Η απάντηση στην σκοτεινιά της κρίσης.
Όπου και να γυρίσω η Ελλάδα πληγωμένη. Η μικρή Ελλάδα, η κοντινή μας, γύρω μας Ελλάδα. Η πληγωμένη χώρα πληγώνει και τους ανθρώπους της. Σκυθρωποί, συννεφιασμένα πρόσωπα, σαν να βαραίνει πάνω τους η σκιά της αγωνίας και του προβληματισμού. Ακόμα κι εκείνη η τυπική απάντηση στο φιλικό ερώτημα «τι γίνεται;», υπονομεύεται απ’ την μελαγχολία της αβεβαιότητας: ποιος απαντάει πια «μια χαρά!» δίχως να το διπλοσκεφτεί;
Ο άνθρωπος αισθάνεται να αλλάζουν τα δεδομένα του, να μεταστρέφεται η πραγματικότητα, η ίδια η ζωή του. Ψαλίδι στους μισθούς, στις συντάξεις, στα επιδόματα, χαράτσι για το σπίτι, υπέρ αλληλεγγύης, φόρος επιτηδεύματος, το πετρέλαιο στα ύψη, το ίδιο και η βενζίνη, η αγορά βογγάει, απολύσεις και ανεργία, σκέψεις για εξωτερική μετανάστευση, οι τιμές δεν πέφτουν πουθενά, τα δάνεια τρέχουν, τα κανάλια στον ορυμαγδό, οι αριστεροί σκούζουν, οι δεξιοί ωρύονται, οι πασόκοι (του βαθέως) σε κρίση ταυτότητας εδώ και χρόνια, οι πρωταγωνιστές της εποχής τεχνοκράτες (τραπεζίτες/ οικονομολόγοι) μιλούν μιαν ακατάληπτη γλώσσα, spreads, funds, cds, χίλιοι μύριοι ευρωπαίοι πάρεδροι οργανισμών και παρατρεχάμενοι σουλατσάρουν, άγχος, άγχος, άγχος…
Σκέφτεσαι να γράψεις για ένα θέμα και κομπιάζεις. Ο καιρός είναι του πανικού, ποιος να νοιαστεί για μικροθέματα, ποιον καίει το οτιδήποτε άλλο όταν αυτή η ζάλη τον έχει φτάσει στα όριά του; « Σαν πάει κάτι να γραφεί είναι ως αν να γράφονταν από την άλλη μεριά αγγελτηρίων θανάτου. Γι’ αυτό και τα ποιήματά μου ειν’ τόσο πικραμένα και είναι – προπάντων - και τόσο λίγα». (Ν. Εγγονόπουλος, Ποίηση 1948).
Μπροστά στο φάσμα της κατάθλιψης, η λύση είναι μία: να μη χάσουμε, πέρα απ’ όλα τα’ άλλα και την εξωστρέφειά μας. Την παρέα μας. Είναι επιτακτική πλέον ανάγκη η καλή συναναστροφή με πρόσωπα που μας φτιάχνουν τη διάθεση, που μας κάνουν να γελάμε. Φτάνει η μιζέρια, φτάνουν όλοι αυτοί που μας σκοτεινιάζουν ολημερίς κι ολονυκτίως. Οι καλές παρέες να μαζεύονται μερικά βραδάκια, σε ταβερνούλες να μιλάνε, να γελάνε, να ασχολούνται με όποια χαζομάρα πέσει στο τραπέζι, να αλληλοπειράζονται, να θυμούνται. Με ραδιόφωνο ή κασέτα. Και με κλειστή την τηλεόραση. Να μη χαθεί η χαρά μας. Όσο μπορούμε να γελάμε σημαίνει ότι τίποτα δε χάθηκε ολοσχερώς, ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα. Σημαίνει ότι κάθε αναποδιά μπορούμε έτσι, μαζί, να την ξεπεράσουμε και να ξαναβγούμε μπροστά, επιθετικοί.
Σημαίνει τέλος, ότι μπορούν να ξαναζωντανέψουν «των Ελλήνων οι κοινότητες» του Νιόνιου που διαχρονικά στήριξαν την ενότητα του έθνους, αλλά στα χρόνια της ευμάρειας των δανεικών οπισθοχώρησαν μπροστά στον ατομικισμό μας.
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου