Κατά καιρούς έχουμε «παινέψει» από αυτή εδώ τη στήλη το ανυπέρβλητο επίπεδο πολιτισμού που χαρακτηρίζει τον Νιγριτινό: δίχως ανούσιες γενικεύσεις, καθημερινά συναντάμε σ’ αυτόν τον μικρό τόπο που μας έλαχε να ζούμε, συμπεριφορές – αδιάψευστα τεκμήρια του θρυλικού πλέον νιγριτινού ήθους. Μία από αυτές τις συμπεριφορές που στηλιτεύσαμε εδώ, ήταν και οι φόλες. Όμως, κάποιοι αγλαοί συμπολίτες μας υπερέβησαν κι αυτό το ανδραγάθημα ανεβάζοντας πολύ ψηλά τον πήχυ για τον επόμενο, σε σημείο που θα πρέπει να συλλογιστεί πολύ για να διανοηθεί τι χειρότερο μπορεί να είναι αυτό που θα κάνει, για να πάρει την πρώτη θέση σε αυτόν τον άτυπο διαγωνισμό καφρίλας: πολλοί θα γίνατε αυτόπτες μάρτυρες ενός απαγχονισμένου σκυλιού στα κάγκελα της παλιάς Μητρόπολης.
Δεν θέλω να γράψω με φτηνούς συναισθηματισμούς και μελοδραματισμούς του τύπου «το καημένο το σκυλάκι». Δεν είναι τόσο η θανάτωση του σκυλιού, όσο ο οικτρός τρόπος. Πρόκειται για μια άκρως ενδιαφέρουσα από ανθρωπολογικής, ψυχολογικής και πολιτισμικής πλευράς περίπτωση, για να αναλύσουμε τον συγκεκριμένο συμπολίτη μας και την ενέργειά του και ίσως εντοπίσουμε και μια πλευρά του εαυτού μας. Να ξεκαθαρίσω εκ των προτέρων ότι αποκλείω κάθετα την περίπτωση η ενέργεια αυτή να είναι κάποιου είδους μήνυμα προς την Εκκλησία, κάποια ιδεολογική «θέση» ή «δράση» αγωνιούντων για τα θρησκευτικά πράγματα συμπατριωτών μας!
Για να κρεμάσεις ένα ζωντανό, όχι για λόγους επιβίωσης, πρέπει να έχεις οπωσδήποτε έναν χαρακτήρα σκληρό και αμείλικτο. Για να το κρεμάς όμως σε κεντρικό δρόμο, σε δημόσιο κτίριο και σε δημόσια θέα, όπου θα το δουν σίγουρα και μικρά παιδιά, πρέπει να κουβαλάς πολλά κόμπλεξ και μάλλον – όπως θα έλεγαν και οι ψυχολόγοι – ταραγμένα παιδικά χρόνια, τραύματα ψυχικά και απωθημένα. Ποιοι γονείς και πώς μεγάλωσαν έναν τέτοιον άνθρωπο (αν αξίζει αυτόν τον προσδιορισμό). Τι μνήμες και παραστάσεις πρέπει να οικοδόμησαν μια τέτοια ψυχοσύνθεση; Τι πρέπει να τράβηξε, να είδε, ο φουκαράς για να κάνει κάτι τέτοιο; Τι ψυχολογικά ή άλλα προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίζει ακόμα και στην όποια ωριμότητά του; Τι μπορεί να του έκανε το σκυλί για να προβεί σε μια τέτοια μαγκιά;
Οπωσδήποτε το ζήτημα με τα αδέσποτα στη Νιγρίτα έχει παραγίνει. Γαϊδούρια ολόκληρα κυκλοφορούν στους δρόμους κοπάδια και αρκετοί έχουν το φόβο να διαβούν ή ακόμη έχουν κυνηγηθεί από αυτά. Δαγκωματιές προς το παρόν δεν έχουν αναφερθεί. Προφανώς ο Δήμος, μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας, θα πρέπει να μεριμνήσει να μεταφερθούν σε κάποιο σχετικό κρατικό χώρο και να στειρωθούν. Αλλά, για να υπάρχουν τόσα αδέσποτα, σημαίνει πολύ απλά ότι ο δεσπότης τους, το αφεντικό τους, τα παράτησε να βόσκουν στην αγορά απαλλασσόμενος από το βάρος τους. Ξύπνησε μια μέρα ο φιλόζωος και δεν τα ήθελε άλλο βρε αδερφέ! Γέννησε η σκύλα του και του ήταν πολλά, τι να τα κάνει; Κι αυτά τα άτιμα επιζούν όπου κι αν τα πετάξεις, πανάθεμά τα!
Φτάνουμε λοιπόν ξανά να σκεφτούμε ότι η ρίζα του κακού (κάθε κακού) είναι ο άνθρωπος και η ποιότητά του. Ακόμα πιο στενά, του Νιγριτινού και του Νεοέλληνα: είδους μοναδικού, σπανίου και αναδέλφου, που ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι να φορτώνει τις ευθύνες του στους άλλους. Πετάμε το σκυλί που δεν θέλουμε – γίνεται αδέσποτο – κάνει κάποια ζημιά (αφού δεν υπάρχει αφεντικό να το συγκρατήσει) – το κρεμάμε τιμωρώντας το. Αυτές είναι οι φάσεις της περίπτωσης και με μια απλή ματιά ο καθένας μπορεί να δει ότι η αρχή και το τέλος έχουν για κοινό παράγοντα τον άνθρωπο. Δυο κρετίνοι που με τον τρόπο τους τυραννούν ένα ζώο, είναι πολύ πιθανό, σχεδόν βέβαιο, ότι δεν θα διστάσουν να συμπεριφερθούν με τον ίδιο τρόπο σε όποιον είναι πιο αδύναμος από αυτούς.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι τέτοιου φυράματος, είναι μέρος του λαού, είναι λαός, είναι φίλοι μας, συγγενείς μας, γείτονες. Ψηφίζουν. Αποφασίζουν – όσο τους αναλογεί - και αντίστοιχα στιγματίζουν το σύνολο, σαν μια στάλα δηλητήριο που θα πέσει σ’ ένα ποτήρι νερό και θα απλωθεί. Άντε πιες το. Η εικόνα του Νιγριτινού έχει μέσα της και ψήγματα από τέτοιες συμπεριφορές. Ο Νιγριτινός και ο Νεοέλληνας είναι εν μέρει και αυτός ο βάρβαρος, ο κουτοπόνηρος, ο ψυχικά άρρωστος, ο παρανοϊκός.
Και μετά ζητάμε και δημοψηφίσματα και αναπολούμε την άμεση Δημοκρατία. Να έρθει η σειρά να εξαρτάται μια σημαντική απόφαση από τα χέρια και το μυαλό αυτωνών. Καήκαμε. Όσο αριστοκρατικά ίσως κι αν ακούγονται όλα αυτά, πρέπει να έχουμε ξεκαθαρισμένα τα πράγματα όταν κολακεύουμε και εκθειάζουμε εξόφθαλμα λαϊκιστικά τον «λαό». Ποιον λαό;
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Ιδού και ένα τεστ μνήμης. Ποιοι από σας πήγαιναν στη Β’ Γυμνασίου Νιγρίτας το σχολικό έτος 1986-1987 και μάλιστα στο τμήμα Β2; Αναγνωρίστε το λαμπρό πενταμελές που δώρισε τότε στη Βιβλιοθήκη του σχολείου το βιβλίο του Ν. Καζαντζάκη «Ο φτωχούλης του Θεού» και αποτύπωσε στα πρώτα του φύλλα αυτήν την αφιέρωση. Ο πρόεδρος πάντως του πενταμελούς έχει και πολύ καλή φωνή. Και μάλιστα την προηγούμενη Παρασκευή διοργανώθηκε μια εκδήλωση με φιλανθρωπικό σκοπό στο club Flow, όπου εκτός από τις μουσικές και φωνητικές ικανότητες των συμμετασχόντων, θαύμασα και κάτι άλλο, ίσως σημαντικότερο. Την αλληλεγγύη. Όχι μόνο προς την οικογένεια του μουσικού προς τιμήν του οποίου έγινε η βραδιά, αλλά και προς έναν ακόμη σημαντικό τραγουδιστή και μουσικό της Νιγρίτας με προβλήματα όρασης, τον Μεγάρχη. Καθώς λοιπόν περίμενε στη γωνία του μπαρ τη σειρά του να τραγουδήσει (εκπληκτικά Καζαντζίδη), τη μία φορά ένας συνάδελφος του τον οδήγησε απ’ το μπράτσο στην τουαλέτα και τον γύρισε, την άλλη φορά άλλος τον οδήγησε στη σκηνή και μετά τα τραγούδια τον γύρισε πάλι στη θέση του. Συγκινητικό και προς τιμήν τους. Ευτυχώς, ζείδωρο αντιστάθμισμα και καίριο απέναντι στις συμπεριφορές του σημερινού σημειώματος.
Όμως και στον βραδινό μας πεζόδρομο το καφέ μπαρ Άναξ παρουσίασε το δικό μας συγκρότημα «Κορώνα ή Γράμματα», όπου πέρα απ’ τους αδερφούς Ούτσιου, εντυπωσίασε η φωνή της Χρύσας Μπαλτήρα. Όσοι δεν την ξέραμε, μείναμε άφωνοι. Από κοντά και η κιθάρα του Ραφαήλ Γεωργιάδη και τα τύμπανα του Ευριπίδη Τσέλκου. Μακάρι ο πεζόδρομος να δώσει κι άλλες ευκαιρίες για μουσικές ή άλλες εκδηλώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου