένας διερχόμενος Σουμάχερ; Απίστευτα πράγματα! Ψάξτε, ψάξτε... δεν υπάρχει τέτοιος τόπος. Ντρέπομαι να έρχονται οι φίλοι και οι γνωστοί και να μου λένε αυτά τα πράγματα. Ντρέπεται, άραγε, κανένας άλλος;
Κλείστε τον δρόμο! Αφήστε όλα τα μαγαζιά του κέντρου να απλώσουν τραπεζάκια, ο καιρός ανοίγει, ο κόσμος θέλει να βγει έξω. Είναι δηλαδή καλύτερα να γεμίζουν τα πεζοδρόμια με μηχανές; Έτσι κι αλλιώς οι πεζοί αναγκάζονται να περπατάν στο δρόμο. Τα πεζοδρόμια έχουν καταληφθεί από δίτροχα και η Αστυνομία βγήκε να τα μαζέψει μία (αριθμός 1) μέρα μόνο, μέσα στο Πάσχα. Ενώ, αν έκλεινε ο δρόμος και γέμιζε με τραπεζάκια, όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι και κερδισμένοι (και καθισμένοι). Και αν αποφάσιζαν να ανοίξουν και τις κάνουλες να τρέξει, επιτέλους, το νεράκι στα συντριβάνια, θα είχαμε ολοκληρώσει το παζλ της αισθητικής ανάπλασης της πλατείας: κόσμος, τραπέζια, αυτοκίνητα πουθενά, ασφάλεια, ομορφιά.
Τέλος, μιας και μιλήσαμε για την αισθητική πλευρά, φαντάζει εντελώς άχρηστη η πλακόστρωση του «πεζόδρομου». Αφού κάθε τόσο οι λακκούβες που ανοίγουν, μπολιάζονται για να σουλουπωθούν με τσιμέντο ή πίσσα! Δε γίνεται δηλαδή να ξαναστρωθούν με πλάκες; Είναι πιο ακριβές ή αποδεδειγμένα θα ξανασπάσουν; Μα ούτε η πίσσα ή το τσιμέντο κάνουν δουλειά, καθώς οι λακκούβες αυξάνονται και πληθύνονται, ξαναγεννιούνται απ’ τις στάχτες τους και χάσκουν επιβλητικά, σαν να μας κοροϊδεύουν. Όλο το θέμα, εντέλει, σαν κοροϊδία δε μοιάζει;


▓▓ μικρα ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓

 Παπά Γιώργη, τα σουλουπώσαμε φέτος τα πράγματα στην Ανάσταση. Ευτυχώς δεν επαναλήφθηκαν τα περσινά και όλα ήταν στο πνεύμα της καθ’ ημάς κατανυκτικής Ορθόδοξης παράδοσης. Όσο για τις κινήσεις που πληροφορούμαι ότι ετοιμάζετε για την εκμετάλλευση της πάνω αίθουσας δεξιώσεων προς όφελος της νεολαίας, προχωρήστε το και μη διστάζετε. Κι αν γκρινιάζουν κάποιοι, δεν έχουν δίκιο. Η σκέψη είναι σωστή και μακάρι να ευοδωθεί.
 Αυτή την εβδομάδα, την μετά το Πάσχα δηλαδή, συνηθίζαμε κάποτε να κάνουμε τα Γερακίνεια, μέχρι που τα μεταθέσαμε για Σεπτέμβριο. Φέτος, ο αεικίνητος Σύλλογος Πολιτιστικών δραστηριοτήτων «η Νιγρίτα» οργάνωσε κάποιες αντίστοιχες εκδηλώσεις, αναλογικά βέβαια με τις οικονομικές δυνατότητες και χωρίς τη στήριξη του Δήμου ή κάποιου άλλου φορέα. Μόνος του. Είναι συγκινητικό, οπωσδήποτε, να γίνονται τέτοιες προσπάθειες.
 Αρχίζουν και τα πανηγύρια. Άιντε ρε μπαρμπάδες!
 Προς την κ. Πρόεδρο της ΔΕΥΑΝ: κ. Πρόεδρε, νουθετήστε, παρακαλώ, τους υπαλλήλους, όταν πρόκειται για οποιονδήποτε λόγο να διακόπτουν το νερό σε ένα σπίτι, να χτυπάνε πρώτα την πόρτα και να ενημερώνουν, όπως φωνάζουν τα μεγάφωνα όταν πρόκειται για διακοπή σε κάποια περιοχή. Μπορεί να δουλεύει το πλυντήριο και να καεί. Μπορεί κάποιος να είναι στο μπάνιο και να μείνει με τις σαπουνάδες. «Κυρία μου, είμαστε από τη ΔΕΥΑΝ και θα κόψουμε για λίγο το νερό. Εντάξει ή έχετε κάποιο πρόβλημα;». Και όταν τελειώνουν, πάλι να ενημερώνουν για να δούνε αν όλα λειτουργούν σωστά. Όχι να φεύγουν σαν τους κλέφτες και να ψάχνεις μετά μάστορα για να επισκευάσει τις αβλεψίες τους, κι εσύ ο ίδιος να μαζεύεις τα χώματα και τις πέτρες που παράτησαν καταμεσής στο δρόμο.