ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΣΕΦΕΡΛΗ - Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡ’ ΗΜΙΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ (08 05 2009)

Πιαστήκαμε τις τελευταίες βδομάδες με τα πασχαλιάτικα του Παπαδιαμάντη, τα πανηγύρια και την Πρωτομαγιά και παραλίγο να μας ξεφύγει μια συγκλονιστική, μοναδική εμπειρία που έτυχε να ζήσουν πολλοί συμπολίτες μας το βράδυ της Ανάστασης. Απείρου κάλλους σκηνές εκτυλίχθηκαν στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, με τους ενορίτες και τους παρεπιδημούντες να μην μπορούν να πιστέψουν στα μάτια τους με την απίστευτα αντι-αισθητική, αντι-πνευματική, αντι-θρησκευτική, αντι-κατανυκτική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί με πρωτοβουλία ποιών; Των επιτρόπων; Των ιερέων; Του Μητροπολίτη; Ποιών;
Εντάξει, η κατάνυξη γενικά, απέχει παρασάγγας από την ελληνική νοοτροπία. Καλά και άγια όλα, η πίστη, τα έθιμα, το τσούγκρισμα και οι λαμπάδες, αλλά «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει». Ένα δεκάλεπτο πριν την Ανάσταση θα πάει στην Εκκλησία και μετά «Χριστός ανέστη και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού». Σαν τους εχθρούς Του αναστάντος κι εμείς Τον παρατάμε ενώ η λειτουργία συνεχίζεται και διασκορπιζόμαστε στο πιτς φιτίλι. Και ασυγκράτητοι, βουρ για τη μαγειρίτσα. Και αφού γεμίσουν τα στομάχια, μετά θα γεμίσουν τα κλαμπ και τα μπουζούκια.
Ενώ όμως, μπορούμε να δικαιολογήσουμε τους νέους να πάνε στα κλαμπ, μπορούμε να δικαιολογήσουμε τα κλαμπ να έρθουν στην Εκκλησία; Και άντε, τα γιγαντιαίων μεγαβάτ ηχεία κατανοούνται. Οι προβολείς, όμως; Παστέλ χρώματα, σε αποχρώσεις του ροζ, του σιέλ - μια πινελιά απαλού πορτοκαλί - να αναβοσβήνουν φωτίζοντας ή τυφλώνοντας κατάματα τα πρόσωπα των εμβρόντητων παρισταμένων. Το προαύλιο του Αη Γιώργη γέμισε ιριδίζουσες φωταψίες και καθώς ο σκωπτικός χαρακτήρας των ντόπιων δύσκολα αποβάλλεται, ακόμα και στις πιο ιερές στιγμές, σχόλια ψιθυρίζονταν στις μικροπαρέες: μόνο η ντισκομπάλα μας έλειπε και ένας D.J. στα πλατώ για το «Χριστός ανέστη» σε ρυθμούς r’n’b!
Και το αποκορύφωμα: εκεί που περιμένεις τα «πατροπαράδοτα» και συνήθη βαρελότα και πυροτεχνήματα με το άκουσμα της χαρμόσυνης είδησης και τις καμπανοκρουσίες, τι έχουμε; Έχουμε έκρηξη αποκριάτικης στρακαστρούκας και πλημμυρίδα ασημόφυλλου γυαλιστερού στρας χαρτοπόλεμου, λες και βρισκόμασταν σε κάποιο γλέντι μετά από γάμο σε κέντρο κοινωνικών εκδηλώσεων και ο γαμπρός με τη νύφη αλληλοταΐζονται τούρτα ή χορεύουν άγαρμπα κάποιον χορό που πλήρωσαν για να μάθουν – και να ξεχάσουν μετά – για αυτή τη «μοναδική» στιγμή. Το κιτς σε όλο του το μεγαλείο. Και δε βρέθηκε ένας χριστιανός να αποτρέψει – έστω την τελευταία στιγμή – αυτό το πανηγύρι, να πει μια κουβέντα, να μην εκτεθούμε;
Ανάσταση Κυρίου – Άγιο Φως. Δε χρειάζεται πολλά πράγματα: ησυχία και μόνο το φως των λαμπάδων φτάνει∙ και οι πολυέλαιοι περιττοί είναι. Η ίδια η ζωή και η διδασκαλία του Χριστού άλλωστε, αυτό ήταν. Η κατάνυξη και η χαρά μπορεί να εκφραστεί λιτά, ταπεινά, ανεπιτήδευτα. Δε χρειάζεται να γίνει παιδικό πάρτυ ή μοδέρνο happening. Δε χρειάζεται να ξεφτίσει, να ρετουσαριστεί σε εμπορικό προϊόν, αφορμή έμπνευσης για τους Σεφερλήδες, τους Λαζόπουλους και τους Αναστασιάδηδες. Και μάλιστα σε μια εποχή που η Εκκλησία βάλλεται πανταχόθεν και όλοι οι λειτουργοί της οφείλουν να είναι κρυστάλλινοι και μετρημένοι.
Και όλα αυτά τα πρωτόφαντα έρχονται σε αντίθεση με την ίδια την προσπάθεια που καταβάλλεται τα τελευταία χρόνια στην ενορία. Βλέπουμε ευτρεπισμό του Ναού με τον καθαρισμό των αγιογραφιών και την αποκάλυψη της λίθινης καμάρας της κεντρικής εισόδου, το παρεκκλήσι της Παναγίας Ελεούσης και τη σύνδεσή της με τη Νιγρίτα (τοιχογραφία, απολυτίκιο, μεγαλυνάριο), διάφορα προσκυνήματα επισκέπτονται τακτικά την πόλη μας, λιτανείες κλπ.
Και το πιο σημαντικό, μια προσπάθεια να αποκαθαρθούν τα μυστήρια, όσο γίνεται, από τα εξωτερικά τους στοιχεία, όπως με τον περιορισμό του στολισμού στα βαφτίσια, με τις συνεχείς παρακλήσεις για ησυχία ή με τις συστάσεις να μη μεταλαμβάνουν οι γυναίκες με κραγιόν. Τώρα όμως, με ποια καθαρή συνείδηση και χωρίς τον κίνδυνο να φανούμε υποκριτές, μπορούμε να ζητάμε από τους νονούς να μη στολίζουν την κολυμπήθρα, όταν εμείς έχουμε μετατρέψει το Ναό σε λούνα παρκ, και μάλιστα τη νύχτα της Ανάστασης;
Η Ορθοδοξία στην πορεία της στο χρόνο, έχει αποκρυσταλλώσει την εικόνα της, που διαμορφώθηκε με βάση κυρίως το ανθρωπογενές περιβάλλον. Δε μας εκφράζουν τα πλαστικά καντήλια του ρεύματος, οι φραγκομαντόνες, τα αγάλματα, οι στρουμπουλές και φανταχτερές αγιογραφίες, οι ξυρισμένοι παπάδες, οι γυναίκες ιερείς, οι μπάντες, τα τραγούδια και τα παλαμάκια στη Λειτουργία. Μας φτάνει το φως των κεριών, οι σεβάσμιες μορφές λιπόσαρκων αγίων του Πανσέληνου ή του Κόντογλου, οι βυζαντινές μελωδίες, οι εξαϋλωμένες μορφές αγιορειτών γερόντων, εφόδια ικανά να μεταρσιώσουν νου και καρδιά, ώστε να προσεγγίσουν το Θεό. Τα υπόλοιπα, ας τα αφήσουμε για τους άλλους. Απλά, δε μας ταιριάζουν.
tezjorge@yahoo.gr