Έσπασα το χέρι μου. Το τσάκισα. Καμιά φορά, αυτό που υπερβολικά αγαπάς στρέφεται κατά πάνω σου. Και έτσι, ξεροκέφαλος, αρνούμενος όσο γίνεται την άμεση λύση του χειρουργείου, περιμένοντας να δέσει από μόνο του το κάταγμα «κάθομαι άνεργος»1 , κι εφόσον τα μέλη του σώματος υπολειτουργούν, ο νους αρπάζει το πηδάλιο και μέσα στην πρόσκαιρη αναπηρία συνωθούνται οι σκέψεις.
Ανίκανος ο άνθρωπος να αυτοεξυπηρετηθεί, ξάφνου συνειδητοποιεί την ασημαντότητά του. Η στέρηση της αυτονομίας προσγειώνει τον καθένα, ταπεινό ή αλαζόνα, στη γήινη, βροτή πραγματικότητα, τον φέρνει μπρος στην αληθινή όψη των ανθρωπίνων, όπου δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κορμί χωματένιο με φυσημένη μέσα του τη θεϊκή πνοή της ψυχής και του πνεύματος, που – τις περισσότερες φορές – δεν ξέρει καλά καλά τι να τα κάνει.
Όσο ο άνθρωπος είναι γερός, αρτιμελής, σπανίως τα συλλογίζεται ή τα υποψιάζεται αυτά – πλην εξαιρέσεων. Νιώθει κρουστός, ανίκητος, ημίθεος. Στην καθημερινότητα όλα του φαίνονται άθυρμα, δεν δίνει σημασία στις φαινομενικώς μικρολεπτομέρειες στις οποίες ανταπεξέρχεται φυσικά, λειτουργικά, σχεδόν αυτόματα. Αυτές οι μικρολεπτομέρειες γίνονται βουνό όμως, όταν ένα σπασμένο χέρι ή πόδι ή ακόμα και ένας πονόδοντος φέρνουν τα απάνω κάτω: «Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο σαν κυκλικό ξυράφι –πώς να το φέρω στα χείλη μου; Όσο κι αν διψώ , - πώς να το φέρω;» 2.
Στις άπλετες ώρες της περισυλλογής αναδύεται μπροστά του η γύμνια του, η μηδαμινότητά του. Ώσπου να αναρρώσει και η ζωή να πάρει ξανά το γνωστό της δρόμο -σε μια κοίτη προκαθορισμένη από την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Κι όλα θα ξεχαστούν βουλιαγμένα μέσα στην τύρβη της καθημερινότητας.
Αυτή λοιπόν η κατάσταση της προσωρινής αναπηρίας φανερώνει κι ένα ακόμη χαρακτηριστικό των ανθρωπίνων. Ο άνθρωπος τείνει να υπερεκτιμά το προσωπικό του πρόβλημα, να του δίνει διαστάσεις καταστροφής: Ο δικός μας μικρόκοσμος γιγαντώνεται μπροστά στα αντιστοίχως συρρικνούμενα προβλήματα των άλλων και αποκτά υπεραξία: είμαστε ο ομφαλός της γης, «αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας» 3.
Κι όμως ξανά η ίδια η ζωή – ζυγός ακριβείας - σε προσγειώνει στην πραγματικότητα, αφαιρεί το μεγεθυντικό πρίσμα μέσα από το οποίο ορίζουμε ή μετράμε τον κόσμο και την μαυρίλα του. Ήδη τη μέρα που πήγα στο νοσοκομείο, οι γιατροί στα έκτακτα ήταν εξαφανισμένοι. Όχι δε λουφάριζαν. Ήταν η ώρα που δυο χωριατόπαιδα έπαιζαν με το όπλο του παππού και το ένα, το μικρότερο, κατέληξε μέσα στη ψυχρή αποστείρωση του νοσοκομείου. Κι εγώ απ΄ έξω, ήδη αντιλαμβανόμουνα το εγκάρσιο κάταγμα σαν μια γρατζουνιά σας ένα απλό τσίμπημα από αγκάθι. Το δικό μου πρόβλημα, άμεσα συγκρινόμενο με του διπλανού μου, ήταν ήδη γειωμένο στην πραγματικότητα. Η θεωρία της σχετικότητας.
Μετά από λίγες μέρες φίλος έχασε τον πατέρα του από ανακοπή. Του έμεινε στα χέρια. Άλλος φίλος ταλαιπωρείται μια εβδομάδα στα νοσοκομεία με το παιδί του. Για όλους το δικό τους πρόβλημα είναι το κέντρο του κόσμου μεγαλύτερο ίσως και από το τσουνάμι της Ιαπωνίας και την απειλή της ραδιενέργειας. Και απ΄ τα μνημόνια και απ΄ όλα. Η ανθρώπινη φύση λειτουργεί έτσι, με βάση την εγγύτητα. Όσο πιο κοντά μας είναι κάτι τόσο πιο σημαντικό είναι για την κοντόθωρη και ατομική μας –δηλαδή καθαρά ανθρώπινη - οπτική.
Κι εγώ, «περιωρισμένος και ανεπιτήδειος»4 έχω ένα σπασμένο χέρι…
__________________________________________
1. Απομνημονεύματα στρατηγού Μακρυγιάννη.
2. Γιάννη Ρίτσου, "Η σονάτα του σεληνόφωτος".
3. Οδυσσέα Ελύτη, "Το Άξιον Εστί".
4. Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, "Όνειρο στο κύμα".
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Πεζόδρομος Άμφισσας. Στη Νιγρίτα πότε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου