στη Νιγρίτα και τη Βισαλτία.
Κάθε κυριακάτικη εφημερίδα που σέβεται τον εαυτό της περιέχει οπωσδήποτε ένα ένθετο για ταξίδια. Ειδικοί συνεργάτες συντάσσουν ένα εβδομαδιαίο μίνι περιοδικό προτείνοντας στους αναγνώστες προορισμούς, δραστηριότητες, καταλύματα, χώρους διασκέδασης ή ψυχαγωγίας.
Στις 16 Οκτωβρίου, μεγάλης αθηναϊκής εφημερίδας (Καθημερινή) το αντίστοιχο ένθετο ήταν αφιερωμένο στο νομό Σερρών. Μέτρησα (μαζί με το εξώφυλλο) οκτώ σελίδες που αναφέρονται στα άξια επίσκεψης μέρη, στα οποία επιτόπου παραβρέθηκε ο απεσταλμένος Ντίνος Κιούσης, που είναι παράλληλα και ο υπεύθυνος ελληνικών προορισμών του περιοδικού. Με λύπη μου λοιπόν παρατηρώ ότι η μόνη αναφορά στη Νιγρίτα μέσα σε όλες αυτές τις σελίδες είναι η… αποτύπωσή της στο χάρτη του νομού!
Αφήνοντας εκτός προγράμματος τη λίμνη Κερκίνη (μάλλον την είχαν σε προηγούμενο αφιέρωμα), ξεκίνησαν από την πόλη των Σερρών, παίνεσαν τις πλατείες, τα καφέ στους πεζόδρομους (τι σας θυμίζει;), το Μπεζεστένι, τα νεοκλασικά, το Αυτοκινητοδρόμιο, τα βυζαντινά μνημεία και την Κοιλάδα, ωστόσο ενοχλήθηκαν από το κυκλοφοριακό. Την άλλη μέρα επισκέφτηκαν το Σιδηρόκαστρο, αναφέρθηκαν στην ιστορία του, στην κοιλάδα του Κρουσοβίτη, στους νερόμυλους, και πάλι στα καφέ. Απογοητεύτηκαν από την κατάσταση των βυζαντινών τειχών και από τα σκουπίδια. Σειρά είχε το Άγκιστρο και η τουριστική του ανάπτυξη, ως μιας σημαντικής λουτρόπολης της Β. Ελλάδας. Το Ρούπελ με τη μοναδική του ιστορία και έπειτα, μέσα από τα βουνά, περνώντας από τη βίλα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, έφτασαν στο Λαϊλιά. Την Τρίτη μέρα στη Μονή Τιμίου Προδρόμου, στο σπήλαιο της Αλιστράτης και στο φαράγγι του Αγγίτη. Στο τέλος του αφιερώματος παραθέτουν προτάσεις για διαμονή, φαγητό και αγορές.
Ποιος Νιγριτινός διάβασε αυτό το αφιέρωμα και δεν τον έπιασε μια μελαγχολία και μια θλίψη για την κατάντια μας; Κοτζάμ αφιέρωμα στο νομό Σερρών, και ούτε μια (αριθμός 1) αναφορά στη Νιγρίτα. Μείναμε στα δημοσιεύματα του… 1932. Η πάλαι ποτέ δεύτερη πόλη του νομού, τώρα στα αζήτητα. Οι άνθρωποι της «Καθημερινής» γύρισαν όλο τον νομό (κεντρικό, βόρειο και ανατολικό) εκτός από δω. Κι όμως, αν και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τα αξιοθέατα της Νιγρίτας με τα άλλα του νομού, υπάρχει κι εδώ «μαγιά» για μια μικρή τουριστική ανάπτυξη. Υπάρχει το Λαογραφικό Μουσείο, υπάρχει βυζαντινό τείχος και τα λουτρά, υπάρχει ο Πύργος της Μάρως, τα αρχαία της Τερπνής, ο χώρος της ιστορικής μάχης στα Πλατανούδια, τα Γερακίνεια, τα πανηγύρια, τα νεοκλασικά, τα καπνομάγαζα.
Αναρωτιέσαι λοιπόν: ο κ. Κιούσης ήρθε ξεκάρφωτος στο νομό Σερρών; Μόνος του επέλεξε αυτούς τους προορισμούς; Ήξερε για το νομό ή ήρθε σε επαφή με τους Δήμους ή τοπικούς φορείς και ζήτησε στοιχεία και πληροφορίες; Μίλησε άραγε με τους υπεύθυνους του δικού μας Δήμου; Υπάρχουν υπεύθυνοι στο δικό μας Δήμο;
Αν όντως υπήρξε επικοινωνία και ενημερώθηκε ο συντάκτης του εντύπου, αλλά επέλεξε για οποιονδήποτε λόγο να εξαιρέσει τη Νιγρίτα και τη Βισαλτία από το ταξίδι του, έχει καλώς. Τι γίνεται όμως αν δε γνώριζε τίποτα για την περιοχή μας; Για αυτόν, το πολύ πολύ να πούμε ότι έκανε τη δουλειά του πλημμελώς. Όμως σε μας αναλογούν μεγαλύτερες ευθύνες, καθώς η φθίνουσα πορεία του τόπου οφείλεται κατεξοχήν στην αδυναμία των Δημοτικών Αρχών να προβάλλουν τον τόπο. Να ασκήσουν μια «επιθετική» πολιτική προώθησης της περιοχής και του πολιτισμού. Να βομβαρδίζουν με φυλλάδια, με emails, με προσκλήσεις για ημερίδες (πού είναι η συνέχεια των ιστορικών δύο Συμποσίων;) όλες τις πανελλαδικής κυκλοφορίας εφημερίδες και σχετικά περιοδικά, αφού πρώτα μεριμνήσουν για μια επαγγελματική, δηλαδή υψηλού επιπέδου και ποιότητας, οργάνωση και προβολή των τουριστικών πλεονεκτημάτων. Όλο όμως αυτό το εγχείρημα προϋποθέτει ανθρώπους με έμπνευση, θέληση, χρήμα και όραμα.
Δυστυχώς η πορεία της πόλης φαίνεται μη αναστρέψιμη. Γυρίζοντας πίσω στην τελευταία εικοσαετία τολμώ να πω ότι ο αργός πολιτισμικός θάνατος της Νιγρίτας αποτελεί τη συνισταμένη τριών άλλων επιμέρους κηδειών: του εργοστασίου εμφιαλώσεως, του ξενοδοχείου «Γερακίνα» και της Π.Ε.Ν. Φυτοζωεί, αν δεν έκλεισε κιόλας, το τριτοκοσμικό Υδροθεραπευτήριο, στέρεψαν και οι πηγές (;), άσε πια εκείνα τα ερείπια των δημοτικών θερμοκηπίων. Όλα αυτά, αποτελούσαν οχήματα διάδοσης της Νιγρίτας στο πανελλήνιο και πόλους έλξης. Όπου όμως έβαλε το χέρι ο Δήμος (άρχοντες και αρχόμενοι) σε αυτά τα χρόνια, το χρυσάφι μετατράπηκε σε…ζωικό λίπασμα. Τι να δείξουμε στον κ. Κιούση;
Η μόνη ελπίδα – δυστυχώς – και εδώ, είναι οι τεχνοκράτες. Η ρομαντική αντίληψη περί δυναμικής του Δήμου ή των δημοτών έχει στην πράξη ακυρωθεί. Φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι μόνο ιδιώτες επαγγελματίες του είδους, δοκιμασμένοι και πετυχημένοι στο χώρο και όχι τσαρλατάνοι – με το αναγκαίο, εννοείται, προσωπικό όφελος – μπορούν να αναστήσουν το θέμα Τουρισμός – Πολιτισμός στη Βισαλτία. Αλλιώς θα μείνουμε μόνο με τα χορευτικά των Συλλόγων και τα Γερακίνεια. Δηλαδή, μια κουκίδα μόνο στο χάρτη των κυριακάτικων εντύπων…
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου