ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΣΤΗ ΝΙΓΗΡΙΑ (20 04 2012)

Η αρχή του τέλους(;) για τον πεζόδρομο στη Νιγρίτα. Οι ιστορικοί και μελετητές περί των νιγριτινών, οι επιστήμονες που ερίζουν περί της προέλευσης του ονόματος «Νιγρίτα», ίσως θα έπρεπε να ερευνήσουν σοβαρά αν υπάρχει κάποια ετυμολογική σχέση (δηλαδή σχέση ουσίας, νοηματική) και όχι μόνο ηχητική με τη Νιγηρία. Μήπως δηλαδή είμαστε τρόπον τινά απόγονοι Νιγριτινοί κάποιων Νιγηριανών αποίκων που με το χρόνο και το κλίμα άσπρισαν. Εικόνα 1 Κίνηση σε δρόμο της Νιγηρίας (ή της Νιγρίτας;)

Δεν ήθελα να ξανακαταπιαστώ με τον πεζόδρομο. Λίγο ο αυτοέλεγχος ότι «κόλλησα» με αυτό το θέμα, λίγο οι παρατηρήσεις φίλων ότι δεν αποτελεί μείζον θέμα για τον τόπο, λίγο οι πρώτες θετικές κινήσεις του φύλαρχου Καλαϊτζή, δεν μου έκανε κέφι να το ανακινήσω. Αρκετά είχα δημοσιεύσει. Όσοι όμως πληροφορηθήκατε τα γεγονότα του Μ. Σαββάτου, είστε υποψιασμένοι για το τι θα ακολουθούσε. Έρχονται τέτοιες μέρες γιορτινές, όταν οι αργίες οδηγούν τους απόδημους πίσω στο χωριό και οι πλατείες αναβιώνουν τις κοινότητες, έρχονται μακρινοί και κοντινοί φίλοι – που ξέρουν το γκαϊλε και την αγωνία μου για τον πεζόδρομο – και ακουμπάνε πάνω μου τους προβληματισμούς τους. Ψάχνουν κι αυτοί μια ανάσα ηρεμίας από τη μεγαλούπολη, διάλειμμα επαρχιακής συναναστροφής και απογοητεύονται. Ο αφρικανικός καιρός μέχρι το Μ. Σάββατο το μεσημέρι ήταν ευνοϊκός. Νιγηριανοί της διασποράς ορέχτηκαν μια βόλτα στην πατρική γη. Στην αγορά, κάτω απ’ τα μπαομπάμπ. Που αλλού να πάνε; Αφού το παζάρι, η κίνηση είναι εκεί. Μελίσσι οι άνθρωποι κάθε ηλικίας, παππούδες, ζευγάρια, μικρομάνες με καροτσάκια, νέοι μαθητές ή φοιτητές, σκολιαρούδια, νήπια – γέμισαν τα τσιμέντα και τα γρασίδια. Ευτυχισμένοι και ανέμελοι; Μάλλον όχι. Πώς να ηρεμήσει ο νους όταν σύρριζα περνούν τα τροχοφόρα; Όταν η έγνοια είναι μήπως τα παιδιά πεταχτούν μπροστά σε κάποιο θηρίο της ζούγκλας της ασφάλτου; Ή ακόμα χειρότερα, αν κάποια μάζα λαμαρίνες λοξοδρομήσει και κουμπαριαστεί σε τίποτα τραπεζοκαθίσματα ή παγκάκια (ή πάνω σε κανένα … ποδάρι!) στις νιγηριανικές όχθες του καλλίροου ποταμού – δρόμου; Χιλιοειπωμένα λόγια από αυτήν εδώ τη στήλη. Μυριάδες οι προειδοποιήσεις. Κανενός όμως το αυτί δεν ίδρωσε. Ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου… Συμπολίτης μας μετράει ήδη τα σπασμένα κόκκαλα του ποδιού του από φιλέμβολο όχημα, το οποίο, αφού ο δρόμος ήταν ανοιχτός από τις Αρχές (κλειστός όμως από την πολυκοσμία), ατύχησε και τον πάτησε! Ναι, αμάξι πάτησε άνθρωπο! Στην τριτοκοσμική πρωτεύουσα της Βισαλτίας το σωτήριον έτος 2012! Στον ιστορικό μας Δήμο με τις τόσες παπαρολογίες να συνοδεύουν την κάθε επίσημη αναφορά του, εκεί στο κέντρο της νιγηριανικής Νιγρίτας ένα αυτοκίνητο πάτησε έναν άνθρωπο. Καλά ρε αδερφέ, δεν μπορούσες να πας λίγο παραπέρα, δεν είχε χώρο; Μάζεψε κι εσύ λιγάκι την αρίδα σου, πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι, σε καμιά ευρωπαϊκή πόλη; Πώς; Ήθελες να περάσεις απέναντι; Ας έβγαζες φτερά να πετάξεις, ναούμε, ας έσκαβες λαγούμι! Πώς τόλμησες να παρακωλύσεις την κυκλοφορία; Δεν ήξερες, δε ρώταγες; Ποιος πεζόδρομος, ποια ανθρώπινα δικαιώματα και ανάγκες, ποια προτεραιότητα και σεβασμός στον πολίτη; Τόλμησες να πατήσεις πεζός στη λεωφόρο του αυτοκινητοπεζόδρομου; Μέτρα τώρα τα κατάγματα… Πόσες φορές και με πόσο εμφαντικό τρόπο δεν αναλύσαμε από αυτές εδώ τις γραμμές αυτό το πρόβλημα: «ΠΕΡΝΑΝΕ ΠΑΝΩ ΜΑΣ ΤΑ ΤΡΟΧΟΦΟΡΑ...» (26 09 2008), «Η ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΒΙΣΑΛΤΙΑΣ» (31 07 2009), «ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ» (09 04 2010), «ΠΟΛΗ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Η ΓΙΑ ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ;» (06 05 2011), και άπειρα άλλα. Πόσες φορές δεν γίναμε μάντεις κακών, όχι από καμιά προφητική ιδιότητα ή θεία έμπνευση (δεν είμαι ο μάγος του χωριού!), αλλά μόνο και μόνο από την κοινή λογική. Η νέα φέρελπις καλλικρατική Αρχή της βισαλτινής σαβάνας έδωσε αρχικά το στίγμα της κλείνοντας κάποιες ώρες το δρόμο. Γιατί δεν είχε συνέχεια; Αν δεν κλείσεις το έκτρωμα τέτοιες μέρες αργίας που ο κόσμος ασφυκτιά, πότε θα το κάνεις; Κάποια στιγμή θα τελειώσει τόσο το ελαφρυντικό του καλλικρατικού νεωτερισμού, όσο και η χαύνωση των πολιτών λόγω κρίσης. Και τότε, όχι μόνο θα αποκαλυφθεί η γύμνια και η αδράνεια, αλλά θα ζητηθούν και ευθύνες. Ευτυχώς για αυτούς, το ήθος του θύματος και η κρίση του ότι ο οδηγός δε φταίει τον αποτρέπουν απ’ το να χρησιμοποιήσει όλους τους σύννομους τρόπους για να βρει το δίκιο του. Και είναι βέβαιο ότι αυτό το δίκιο θα μεταφραστεί αυτόματα σε παχυλή αποζημίωση, καθώς ένας δικηγόρος με στοιχειώδεις ικανότητες δε θα δυσκολευτεί να αποδείξει την τεράστια ευθύνη του Δήμου, ο οποίος είναι ήδη ένοχος και ρεζιλεμένος στις συνειδήσεις μας. Ζητώντας συγγνώμη από τους Αφρικανούς που τους έριξα στο επίπεδό μας, ας ευχηθούμε (για άλλη μια φορά) να ληφθούν μέτρα ΤΩΡΑ. Πριν τους αναγκάσει κανένας νεκρός να κλείσουν αυτό το σίχαμα που λέγεται … κέντρο της Νιγρίτας. http://proskynhths.blogspot.com/ tezjorge@yahoo.gr