ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ

ΟΝΕΙΡΑ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΝΥΚΤΟΣ (02 10 2009)

«Oνειρεύομαι (πώς αλλιώς να επιζήσω;)
έναν χαρισματούχο πολιτικό
που να παλαίψει πεισμωμένα...»
Χρ. Γιανναράς, εφημερίδα Καθημερινή, 6-11-2005

Ονειρεύομαι έναν πολιτικό, που να μην προέρχεται από τα τρανά τζάκια και το μοναρχικό σύστημα κληρονομικής διαδοχής από πάππου προς πάππο στο κόμμα. Που να έχει βγει από την πραγματική ζωή και να έχει αντιπαλαίψει κακουχίες και δυσκολίες στην ανατροφή του και την ανέλιξή του. Που να μην στάλθηκε εσώκλειστος σε κολλέγια του εξωτερικού με τα λεφτά του μπαμπά, προγραμματισμένος να αναλάβει τα καθήκοντα περιωπής στη θέση του, όταν έρθει η ώρα. Που να έχει δουλέψει, να έχει δοκιμάσει και να έχει αποτύχει, έτσι ώστε να μάθει από τα λάθη του και να αποκτήσει την εμπειρία της σκληρής πραγματικότητας.
Ονειρεύομαι έναν πολιτικό, που να έχει ζυμωθεί μέσα στον απλό λαό, μέσα στις απαιτήσεις του μόχθου, έναν ξωμάχο της επαρχίας που να έχει λερωθεί στη λάσπη του χωραφιού, να έχει ιδρώσει, να έχει κάνει ρόζους στα χέρια του βοηθώντας δικούς του ή φίλους. Που να έχει ανδρωθεί ανάμεσα σε αληθινούς ανθρώπους που αγωνίζονται για το μεροκάματο, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, ώστε να έχει μάθει να εκτιμάει και να μετράει και το παραμικρό: την ανάγκη του καθενός, τις αγωνίες του, τις αναζητήσεις του, τα προβλήματά του.
Ονειρεύομαι έναν πολιτικό, που να έχει στύψει το μυαλό του στα μαθητικά θρανία ενός δημόσιου σχολείου ακούγοντας τους καθηγητές του και προσπαθώντας να ρουφήξει όση γνώση γίνεται περισσότερη. Που να έχει ξενυχτήσει διαβάζοντας για τις πανελλαδικές, ώστε να κατορθώσει να πραγματώσει το όνειρό του, περνώντας στη σχολή που τον ενδιέφερε και όχι σε αυτή που τον κατηύθυναν άλλοι.
Ονειρεύομαι έναν πολιτικό που να σπούδασε το αντικείμενο που διάλεξε χωρίς να επιβαρύνει τους γονείς του πέρα από τις δυνατότητές τους. Που να πέρασε από διάφορες δουλειές για να πληρώνει το νοίκι του και όλες τις ανάγκες του. Που να πέρασε τα φοιτητικά του χρόνια εργαζόμενος και διαβάζοντας, χωρίς όμως να απαρνηθεί και τις χαρές της νιότης, ρουφώντας τη ζωή ως το μεδούλι. Που να μην εντάχτηκε σε καμιά πολιτική νεολαία, από αυτές που λυμαίνονται τα Πανεπιστήμια και είναι στην ουσία τα θερμοκήπια για να φυτρώσουν οι βουλευτές και οι υπουργοί του μέλλοντος.
Ονειρεύομαι έναν πολιτικό, που μετά το πτυχίο και τη στρατιωτική θητεία αγωνίστηκε για να πετύχει επαγγελματικά μόνο με θεμιτά μέσα και βασιζόμενος στην κατάρτισή του και την προσωπικότητά του. Που να πέτυχε επαγγελματικά λόγω και του χαρακτήρα του, κερδίζοντας με τη συμπεριφορά του, την άδολη και ανεπιτήδευτη καλοσύνη του. Που να μη μπορεί να βρεθεί κανείς (καλοπροαίρετος ή μη) να πει μια κακή κουβέντα. Που να δίνει τον εαυτό του σε ό,τι κι αν κάνει, ώστε να έχει αποκτήσει εμπειρίες διαχείρισης καταστάσεων και κρίσεων μέσα στην πραγματική ζωή και όχι στους γυάλινους πύργους των εχόντων και κατεχόντων προγόνων του.
Ονειρεύομαι έναν πολιτικό, που να μπορεί να αναλάβει την εξουσία σε αυτόν τον τόπο χωρίς την αβάντα των ΜΜΕ και να προσπαθήσει να φέρει την άνοιξη. Που να αναδειχτεί στην εξουσία μόνο αφού όλοι αναγνωρίσουν την αξία του και ομόφωνα τον εγκρίνουν, χωρίς στημένες κομματικές διαδικασίες, συντροφικά μαχαιρώματα, μικροκομματισμούς και κλίκες. Που να έχει αποκομίσει όλη αυτή την εμπειρία από την ζωή του και τη συναναστροφή του με τους αληθινούς Έλληνες και να έχει το σθένος και τη δυνατότητα να την αξιοποιήσει στη διακυβέρνηση.
Ονειρεύομαι έναν πολιτικό, που να μπορεί να διοικήσει το κράτος με την ίδια επιτυχία που έβαλε σε τάξη όλα όσα συνάντησε στην ως τώρα ζωή του. Που να σκέφτεται και να αποφασίζει βάζοντας το μυαλό του κάτω και βασιζόμενος στη λογική και το συμφέρον του τόπου. Που το μυαλό του να φέρνει χίλιες στροφές προσπαθώντας να βρει την καλύτερη για όλους λύση στο κάθε πρόβλημα. Που η εμπειρία του να είναι οδηγός στις δύσκολες ατραπούς, τις παγίδες και τις τρικλοποδιές που θα του βάζουν. Που θα μπορεί να έχει φίλους έξω από το κατεστημένο σινάφι πολιτικών-επιχειρηματιών-δημοσιογράφων και δε θα ντρέπεται να πίνει και κανέναν καφέ με τις παρέες του παρελθόντος, καθώς θα τις έχει διατηρήσει και στο παρόν. Και πάνω από όλα, που να τολμά να τους συμβουλεύεται στις δύσκολες αποφάσεις, όπως τους συμβουλευόταν και προηγουμένως.
Ονειρεύομαι έναν πολιτικό, που να κυβερνήσει με αυταπάρνηση. Που να είναι δίκαιος και να μην ξέρει να λέει ψέματα. Που να μιλά τη γλώσσα του λαού, τη γλώσσα της αλήθειας, της καθημερινότητας και όχι την ξύλινη, αλύγιστη γλώσσα των άλλων. Που να τον ρωτάς κάτι και να απαντάει απευθείας σε αυτό και όχι να λέει άλλα αντί άλλων και να ξεγλιστράει επιδέξια υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους. Που να μη μασάει τα λόγια του, να είναι καθαρός και να μη φοβάται να εκτεθεί, να επιλέγει τους συνεργάτες του με σωφροσύνη και διάκριση και να μη διστάζει να τους ξαποστέλνει όταν αποδεικνύονται ανίκανοι.
Ονειρεύομαι έναν πολιτικό, που να βάλει τάξη σε όλα όσα βασανίζουν αυτόν τον τόπο εδώ και δεκαετίες: στην εκπαίδευση, στην υγεία, στο ασφαλιστικό, στις συντάξεις, στη διαφθορά, στη διαπλοκή, στα εξωτερικά προβλήματα, σε όλα. Που να είναι προικισμένος με ικανότητες, κατάρτιση, καθαρό μυαλό, να είναι αδέκαστος, σοβαρός, αληθινός, ζωντανός άνθρωπος.
Μα πάνω απ’ όλα, ονειρεύομαι έναν λαό, που να είναι σε θέση να γεννήσει έναν τέτοιο πολιτικό. Να είναι σε θέση να γαλουχήσει έναν τέτοιο άνθρωπο. Να είναι σε θέση να πιστέψει σε έναν τέτοιο άνθρωπο, να του δώσει τη δυνατότητα, να τον υποδεχτεί, να τον στηρίξει, να τον αναγνωρίσει, να τον ακολουθήσει και όχι να τον πνίξει με την πρώτη ευκαιρία στα λασπόνερα της πάγιας τακτικής του πολιτικού κατεστημένου. Ονειρεύομαι έναν λαό απεξαρτημένο από τη νοοτροπία του παρελθόντος, από τις κλαδικές των κομμάτων και τα μαγειρέματα των ολίγων, έναν λαό με διαύγεια στο βλέμμα, χωρίς ομίχλη. Έναν λαό με αισθητική καλλιέργεια, με ανωτερότητα πνεύματος, με κατασταλαγμένη πια την ανάγκη για κάθαρση. Με αποφασιστικότητα για το συμφέρον της Ελλάδας και όχι του ίδιου και της παράταξης.
Ονειρεύομαι (πώς αλλιώς να επιζήσω;) μια ουτοπία. Και τα όνειρα συνήθως, με το λάλημα του πετεινού, δίνουν τη θέση τους στην πραγματικότητα. Και αυτή η πραγματικότητα δεν πρόκειται να αλλάξει, αυτός ο ουτοπικός λαός κι αυτός ο ονειρεμένος πολιτικός δεν πρόκειται να εμφανιστούν ούτε την επόμενη Κυριακή. Καλό βόλι.