ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ

Η ΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ (10 04 2009)

Πλησιάζουν και φέτος οι μέρες που έχουν το προνόμιο να ονομάζονται Μεγάλες: οι μέρες κατά τις οποίες περνούν αλυσιδωτά τα Πάθη του Χριστού, η Σταύρωση και η Ανάσταση. Ας είμαστε έτοιμοι λοιπόν. Γιατί όλοι ενδόμυχα ψυχανεμιζόμαστε ότι και φέτος η προσμονή αυτών των στιγμών θα συνδυαστεί αναπόφευκτα με αναρίθμητα τροχαία. Στο ίδιο έργο θεατές, εδώ και χρόνια, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και κομπάρσους, αλλά ποτέ με happy end. Στις μεγάλες γιορτές, στις μεγάλες εξόδους από τις μεγάλες πόλεις, ο «μεγάλος» νεοέλληνας (ας μην ψάχνει άδικα ο ΣΚΑΪ) βρίσκει την μεγάλη ευκαιρία έμπρακτα να βεβαιώσει τη «μεγαλειότητά» του. Κι έτσι έχουμε όντως Μεγάλη Βδομάδα, με θρήνους, σταυρώσεις στα σταυροδρόμια, επιταφίους χωρίς Ανάσταση.
Η Μεγάλη Εβδομάδα με τις διακοπές του Πάσχα φέρνει μαζί το καθιερωμένο άδειασμα των πόλεων και την – για άλλους βάλσαμο και για άλλους καταναγκασμός- συνήθεια των Ελλήνων να θυμούνται τις ιδιαίτερες πατρίδες τους και να παλιννοστούν – έστω προσώρας – με αφορμή τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης. Στο ισοκράτημα και η φύση, που «ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα», απριλιάτικα να ξεκουράζεται το μάτι και να σπάει η μύτη στο πράσινο και στα ανθισμένα. Και όμως, όπως και για τον Σολωμό η ομορφιά της φύσης συχνά κρύβει μια αρχέγονη, άλογη δύναμη που απειλεί την ανθρώπινη μοίρα, έτσι και στην πραγματική ζωή, αυτήν την περίοδο θα διαλέξει για να αναδυθεί αυτή η δύναμη που ενεδρεύει στην άσφαλτο.
Τα αίτια, γνωστά: υπερβολικός αριθμός αυτοκινήτων, πολλά από τα οποία σαράβαλα, κάκιστοι επαρχιακοί (και εθνικοί) δρόμοι, ελλιπής αστυνόμευση. Σημαντικά όλα αυτά, αλλά το σημαντικότερο είναι ο ανθρώπινος παράγοντας. Είναι η επιδειξιομανία του νεοέλληνα, η εμμονή του να αποδείξει τις οδηγικές του ικανότητες, καθώς και τις δυνατότητες του νέου πυραυλοκίνητου οχήματός του. Είναι η «μαγκιά» να προσπεράσω τον σαλίγκαρο με τη μπαχατέλα, ακόμα και σε στροφή που είναι αδύνατο. Είναι το «αντριλίκι» να μη φοράω ζώνη ασφαλείας και να μην υπολογίζω πιθανούς κινδύνους, όπως το να κρατάω τις αποστάσεις. Τη ζώνη, βέβαια μπορεί να τη φορέσω για να μην πληρώσω το πρόστιμο σε περίπτωση ελέγχου. Το πρόστιμο φοβίζει περισσότερο από τον θάνατο! Κάτι είναι κι αυτό...
Είναι η αίσθηση του σπουδαίου όταν μιλάω για μηδαμινά ζητήματα με το κινητό στο αριστερό, ενώ το δεξί παλεύει με τις ταχύτητες και το τιμόνι και τρέχω με 180. Είναι η αφέλεια να ασχολούμαι με το ράδιο- cd και να στρέφω μάτια, χέρια και αυτιά σε αυτό, ενώ η έξοδος από το ρεύμα καραδοκεί. Είναι ο εγωισμός να ξαναπροσπεράσω αυτόν τον τιποτένιο, ανίκανο και με χειρότερο αμάξι από μένα που με προσπέρασε. Είναι η απρονοησία να προλάβω να φτάσω γρήγορα, ενώ με μειωμένη ταχύτητα θα καθυστερήσω το πολύ κάνα τέταρτο! Σκέψου: ένα τέταρτο!
Είναι το χοντρό κεφάλι των ηλικιωμένων, που δε λεν να καταλάβουν ότι η αντίληψη και τα αντανακλαστικά δεν είναι της πρώτης νιότης και πρέπει να παρατήσουν το βολάν. Είναι η ξεκάθαρα δολοφονική και εκ προμελέτης ενέργεια να οδηγήσω μεθυσμένος. Είναι η ανοησία, ενώ ξέρουμε ότι οι δρόμοι είναι απαράδεκτοι, η σήμανση ή ο φωτισμός τριτοκοσμικός, οι οδηγοί απέναντί μας ελεύθεροι σκοπευτές και κατά συνέπεια το οδικό δίκτυο ναρκοπέδιο και η οδήγηση πλέον πόλεμος, εμείς να επιμένουμε να πηγαίνουμε στη μάχη χωρίς στρατηγική και χωρίς προφυλάξεις. Πηγαίνεις ξαρμάτωτος στον πόλεμο;
Επειδή όμως τα ίδια και τα ίδια γίνονται κάθε χρόνο και φαίνεται ότι ο Έλληνας δε βάζει μυαλό, δεν σωφρονίζεται από τα ίδια του τα παθήματα που δεν γίνονται μαθήματα, μάλλον κάτι άλλο φταίει. Μάλλον σε όλα τα παραπάνω εκφράζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο μια καλά εμπεδωμένη νοοτροπία, μια ανατολίτικης προέλευσης αντίληψη ζωής που έχει στιγματίσει τον νεοέλληνα: ωχαδερφισμός και ζαμανφουτισμός∙ συμπλεγματική μειονεξία∙ παντελής έλλειψη σεβασμού για τον άλλον και για τους νόμους∙ νεοπλουτισμός άκοπος και ύποπτος (πιθανώς επί πτωμάτων) - άρα άκρατος ατομικισμός∙ έλλειψη αγωγής και συνάμα υπερβολή φτηνών τηλεοπτικών προτύπων.
Και καθώς κι εμείς επαρχία είμαστε και όλοι περιμένουμε κάποιους δικούς μας, ας είμαστε προσεκτικοί. Τα ευχολόγια βέβαια δε φτάνουν, αλλά ας ελπίσουμε από φέτος να μιμηθούμε τους Ευρωπαίους, όχι μόνο στα αρνητικά τους, αλλά και σε κάτι θετικό: τη θέληση να αλλάξουμε αυτή τη νοοτροπία και να εξαλείψουμε αυτή την θλιβερή πρωτιά των θανάτων από τροχαία, αυτό το αναμφισβήτητο δείγμα χαμηλού πολιτισμικού επιπέδου και αυτοεκτίμησης.

tezjorge@yahoo.gr