Οι “μάρτυρες του Σικάγου”: οι Parsons, Engel, Spies και Fischer απαγχονίστηκαν, ο Lingg (στο κέντρο) αυτοκτόνησε στη φυλακή.
Πρωτομαγιά ξημερώνει την Παρασκευή και για τους περισσότερους από μας η μέρα αυτή δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια ευκαιρία ακόμη για να συνεχίσουμε τα τσιμπούσια που ξεκίνησαν το Πάσχα. Η αγορά κλειστή, οι υπηρεσίες κλειστές, αργία. Και σε συνδυασμό με την μεθυστική άνοιξη, το ξεχειμώνιασμα και το λουλούδιασμα της φύσης (τη χαρά της Δήμητρας για την άνοδο της Περσεφόνης από τον κάτω κόσμο), «πιάνουμε» το Μάη, πλέκουμε στεφάνια, βγάζουμε το φίδι από την τρύπα – εν ολίγοις γεμίζουν κόσμο οι αγροί, στη διαπασών σκυλάδικα ή δημοτικά και κατά το απογευματάκι περισσεύουν στη Γκουλμαράκα, το Τάσιουλουκ, τα Θερμά οι σωροί από πλαστικά απομεινάδια.
Από δω κι από κει, από καμιά αφίσα ή κανένα φυλλάδιο πληροφορείσαι όμως, ότι η Πρωτομαγιά «δεν είναι αργία, είναι απεργία» και το βράδι στα κανάλια βλέπεις και μερικούς «γραφικούς» να διαδηλώνουν με κοκινόμαυρες σημαίες: μα καλά, αυτοί δε γιόρτασαν την Πρωτομαγιά;
Την 1η Μαΐου του 1886, τα εργατικά συνδικάτα του Σικάγο ξεκίνησαν την απεργία τους με αίτημα τη μείωση των καθημερινών ωρών εργασίας από δέκα ή δώδεκα (ανάλογα με την περίπτωση) σε οκτώ. Μετά από δυο μέρες, έξι χιλιάδες φορτοεκφορτωτές είχαν συγκεντρωθεί κοντά σ’ ένα εργοστάσιο ξυλείας για να ακούσουν την ομιλία του Αύγουστου Σπάις, αντιπρόσωπου της κεντρικής Ένωσης των εργατών και μέλους του Διεθνούς Συνδέσμου Εργαζομένων. Πεντακόσιοι απ’ αυτούς έφυγαν προς το εργοστάσιο για να διαδηλώσουν κατά των απεργοσπαστών. Η αστυνομία πυροβόλησε το πλήθος. Ένας διαδηλωτής σκοτώθηκε επιτόπου και τρεις άλλοι υπέκυψαν αργότερα στα τραύματά τους.
Την επόμενη μέρα, μέσα σε συνθήκες τρομερής αγανάκτησης, ορίστηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Χέιμαρκετ στις 7.30 το βράδυ. Συγκεντρώθηκαν 3.000 άτομα. Ο Σπάις έκανε μια σύντομη προσφώνηση, μα μια καταιγίδα διέκοψε τους επόμενους ομιλητές. Τα 200 άτομα πού έμεινα περικυκλώθηκαν από 180 αστυνομικούς, που άρχισαν να κινούνται προς τη συγκέντρωση. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, μια βόμβα διέσχισε τον αέρα κι έσκασε μπροστά στους αστυνομικούς σκοτώνοντας έναν και τραυματίζοντας πάνω από εβδομήντα. Οι υπόλοιποι άδειασαν τα περίστροφά τους στους πανικόβλητους διαδηλωτές. Τις επόμενες μέρες άλλοι έξι αστυνομικοί πέθαναν από τραύματα που υπέστησαν στην πλατεία Χέιμάρκετ.
Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος και άρχισαν μαζικά μπλόκα της αστυνομίας. Μετά από εκατοντάδες συλλήψεις, για να δικαστούν παραπέμφθηκαν οι: Άλμπερτ Πάρσονς, Αύγουστος Σπάις, Σάμουελ Φίντεν, Μάικλ Σουάμπ, Άντολφ Φίσερ, Τζορτζ Ένγκελ, Λούις Λινγκ και Όσκαρ Νίμπι. Η δίκη των κατηγορουμένων για τα γεγονότα του Χέιμάρκετ άρχισε στις 21 Ιούνη 1886. Έγινε επιλογή ενόρκων ώστε να αποτελούνται από διευθυντές επιχειρήσεων, εργολάβους και επιχειρηματίες. Όλοι οι συνδικαλιστές κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία, με το σκεπτικό ότι ο άγνωστος βομβιστής επηρεάστηκε από τα ομιλίες τους και ότι αν ένας ήταν ένοχος και οι άλλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, ήταν όλοι ένοχοι.
Οι κατηγορούμενοι έκαναν απολογίες που έμειναν στην ιστορία. Ο Αύγουστος Σπάις είπε χαρακτηριστικά: «Κύριε δικαστά, Απευθυνόμενος σ’ αυτό το δικαστήριο μιλώ σαν εκπρόσωπος μιας τάξης προς τον εκπρόσωπο μιας άλλης. (…) Αν νομίζετε ότι με το να μας κρεμάσετε μπορείτε να εξαλείψετε το εργατικό κίνημα (…) το κίνημα από το οποίο εκατομμύρια καταπιεσμένοι, εκατομμύρια άνθρωπο που μοχθούν μέσα στη φτώχεια και την αθλιότητα περιμένουν σωτηρία, αν αυτή είναι η γνώμη σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα πατήσετε μια σπίθα, αλλά εκεί και λίγο παραπέρα, πίσω σας και μπροστά σας, και παντού, ξεπηδούν φλόγες. Είναι μια υπόγεια φωτιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε! (…)».
Οι Πάρσονς, Ένγκελ, Σπάις και Φίσερ πέθαναν στην αγχόνη στις 11 Νοέμβρη του 1887. Ο Λιγκλ αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε στο κελί του. Εκεί που βρίσκεται σήμερα το μνημείο του Χέιμαρκετ είναι χαραγμένα τα τελευταία λόγια του Σπάις: «Θα έλθει η εποχή που η σιωπή μας θα είναι δυνατότερη από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα»!
Να λοιπόν που τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς αγώνες και θυσίες. Για να μπορείς σήμερα να θεωρείς δεδομένο το οκτάωρο και τα δικαιώματά σου στην εργασία. Και να που οι καιροί φέρνουν πάλι στο προσκήνιο την ανάγκη να αγωνίζεσαι, όχι τόσο για καινούργιες ή παράλογες διεκδικήσεις, αλλά για να μη στερηθείς αυτά που ήδη έχεις. Μέσα στην λεγόμενη οικονομική κρίση, στην άσβεστη δίψα ασυνείδητων επιχειρηματιών για περισσότερα κέρδη, στους ευφημισμούς τύπου «ελαστική εργασία», στις απολύσεις, στην ανεργία, στα χωρίς αντίκρυσμα πτυχία, στη χρεωκοπία των ταμείων που καλούνται οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τα κλεμμένα – μέσα σε όλα αυτά φαντάζει απίστευτα επίκαιρο το Σικάγο του 1886. Και αμείλικτο γεννιέται και το ερώτημα: τι σχέση έχουν οι σημερινοί «συνδικαλιστές» με τους γίγαντες εκείνους αγωνιστές των δικαιωμάτων;
Καλή (εργατική;) Πρωτομαγιά.
tezjorge@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου