Ανάλυση - απάντηση σε δήλωση του κ. Χρυσοχοΐδη.
Σε σημαίνουσας βαρύτητας δήλωση προέβη ο αξιωματούχος του ΠΑΣΟΚ και - εκ περιτροπής με άλλους – του κράτους μας, κ. Χρυσοχοΐδης: «Δεν μπορούμε να βάζουμε άλλα φορολογικά μέτρα στον ελληνικό λαό. Αν ήταν άλλος λαός, άλλοι πολίτες, άλλη κοινωνία, στις δυτικοευρωπαϊκές κυρίως κοινωνίες, θα είχε γίνει επανάσταση και έκρηξη». Αφήνοντας στην άκρη την αναζήτηση της αμφισημίας αυτής της εμβριθούς δήλωσης (αν δηλαδή ο ελληνικός λαός είναι κοιμισμένος ή υπερβολικά σώφρων και δεν ξεσηκώνεται), ας μείνουμε απλώς στο ζουμί, στο ότι δηλαδή δεν ξεσηκώνεται, αλλά και στην – ατυχή – σύγκριση με τις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες.
Το ότι ο κ. Χρυσοχοΐδης και οι λοιποί επαγγελματίες της πολιτικής έχουν απέναντί τους έναν τέτοιο λαό που δεν επαναστατεί και δεν τους παίρνει παραμάζωμα, δεν πρέπει να τους κάνει και τόσο μεγάλη εντύπωση, όπως δήθεν αφήνουν οι δηλώσεις του να διαφανεί. Διότι εδώ και πολλά χρόνια και επί κυβερνήσεων των δύο μεγάλων κομμάτων, αυτός ο λαός έχει υποστεί μια συστηματική και με χειρουργικό τρόπο αλλοτρίωση. Αυτή η μετάλλαξη έχει στηριχθεί, θα λέγαμε, από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, στους εξής παράγοντες:
α) στην τακτική του «βολέματος» των ημετέρων με μια θεσούλα στο δημόσιο, οπότε, πέρα απ’ το γιγάντωμα του δημοσίου τομέα, έχουμε ως συνέπεια και την ες αεί οικογενειακή στήριξη του «σωτήρα» μας στις εκλογές. Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν, πώς τα δυο μεγάλα κόμματα, παρά τα όσα μύρια έχουν διαπράξει, συνεχίζουν και θα συνεχίζουν να είναι τα δυο μεγάλα κόμματα. Και δεν υπάρχει περίπτωση, κ. Χρυσοχοΐδη, ο αιωνίως υποχρεωμένος και ευεργετηθείς να δαγκώσει το χέρι του πάτρωνά του.
β) στην καλλιέργεια ενός ταιριαστού ήθους με την παραπάνω κατάσταση. Ενός ήθους ατομοκεντρισμού, ήσσονος προσπάθειας, αποθέωσης της αγραμματοσύνης και της αναξιοκρατίας. Η επιβράβευση της κομματικοποίησης (ως απαραίτητου προσόντος ανέλιξης) και η κατάλυση των θεσμών στο όνομα του πιο αισχρού λαϊκισμού σε συνδυασμό με την αποδιοπόμπηση της ανθρωπιστικής παιδείας (πόσο κουραστικό είναι να διαβάσεις ένα βιβλίο!) προς όφελος της τεχνικής και της οικονομίας, έφεραν τον Έλληνα να στέκεται ανίκανος να ερμηνεύσει τα γεγονότα και στην ουσία να αναγκάζεται να τα ακολουθεί ακρίτως ή ακόμα χειρότερα, παρασυρμένος από την ανελέητη κομματική προπαγάνδα. Συνεπώς, κ. Χρυσοχοΐδη, είναι σχεδόν ανέφικτο να εκραγεί ο ιδεολογικός ακόλουθός σας.
γ) η υλική ευμάρεια στην οποία εθίστηκε ο Έλληνας την τελευταία 25ετία. Όχι ότι ο πλούτος είναι κάτι κακό από μόνο του. Αλλά χρειάζεται η κατάλληλη παίδευση για να μπορεί να ανελίξει τον κάτοχό του και να μην τον κάνει ξιπασμένο νεόπλουτο που αυτοξευτιλίζεται. Δυστυχώς ο Νεοέλληνας δεν μπόρεσε να τα συνδυάσει κι έτσι η ξαφνική (και επίπλαστη, γιατί βασίστηκε σε δανεικά και όχι σε δική του παραγωγή) πληθώρα των αγαθών τον έκαναν να φέρεται σαν ένα μικρό παιδί μέσα σε εργοστάσιο παιχνιδιών. Ο εθισμός λοιπόν σε αυτήν την ευμάρεια έχει νεκρώσει τις αντιστάσεις του και παραδομένος στις υλικές απολαύσεις δε νοιάζεται για το αύριο. Έτσι, όταν ο πλούτος αρχίζει να εξανεμίζεται, δεν υπάρχουν εναλλακτικές διέξοδοι, παρά μόνο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης της ατομικής του ευημερίας, που τον ωθεί να προσπαθεί να περισώσει ό,τι μπορεί από την καλοζωία του. Άρα, κ. Χρυσοχοΐδη, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση επανάστασης, γιατί ο λαός αυτός, από φόβο μήπως χάσει περισσότερα, αποδέχεται, έρμαιο της μοίρας του, οτιδήποτε του επιβάλλετε.
Συμπερασματικά, οι μεταπολιτευτικοί κυβερνώντες έχουν καταφέρει να ορθώσουν έναν μηχανισμό που ταΐζει του προσκολλημένους πάνω του και το μόνο που τους ζητάει είναι η υπακοή τους σε αυτόν. Παράλληλα τους αφαιρεί προπαγανδιστικά κάθε κριτική δυνατότητα, έτσι που, ακόμα κι αν κάποια στιγμή πάψει να τους ταΐζει, να μην ξέρουν ούτε τι να κάνουν, ούτε πώς να τραφούν. Κι αυτό, κ. Χρυσοχοΐδη, ονομάζεται μαζοποίηση.
Άστοχη νομίζω ότι είναι όμως και η σύγκριση που γίνεται με τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Λες δηλαδή και σε αυτές τις χώρες δεν συμβαίνουν τα ίδια. Οπωσδήποτε ο τρίτος παράγοντας που αναφέρθηκε πριν, σε πολλαπλάσιο βαθμό ισχύει και στη Δύση. Άλλωστε και η Ελλάδα είναι εδώ και δεκαετίες προσανατολισμένη προς το δυτικό πρότυπο. Και σε αυτές τις χώρες λοιπόν, παρατηρείται μια υλιστική ευδαιμονία, η οποία όμως δεν στηρίζεται σε δανεικά αλλά αντιθέτως συνδυάζεται με μια παίδευση, με ανθρωπιστική παιδεία που απλώνεται σε ευρύ κομμάτι του πληθυσμού και με ένα πολιτικό ήθος που γεννιέται από τα προηγούμενα και που η «ανάληψη της ευθύνης» δεν είναι πολιτικό ανέκδοτο, αλλά πραγματικότητα. Η διαφορά μας δηλαδή έγκειται στην ανυπαρξία στη Δύση των δύο πρώτων υποτιμητικών παραγόντων – χαρακτηριστικών μας.
Εκεί λοιπόν οι άνθρωποι έχουν το σθένος να πάνε στα σπίτια τους όταν αποτυγχάνουν, έχουν την ευθιξία να παραιτηθούν αν άλλα υπόσχονταν και άλλα έκαναν, συνήθως δικάζονται (και καταδικάζονται ενίοτε) αν υποπτευθούν ατασθαλίες και δεν ρίχνουν το βάρος στον πολίτη αδιακρίτως και ισοπεδωτικά. Οπότε, κ. Χρυσοχοΐδη, στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει λόγος να γίνει επανάσταση! Κι όταν τα πράγματα μπορεί να οδηγήσουν εκεί, πάλι δεν θα γίνει, απλά και μόνο διότι οι υπαίτιοι που θα έφερναν τη δυτική χώρα τους σε τέτοια κατάσταση που να αιτιολογεί έκρηξη και επανάσταση, θα ήταν ήδη στη φυλακή!
Άλλωστε, πότε ακούστηκε στη Δύση τελευταία φορά η λέξη «επανάσταση»; Μόνο στον αραβικό κόσμο έχουμε πρόσφατα παραδείγματα, αλλά εκεί πόρρω απέχουν από τη Δύση και οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές. Εμείς δεν είμαστε ούτε Δύση, ούτε Ανατολή. Είμαστε το «συναμφότερον». Ίσως και για αυτό είμαστε μπερδεμένοι και διχογνωμούμε. Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν, κ. Χρυσοχοΐδη, θα έπρεπε να είναι τι θα γινόταν αν ξυπνούσε το άλλο μέρος του θυμικού μας. Όχι, όχι το δυτικοευρωπαϊκό. Το άλλο…
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου