Στην Ελλάδα η μνήμη δεν γερνάει ούτε ένα δευτερόλεπτο τη χιλιετία - Jacques Lacarrière.
«Έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα στα 1947, και το τελευταίο το φθινόπωρο του 1966. Η τελευταία εικόνα μου: ένα νησί του Αιγαίου, άδεντρο, μ' ένα μοναδικό χωριό τοπίο απογυμνωμένο με τη μιζέρια και την ομορφιά συναρμοσμένες σα δυο πλαγιές του ίδιου λόφου. Μιζέρια και ομορφιά. Σύζευξη των αντιθέτων, όπως η φράση του Ηράκλειτου που τα κυκλαδίτικα τοπία δεν παύουν να τη συλλαβίζουν μέσα στο φως τους: Αρμονίη κόσμου παλίντροπος. Αν η εικόνα αυτού του χαμένου νησιού παραμένει μέσα μου τόσο έντονη, είναι ίσως επειδή στάθηκε η τελευταία.»
Το Ελληνικό καλοκαίρι - Εκδ. Χατζηνικολή, 1980)
«Στην Ελλάδα η ομορφιά δεν μαθαίνεται ποτέ, είναι αυθόρμητη, αυτόχθονη όπως τ' άσπρα κεντίδια των κυμάτων πάνω στην άμμο, όπως η μελετημένη συμμετρία των κυπαρισσιών σε όλο το μήκος των δρόμων, σαν μία πανδαισία χρωμάτων σε πόρτες και παράθυρα, ή σαν το πολύχρωμο έμβλημα των ελληνικών ενδυμάτων και κοσμημάτων. Διότι η ομορφιά είναι μία μάχη, είναι η νίκη του φωτός πάνω στη σκιά».
Σε ηλικία 80 ετών, πέθανε στις 17/9/2005 στο Παρίσι, ένας κορυφαίος μελετητής της ελληνικής γραμματείας, αρχαίας και σύγχρονης. Συγγραφέας, ποιητής και δοκιμιογράφος, ο Ζακ Λακαριέρ υπήρξε ένας από τους πιο προσεκτικούς παρατηρητές της Ελλάδας και, υπό αυτή του την ιδιότητα, ένας ελληνιστής παγκοσμίου φήμης. Μετάφρασε στα γαλλικά τους Έλληνες κλασικούς, αλλά και νεοέλληνες συγγραφείς και ποιητές, μεταλαμπαδεύοντας την αγάπη του για τον ελληνικό πολιτισμό στο ευρωπαϊκό κοινό.
Ο Ζακ Λακαριέρ δεν υπήρξε απλά ένας αρχαιολάτρης μελετητής, αλλά ένας “ανιχνευτής” της συνέχειας του αρχαίου ελληνικού πνεύματος στο σύγχρονο πολιτισμό. Όπως είχε πει χαρακτηριστικά: «Όποιος αναζητά ψήγματα της αρχαίας Ελλάδας, δεν πρέπει να ψάχνει στα μνημεία, ούτε καν στους τόπους, αλλά στον τρόπο ζωής, στην παράδοση, σε μια γιορτή, ακόμα και σ’ ένα λαϊκό παραμύθι…»
Η αγάπη του για την Ελλάδα ξεκίνησε από τα μαθητικά του κιόλας χρόνια, όταν διδασκόταν ελληνικά στο λύκειο της Ορλεάνης, της πόλης όπου γεννήθηκε το 1925. Η φιλομάθειά του τον έφερε στο Παρίσι, για φιλολογικές και νομικές σπουδές, ενώ η δίψα για ζωή και περιπέτειες τον ώθησε, σε ηλικία 22 ετών, να ξεκινήσει με τα πόδια ένα ταξίδι στην Ινδία. Τελικά η καρδιά του τον οδήγησε στην Ελλάδα και την Κύπρο όπου πραγματοποίησε πολυάριθμα ταξίδια και, με αχώριστο σύντροφο μια ‘Λέικα’, έφερε πίσω στην Ευρώπη εικόνες μεγάλης ευαισθησίας.
«Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις, που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια» είχε γράψει και, πιστός εραστής του αρχιπελάγους, είχε εκφράσει την επιθυμία –όταν ερχόταν εκείνη η ώρα- να σκορπιστεί η τέφρα του στο θαλάσσιο χώρο μεταξύ Ύδρας και Σπετσών.
Η τελευταία δημόσια εμφάνισή του στην Ελλάδα ήταν στις 4 Σεπτεμβρίου 2005, στο συμπόσιο που είχε διοργανώσει προς τιμή του ο Δήμος Εξωμβούργου Τήνου, με θέμα «Ατενίζοντας το Αιγαίο», και ομιλητές φίλους του Λακαριέρ και σημαντικούς εκπροσώπους των ελληνικών γραμμάτων, όπως ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος και ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης, ο οποίος ξεδίπλωσε άγνωστες πτυχές από τη γνωριμία τους και ξεχασμένα περιστατικά από τη ζωή του Λακαριέρ, όπως για παράδειγμα για τότε που είχε παίξει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, το 1947, το ρόλο του Ξέρξη, τραγουδώντας μάλιστα σε μια διασκευή για Όπερα της Ομώνυμης τραγωδίας του Αισχύλου: Εκείνη τη νύχτα, «μέσα στη σιγαλιά των βουνών όπου οι αντάρτες παραφύλαγαν, απαλλάχτηκα για πάντα από την οπτασία των αρχαίων λιθαριών. Ένιωσα να πεθαίνει μέσα μου μία Ελλάδα και να γεννιέται μια άλλη».
Ο ίδιος ο Ζακ Λακαριέρ, σε σχετική ερώτηση του κοινού, είχε απαντήσει τότε ότι «η Ελλάδα είναι για τους έλληνες και όχι για τους τουρίστες», δίνοντας πάλι τη δική του οπτική για τη χώρα που τόσο αγάπησε.
Ο Ζακ Λακαριέρ είχε τιμηθεί το 1991 με το μεγάλο βραβείο λογοτεχνίας της Γαλλικής Ακαδημίας για το σύνολο του έργου του.
από το site: Culture ana-mpa.gr
Δια την αντιγραφήν:
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
▓▓ μικρα ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Δεν μπορούμε να μην πούμε ένα μπράβο στο Δήμο και τη Διοίκηση του Σταδίου για τους αθλητικούς χώρους που έχουν διαμορφωθεί. Πλέον και με την ολοκλήρωση του γηπέδου 5Χ5, υπάρχει η δυνατότητα σε δεκάδες συμπολίτες μας, κάθε ηλικίας να ασχοληθούν με όποια αθλητική δραστηριότητα θέλουν. Ολοκληρώνεται και το στέγαστρο στην εξέδρα του γηπέδου και περιμένουμε και βελτιώσεις στο βοηθητικό. Ευτρεπίστηκε και ο εξωτερικός χώρος του σταδίου. Το καλό να λέγεται.
Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την πόλη. Είπαμε ότι οι ταμπέλες των μονοδρομήσεων περιμένουν το ξεσκέπασμα, αλλά – κυρίως - και το κέντρο περιμένει την αποσυμφόρηση. Και ο Ιούνιος, που μας τάξατε, βγήκε, κ. Δήμαρχε…
Πρόταση προς τον Δήμο για τουριστική ανάκαμψη: αφού δε γίνεται τίποτα (για την ώρα) με τον αρχαιολογικό χώρο της Τερπνής και με τα νερά των Θερμών, μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ρόδου: πεταλούδες αυτοί; σφήκες εμείς! Έτσι κι αλλιώς τα συντριβάνια στην πλατεία περνούν περίοδο ξηρασίας, γιατί να μην προβάλλουμε τις σφήκες που συχνάζουν στα απόνερα που λιμνάζουν στο κέντρο της πόλης;
Έρχεται κι ο Καλλικράτης! Ω ρε σφαγές που θα γίνουν! Ζυμώσεις, συμμαχίες, στρατηγικές, ποιος θα πάρει το χρίσμα; Λέτε να κουμπαριαστεί κανένας όμορος Δήμαρχος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου