υπό το πρίσμα της γιορτινής κοσμοπλημμύρας.
Κάθε χρόνο, αγαπητέ αναγνώστη, αυτές οι πασχαλινές μέρες, οι μέρες που για μας συμπίπτουν και με τα δυο πανηγύρια, είναι οι μέρες που φωτίζεται ο τόπος μας. Φωτίζεται απ’ το συρρέον πλήθος που αδράχνει την ευκαιρία για νόστο. Όσο όμως ο κόσμος πολλαπλασιάζεται, τόσο παράλληλα φωτίζεται και η αποτελμάτωσή μας.
Φέτος ιδίως, οι ετεροδημότες έχω την αίσθηση ότι ήταν περισσότεροι από κάθε άλλη φορά. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στην περιφορά του Επιταφίου τη Μ. Παρασκευή, όπου ο κόσμος συνωθούνταν στην πλατεία στο σμίξιμο των δυο ενοριών σε τέτοιο βαθμό, που να μην υπάρχει διάδρομος να ελιχθείς ανάμεσα στους ανθρώπους για να προσεγγίσεις την εξέδρα με την – βουβή φέτος – χορωδία. Πράγμα που το κατάφερνες εύκολα τα προηγούμενα χρόνια. Λογικό βέβαια, ως ένα σημείο, μιας και η διάχυτη οικονομική κρίση απέτρεψε ουκ ολίγους να εκδράμουν σε κλασσικούς πασχαλιάτικους προορισμούς. Πού καιρός για έξοδα! Καλύτερα στο χωριό, σε συγγενείς ή σφαλιστά πατρικά. Οικονομικά. Μόνο τα κοψίδια και η βενζίνη – ακριβοθώρητη, σχεδόν ισότιμη πλέον με το χρυσό.
Τέλος πάντων. Τις μέρες αυτές, βοηθούντος και του καιρού, υπήρξαν ώρες που αναστέναζε το κέντρο της πόλης. Και την ωραία εικόνα της κοσμοπλημμύρας, των χρωμάτων, των ανθρώπων που βρέθηκαν για να συζητήσουν, να γελάσουν, να θυμηθούν, να χαλαρώσουν, έρχεται πάλι να χαλάσει η ενδημική και πλέον χρονίζουσα μιζέρια και ανυπαρξία ανθρωποκεντρικής υποδομής στην πρωτεύουσα – τρομάρα μας! – κοτζάμ καλλικρατικού Δήμου. Σαν σε βιντεογκέϊμ οι οδηγοί των Ι.Χ. και των λεωφορείων προσπαθούσαν να περάσουν τα παρείσακτα σε αυτήν την εικόνα οχήματά τους σύρριζα από τους καθήμενους δώθε κείθε του μοναδικού παγκοσμίως πεζοδρόμου για αυτοκίνητα. Κυριολεκτικά σύρριζα. Σχεδόν λαμαρίνες και σώματα ακουμπούσαν, έσμιγαν χνώτα και καυσαέρια, κουβέντες και μαρσαρίσματα. Η γνωστή εδώ και χρόνια παγκόσμια πατέντα της ανισότιμης συνύπαρξης – οι μηχανές των τροχοφόρων σε καταπίεση των ανθρωπίνων αναγκών. Η Νιγρίτα του 21ου αιώνα.
Ευχή όμως είναι, αφού οι άρχοντες δείχνουν ότι δε μπορούν να αντιστρέψουν τους όρους υπέρ των ανθρώπων, ευχή είναι, αυτή η ιδιόμορφη συγκατοίκηση να παραμείνει έστω σε απόσταση αναπνοής και να μη γίνει στενότερη. Αυτό το καταπλάκωμα των αψύχων πάνω στα έμψυχα να μείνει σε μεταφορικό επίπεδο, μια γραμμή στη στήλη μιας εφημερίδας. Να μη γίνει απτή πραγματικότητα, γιατί ο κοινός νους λέει ότι η ελάχιστη αυτή απόσταση αναπνοής, το σύρριζα πέρασμα ιδίως σε ώρες «πλήθουσας αγοράς» δεν θα αργήσει κάποια στιγμή να υπερκαλυφθεί και κάποιο («μοιραίο» θα το πούμε) όχημα να καταπλακώσει στην κυριολεξία τον ανυποψίαστο περαστικό ή καθήμενο.
Δεν κάνουμε πλάκα. Ο κίνδυνος να θρηνήσουμε θύμα από τροχαίο, όχι σε κάποια εθνική οδό, αλλά πάνω σε «πεζόδρομο», μέσα στο παραδεισένιο κέντρο της μικρής μας πόλης, είναι υπαρκτός. Και η πιθανότητα αυτή ενδυναμώνεται από δύο επιπλέον παράγοντες, πέραν του προφανούς (δηλαδή του σύρριζα): α) από την αυξημένη κίνηση ανθρώπων και οχημάτων σε γιορτινές μέρες, β) από την παράκρουση πιθανού επιδειξία ζογκλερικών ικανοτήτων οδήγησης (από αυτούς που το είδος τους δε σπανίζει στα χωριά μας).
Τι θα λέμε λοιπόν, αν κάποια στιγμή συμβεί το απευκταίο; Αν σταλεί κάποιος στο νοσοκομείο ή τον τάφο; Θα ψάχνουμε εκ των υστέρων τα αίτια, οι άρχοντες θα εκφράζουν τη θλίψη τους, ο λαός θα ψάχνεται, κάποιοι θα βρίζουν, θα μουρμουρίζουμε, «τόσα χρόνια τα λέμε…» και κάποιοι θα βιώσουν στο πετσί τους τα αποτελέσματα της κυκλοφοριακής αναρχίας. Αλλά το κακό θα έχει γίνει και τα όποια μέτρα ληφθούν κατόπιν εορτής, θα λογίζονται θλιβερές απόπειρες να συμμαζευτούν τα ασυμμάζευτα. Και η όποια μετέπειτα αποτελεσματικότητά τους θα στοιχειώνεται από την ολιγωρία και την ανθρωποθυσία στο βωμό της.
Αλίμονο στις δημοτικές αρχές που δε μπορούν τόσα χρόνια να δώσουν λύση. Όπως το είχαμε υποψιαστεί, η νέα Αρχή προχώρησε σε «μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων» - κατάργησε τα κολωνάκια, που, αν μη τι άλλο, σε πολλά σημεία ήταν λειτουργικά, όσο δεν τα τσάκιζαν οι νταήδες οδηγοί της Βισαλτίας. Ίσως να προχωρήσουν και σε άλλες. Μακάρι όμως, η κατεύθυνση των αλλαγών να γίνει ανθρωποκεντρική, γιατί όπως φάνηκε κι αυτές τις μέρες, η Νιγρίτα το έχει ανάγκη.
Ελπίζω οι φήμες που ακούγονται για απόφαση να κλείνει ο «πεζόδρομος» το καλοκαίρι με το κλείσιμο της αγοράς ή ακόμα και σε αργίες, να είναι αληθινές. Έστω. Βήμα βήμα. Είναι κι αυτό μια πρόοδος… πριν να είναι αργά.
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Πεζόδρομος Παλιοκάστρου Καρδίτσας. Στη Νιγρίτα πότε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου