ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ (29 01 2010)

Πάει καιρός, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν μετά την παρακμή και το αναμενόμενο τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού στις χώρες του ανατολικού μπλοκ, έγινε η αρχή για την πλημμυρίδα των μεταναστών και στη δική μας χώρα. Και ενώ μέχρι τότε η λέξη μετανάστης στην Ελλάδα σήμαινε μόνο κάποιους φοιτητές από αραβικές ή αφρικανικές χώρες, από τη στιγμή αυτή και μετά, η έννοια μετανάστης συμπεριλαμβάνει πλέον και ανθρώπους (κυρίως Αλβανούς, Αφγανούς και Πακιστανούς) που αναγκάστηκαν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στη Δύση: και σε αυτήν την περίπτωση η έννοια μετανάστης έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον πρόσφυγα.
Ήταν τότε, λοιπόν, που ήρθε το πρώτο μούδιασμα, μιας και επρόκειτο για ένα φαινόμενο πρωτοφανές για τον Έλληνα, ο οποίος είχε για τον εαυτό του σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα την ιδιότητα του μετανάστη: αυτός γνώρισε Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική, Καναδά. Έφευγαν οι Έλληνες προκαλώντας την μοίρα τους. Και τώρα άλλαζαν θέση. Έμπαιναν οι ίδιοι στη θέση των ξένων: αυτοί τώρα θα αποτελούσαν χώρα υποδοχής – ναι, πλέον υπήρχαν και φτωχότεροι λαοί, σε μεγαλύτερη ανάγκη.
Πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια από τότε. Χρόνια με δυσκολίες όσο να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε τα νέα δεδομένα και να μετρηθούμε με τις αντοχές και το χαρακτήρα μας. Η πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία, το «αμετάφραστο σε άλλη γλώσσα» ελληνικό φιλότιμο πολλές φορές πήγαν περίπατο μπροστά στο συμφέρον του εαυτούλη μας. Σε γενικές γραμμές όμως αντεπεξήλθαμε εξαιρετικά. Κι έτσι φτάσαμε σήμερα οι μετανάστες να αποτελούν ζωντανό μέρος της κοινωνίας μας και τα παιδιά τους να έχουν εξομοιωθεί με τα δικά μας – της ημετέρας παιδείας μετέχοντα.
Και τίθεται προ ημερών το ζήτημα της δυνατότητας κατοχής της ελληνικής ιθαγένειας. Έχουν το δικαίωμα οι άνθρωποι αυτοί και κυρίως τα παιδιά τους που έχουν γεννηθεί εδώ, να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια και μαζί της όλες τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που αυτή συνεπάγεται; Σαφώς και το έχουν. Αυτό προβλέπουν και τα διεθνή κείμενα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ο ΟΗΕ και ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όλα τα συναφή.
Αφήνω τους ενήλικες και εστιάζω την προσοχή μου στα παιδιά. Είναι δυνατόν να έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, να πηγαίνει σε ελληνικό σχολείο, να μιλάει την ελληνική γλώσσα, να μεγαλώνει μέσα στην τοπική κοινωνία, να συναναστρέφεται με ελληνόπουλα, να συνηθίζει στα ήθη και τα έθιμα της χώρας και να μην έχει το δικαίωμα να θεωρηθεί Έλληνας; Και οπωσδήποτε να αναλάβει και όλες τις σχετικές υποχρεώσεις, καθώς και να απολαμβάνει και όλα τα αντίστοιχα δικαιώματα.
Ακούγονται κάποιες προτάσεις για δημοψήφισμα. Να ερωτηθούν δηλαδή, οι Έλληνες αν συμφωνούν να περάσει αυτός ο νόμος. Οι ενστάσεις βέβαια για αυτήν την προοπτική αφορούν κυρίως στους λαθρομετανάστες και στο κατά πόσο είναι νόμιμο να νομιμοποιείς έναν παράνομο. Το δημοψήφισμα σαν διαδικασία δεν είναι κακό. Ίσα ίσα, συνιστά και την πιο κοντινή μορφή της άμεσης δημοκρατίας. Έλα όμως που το έρμο το Σύνταγμά μας δεν το προβλέπει παρά μόνο για κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις. Και υπάρχουν πολλά ζητήματα που ενώ άλλοι λαοί προστρέχουν στα δημοψηφίσματα για το παραμικρό, εδώ δεν κουνιέται φύλλο. Από την άλλη όμως, είναι πιθανό η απόφαση της πλειοψηφίας του λαού να ακυρώνει μια πρωτοποριακή ή μακροπρόθεσμα συμφέρουσα ιδέα ενός ικανού ηγέτη. Και το πιο σίγουρο είναι, ότι αν ο ελληνικός λαός αποφάσιζε πριν χρόνια για την ένταξη στην ΕΟΚ, θα έλεγε όχι, με τα όποια αρνητικά αποτελέσματα.
Συμμερίζομαι τις ανησυχίες για το μεγάλο ποσοστό μεταναστών σε σχέση με τον ντόπιο πληθυσμό. Είναι πάρα πολύ μεγάλο το 10%, καθώς αυτό σημαίνει αυτόματα και μεγάλα ποσοστά ανεργίας. Και όταν είσαι ξένος κάπου και δεν έχεις τη στήριξη της ευρύτερης οικογένειας ή του φιλικού περιβάλλοντος, τότε η συνείδηση μπορεί να γίνει ευάλωτη, καθώς η επιβίωση προηγείται. Δε νομίζω όμως, ότι αυτό το ποσοστό αποτελεί και απειλή για τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας, για τη γλώσσα ή για την πολιτισμική ταυτότητα. Κι αυτό γιατί υπάρχει η δυνατότητα μέσω της παιδείας να επιτευχθεί η ομαλή ενσωμάτωση που θα εγγυηθεί μια ομαλή συμβίωση. Και δεν είναι η ενσωμάτωση αυτή που φέρνει προβλήματα, αλλά η περιθωριοποίηση .
Αν θέλουμε να λογιζόμαστε πολιτισμένοι, να περηφανευόμαστε για την ευγενική μας καταγωγή και τις βαθιές μας ρίζες, αν θέλουμε να λεγόμαστε και χριστιανοί, νομίζω ότι είναι άνευ ουσίας να συζητάμε για τα δικαιώματα παιδιών που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν εδώ. Ο προβληματισμός είναι χρήσιμος και η ανταλλαγή απόψεων το ίδιο. Όμως δε ζούμε πλέον στο μεσαίωνα. Δεν μπορούμε να μένουμε υποκριτικά κλεισμένοι στο καβούκι μας και να μην καταλαβαίνουμε ότι είμαστε πολίτες του κόσμου και άνθρωποι. Και ο άνθρωπος πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα.


▓▓ μικρα ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
 Ακούγεται ότι η υπόθεση με τα νερά κουκουλώθηκε. Επίσημα, βέβαια, μάλλον έληξε με «λάθος» της υπηρεσίας. Κάποιοι όμως διπλοπλήρωσαν. Κάποιοι εκτέθηκαν. Τελικά δεν χάθηκαν χρήματα; Άρα, αυτοί που ξαναπλήρωσαν θα τα πάρουν πίσω; Πρέπει να δοθεί μια ικανοποιητική απάντηση γιατί είναι κρίμα να την πληρώνουν πάντα όσοι είναι τυπικοί και διπλό κρίμα να κουκουλώνεται ένα σκάνδαλο, αν υπάρχει.
 Μ’ αρέσει όλο και πιο πολύ η ιδέα ότι η Νιγρίτα έχει τα δικά της χάλκινα. Όσο κι αν στην αρχή μου φαινόταν παράταιρο, μου αρέσει που μια παρέα νέων ανθρώπων αποφάσισε να ξεκινήσει κάτι διαφορετικό. Και μιλάμε για τέχνη. Εύχομαι συνεχή βελτίωση.
 Σχεδόν καθημερινά περνάω από τον στρωμένο με πίσσα χώρο πίσω από τη Δημαρχία, εκεί που κάποτε ήταν μια παιδική χαρά κι αργότερα ένα γήπεδο μπάσκετ. Σήμερα τι είναι; Άλλο ένα λείψανο της δημοτικής αβλεψίας; Κι όσο σκέφτομαι ότι οι παιδικές χαρές εξαφανίστηκαν εκτός από το πάρκο, λέω: μήπως;
 Πολλά συγχαρητήρια στο Σύλλογο Φίλων Τέχνης και Γραμμάτων Σερρών για τη φιλοξενία του λογοτέχνη Ισίδωρου Ζουργού (τον είχα παρουσιάσει σε παλιότερο «Προσκυνητή»). Παρουσίασε το έργο του και συνομίλησε με τους αναγνώστες του. Άντε και στα δικά μας!