Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό – από την κορύφωση της κρίσης και μετά – μια τάση των εφημερίδων να προβάλλουν καθετί πρωτοποριακό που δημιουργήθηκε από Έλληνες στην Ελλάδα. Εφευρέσεις, εφαρμογές, επιτεύγματα, σαν μια ύστατη προσπάθεια να αποδείξουν ότι αυτός ο τόπος δεν είναι ολωσδιόλου χαμένος, ότι υπάρχει μια ελπίδα φωτός – αισιοδοξία για τον φοίνικα που μπορεί και ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.
Μπορώ να μετρήσω παραδείγματα από την «Καθημερινή» που παρουσιάζει κάθε βδομάδα Έλληνες καινοτόμους μέσα από τον διαγωνισμό «Η Ελλάδα καινοτομεί»: αυτοκόλλητο αντί για χάπι για την υπέρταση, για συνεχή προστασία από τον Μ.Τ. Ματσούκα, φωτοβολταϊκά σε μεμβράνη για να εφαρμόζουν στα παράθυρα από τον Ν. Κανόπουλο, βιοντήζελ από τηγανέλαιο από την Σ. Μπεζεργιάννη, μαγιά για πολλές χρήσεις από τα απόβλητα των τυροκομείων από το Χημικό του Πανεπιστημίου Πάτρας και άλλα πολλά. Δεν θα ήταν παράξενο να συμμετείχε και ο Τάσος Αγγελάκης με κάποια ευρεσιτεχνία του, αλλά δεν το γνωρίζω.
Όμως, μέσα στην αισιοδοξία, σε πνίγει η μελαγχολία και γεννιέται αβίαστα το ερώτημα: γιατί αυτές οι αναλαμπές δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό; Στο κοινό που δεν διαβάζει εφημερίδες αλλά περιορίζει την ενημέρωσή του στα τηλεοπτικά μέσα; Αρκεί μια ολίγων δευτερολέπτων αναφορά σε κάποιο κρατικό δελτίο ειδήσεων ή μια τίμια εκπομπή συναφούς θεματολογίας; Οι κραταιοί ιδιωτικοί σταθμοί νιώθουν ότι εκπληρώνουν το ρόλο τους όταν προβάλλουν διάφορα «ταλέντα» σε κάθε είδους «διαγωνισμό» ή show, αλλά συνήθως η θεματική τους περιορίζεται στην διασκέδαση, που ενίοτε παίρνει και την πιο αισχρή εμπορική της μορφή.
Αλλοπαρμένο ίσως να απαιτείς από αυτά τα κανάλια ποιότητα, καθώς βασίζονται στις μετρήσεις τηλεθέασης που θα αποφέρουν διαφημίσεις, άρα πολλαπλά κέρδη με όσο γίνεται μικρότερο κόστος. Προκρίνουν συνεπώς θεάματα που δεν «κουράζουν» βάζοντας το μυαλό σε λειτουργία, αλλά «χαλαρώνουν» τον ήδη καταπονημένο απ’ την καθημερινότητα και «αγύμναστο» σε απαιτητικά θέματα Έλληνα. Που να βρεθεί λοιπόν λίγος χρόνος για να μάθουμε κι εμείς ότι υπάρχουν επιστήμονες στη χώρα μας – πολλοί μάλιστα και δημόσιοι υπάλληλοι – που μεγαλουργούν.
Από την άλλη πλευρά όμως, δε φταίνε μόνο τα κανάλια. Πολλά από αυτά τα κατορθώματα των Ελλήνων επιστημόνων μπορούν να βρουν άμεση εφαρμογή σε πολλούς τομείς. Για παράδειγμα που μας αφορά, θα αναφερθώ σε δύο προσπάθειες: του καθηγητή Μανασσή Μήτρακα από το τμήμα Χημικών Μηχανικών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και του Δημήτρη Βαγενά από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Κοινό σημείο στις έρευνες των δύο ομάδων είναι ο καθαρισμός του νερού. Η πρώτη ομάδα κατάφερε να συγκρατεί το αρσενικό από το πόσιμο νερό, ενώ η δεύτερη το υδρόθειο, την αμμωνία, το σίδηρο και το μαγγάνιο.
Γνωστός είναι εδώ και χρόνια ο προβληματισμός για την ποιότητα του νερού που πίνουμε στη Νιγρίτα, κι ας βαυκαλιζόμαστε με τον ευφημισμό για τα καταπληκτικά νερά της που ήταν ξακουστά στο πανελλήνιο. Αυτά τα νερά ήταν των Θερμών. Τα δικά μας πολλές φορές έχεις την αίσθηση ότι δεν πίνονται, εξ ου και η κατακόρυφη αύξηση των πωλήσεων των εμφιαλωμένων. Πόσο δύσκολο είναι για τον Δήμο να έρθει σε επαφή με αυτούς τους ερευνητές και να ενημερωθεί για τις δυνατότητες εφαρμογής των επιτευγμάτων, για το κόστος, για τις προϋποθέσεις; Και οι δύο ερευνητές τονίζουν το μηδενικό κόστος για τον καταναλωτή, ενώ ο κ. Βαγενάς ήδη το έχει εφαρμόσει στο χωριό του στην Πελοπόννησο.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για να παρουσιαστεί έργο (δίχως εισαγωγικά), να το δούμε τέλος πάντων σαν προοπτική. Δυστυχώς, ενώ πολλοί δήμοι στη χώρα μας προοδεύουν βασιζόμενοι στην «ίδια τους την ανάσα», στις δυνάμεις του τόπου τους, ο δικός μας δήμος έχει μείνει στάσιμος εδώ και πολλά χρόνια, με μερικές αχνές εξαιρέσεις. Κι ενώ υπάρχουν οι «πρώτες ύλες», όπως η γεωθερμία, φυσικός πλούτος που αλλού θα παρακαλούσαν γι’ αυτόν, εδώ μένει ουσιαστικά ανεκμετάλλευτος.
Όνειρα ανοιξιάτικης νυχτός. Όνειρα που χρειάζονται ανθρώπους με φαντασία, με τόλμη, με αγάπη για τον τόπο τους, με διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς, όχι επαγγελματίες της πολιτικής που το μόνο που τους νοιάζει είναι να περάσει μια αναίμακτη τετραετία, δίχως φθορές, για να επανεκλεγούν. Που να τους βρεις; Όταν δεν μπορούν πέντε άνθρωποι να συνεννοηθούν για ένα τόσο απλό ζήτημα, όπως η ρύθμιση του κυκλοφοριακού στο κέντρο, τι μπορούμε να περιμένουμε για θέματα σοβαρότερα.
Γενικά ο Δήμος Νιγρίτας, εδώ και δεκαετίες αποπνέει μια στασιμότητα, μια μούχλα, μια μιζέρια. Έχει βαλτώσει για τα καλά και η ασθένεια ίσως είναι ανίατη. Η ελπίδα όμως, μοιάζει να είναι η προσφορότερη μορφή παραίτησης.
Υ.Γ.: Ο κ. Βαγενάς δήλωσε επίσης ότι για το συγκεκριμένο σύστημα βιολογικού καθαρισμού του νερού «ενδιαφέρον έχουν δείξει φτωχές χώρες του εξωτερικού όπως το Πακιστάν, η Βολιβία και η Αίγυπτος». Εμείς εδώ στη Νιγρίτα τι να το κάνουμε λοιπόν; Πακιστάν να γίνουμε; Κι ας αλωνίζουν οι καρκίνοι…
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Πεζόδρομος Μαραθόπολης, Γαργαλιανοί. Στη Νιγρίτα πότε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου