μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Της μόδας έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια – μέσα στα πλαίσια του οικονομικού ανταγωνισμού και της ανάπτυξης – οι εναλλακτικές μορφές τουρισμού. Όλο και περισσότεροι αστοί (εκ γενετής ή εξ ανάγκης), κάτοικοι μεγαλουπόλεων πασχίζουν για διεξόδους δραπέτευσης από το τσιμεντένιο περιβάλλον τους αναζητώντας στη φύση μια ανάσα από τους ασθματικούς ρυθμούς της ζωής τους. Έτσι, σε όλη την Ελλάδα έχουν ξεπεταχτεί ιδιωτικές ή και δημοτικές επιχειρήσεις εναλλακτικού τουρισμού, όπως αγροτουρισμός, οικοτουρισμός κ. λπ.
Ήδη ο νομός μας έχει να παρουσιάσει εξαιρετικές περιπτώσεις, βασισμένες στα πλεονεκτικά δώρα της φύσης στον τόπο, κυρίως στη μεθόριο. Η λίμνη Κερκίνη, τα γειτονικά Πορόια, το «συγγενικό» μας – ελέω ιαματικών πηγών – Σιδηρόκαστρο, το βυζαντινό Άγκιστρο. Κι έρχεται, βλέποντας όλα αυτά, και σε πιάνει μια μελαγχολία για την κατιούσα της πάλαι ποτέ δεύτερης τη τάξει πόλης των Σερρών, της Νιγρίτας με τα ξακουστά νερά της. Όμως οι σημερινοί συλλογισμοί δεν θα μείνουν στην απελπισία. Εξαιρώντας τις κατά καιρούς μεγαλεπήβολες προτάσεις για την αξιοποίηση του πεδίου των Θερμών προς ανάπτυξη τουριστικού θερέτρου στα παραπάνω πρότυπα, θα σταθώ σε κάτι που όντως είναι ψηλαφητή πραγματικότητα στην περιοχή, αλλά και ελπίδα δημιουργικής ανάπτυξης μέσα από το μεράκι και τη δουλειά συμπολιτών μας: τον Ιππικό Όμιλο Νιγρίτας.
Στην έκταση του πρώην στρατοπέδου πίσω από την Καλλιθέα, εκεί όπου στεγάζονταν προφανώς τα παλιότερα τάγματα ημιονηγών (όταν ακόμα τα συμπαθή τετράποδα ήταν χρήσιμα), ή ακόμα και όρχοι οχημάτων, μια ομάδα φίλων από τη Νιγρίτα και την Τερπνή κυρίως, που μοιράζονται το κοινό πάθος για τα άλογα, έχουν στήσει έναν αξιέπαινο χώρο. Γύρω στα τριάντα άλογα (με έναν πρόχειρο υπολογισμό) ομορφαίνουν πλέον το ερειπωμένο στρατόπεδο, που έχει διαμορφωθεί κατάλληλα, με χώρο εκπαίδευσης και εκγύμνασης, αλλά και με ένα φιλόξενο σαλονάκι με τζάκι και καφέ για τα μέλη και τους επισκέπτες. Έτυχε να βρεθώ δυο – τρεις φορές εκεί και η φιλοξενία και η προθυμία τους να εξυπηρετήσουν, να ενημερώσουν, είναι σχεδόν εφάμιλλη με την αγάπη τους για τα άλογα και τη φυσική ζωή.
Το άλογο είναι δύσκολο ζώο. Θέλει τον χρόνο του για την εκπαίδευση, τη βόλτα, το τάισμα, τον γιατρό, το καθάρισμα του «μποξ» (όπως ονομάζουν τον ιδιαίτερο σταύλο του καθενός), το ξύστρισμα, το πετάλωμα. Δεν είναι απλό κατοικίδιο που απαιτεί την ελάχιστη φροντίδα. Συνεπώς, οι άνθρωποι αυτοί αφιερώνουν ώρες από τον χρόνο τους, αφοσιώνονται σε αυτόν τον ερασιτεχνισμό (έρωτας για την τέχνη τους) με τον καλύτερο τρόπο. Και το σημαντικότερο – δεν το κάνουν μόνο για αυτούς, αλλά για όλους.
Αφειδώλευτα μοιράζονται το πάθος τους με τον τυχόντα επισκέπτη. Θα σελώσουν το άλογο, θα ζέψουν το δίτροχο ή τετράτροχο κάρο, για να προσφέρουν μια ανεπανάληπτη εμπειρία στους ανθρώπους της πόλης, τους ανθρώπους του σήμερα γενικότερα, μιας που ακόμα και στα ίδια μας τα χωριά η επαφή με την φύση είναι υποτυπώδης – σχεδόν ανύπαρκτη. Τα άλογα και τα κάρα έχουν μείνει μόνο μια παιδική ανάμνηση. Α, και στην είσοδο του Mediterranean Cosmos στη Θεσσαλονίκη, βρίσκεται σε περίοπτη θέση ένα παλιό κάρο με τη χαρακτηριστική καλλιτεχνική υπογραφή του Νιγριτινού καροποιού Ζήση Χατζάρα. Άλλη σχέση με αυτό που κάποτε ήταν δεδομένο στους δρόμους της πόλης, αναγκαίο για την αγροτική δουλειά ή τις μετακινήσεις, δεν έχουμε.
Άλλο ένα θετικό στοιχείο είναι ότι με την ίδρυση του Ομίλου επανεμφανίζεται και ένα παρηκμασμένο παραδοσιακό επάγγελμα: αυτό του πεταλωτή. Σε μια προηγούμενη επίσκεψή μου, έγινα μάρτυρας πεταλώματος. Είδα με τα μάτια μου να ανασταίνονται σκουριασμένα εργαλεία, να περιποιούνται τις οπλές του αλόγου, να βρίσκουν τον χαμένο τους ρόλο. Ποιος μπορούσε να το φανταστεί! Ένα επάγγελμα νεκρό να έρχεται πάλι στη ζωή για να υπηρετήσει τόσα ζώα, μετά από τόσα χρόνια που η τέχνη χάθηκε, αλλά δεν ξεχάστηκε: με πόση επιδεξιότητα ο παλιός τεχνίτης με τον βοηθό του ξαναζωντάνευε την παλιά του τέχνη!
Με χαρά λοιπόν, πληροφορήθηκα από τα μένη του Ομίλου που βρέθηκαν εκεί το απόγευμα της επετείου της απελευθέρωσης της Νιγρίτας, ότι ετοιμάζουν μια εξόρμηση στα σχολεία της ευρύτερης περιοχής, μια πρόσκληση για να έρθουν τα παιδιά κοντά σε ένα τόσο υπέροχο ζώο, το άλογο, κοντά στην ιππασία, στη φυσική ζωή. Ας μην αγνοήσουμε και ότι τα τελευταία χρόνια γνωρίζει αλματώδη ανάπτυξη και η θεραπευτική ιππασία ως ολοκληρωμένο θεραπευτικό πρόγραμμα για την καταπολέμηση πολλών ειδών παθήσεων στα παιδιά. Η επαφή των παιδιών με τα άλογα, ήδη από την εποχή του Ιπποκράτη, προσφέρει ανυπέρβλητη στήριξη φυσιοθεραπευτική, λογοθεραπευτική, ψυχολογική.
Ευελπιστώ να ευαισθητοποιηθούν γονείς και εκπαιδευτικοί, ούτως ώστε να ευοδωθεί αυτή η προσπάθεια και να πληθύνουν οι μικροί και μεγάλοι φίλοι ή και τα μέλη. Εύχομαι ακόμα να καρποφορήσει και η διαδικασία για την περαιτέρω χρήση του στρατοπέδου, καθώς ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι μπορεί να ξημερώσει και ξάφνου γραφειοκρατικές αγκυλώσεις ή ψυχροί νόμοι να σε αναγκάσουν να στερηθείς αυτό στο οποίο έχεις βάλει την ψυχή σου.
Δεν είναι φολκλόρ. Δεν είναι φτηνή απομίμηση καουμπόηδων και γουέστερν. Είναι η άδολη αγάπη των ανθρώπων για τη συνέχιση ενός τρόπου ζωής σύμφωνου με τη φύση και μέσα σε αυτή, μια συνέχιση παραδοσιακών μορφών ζωής και μια αίσθηση τοπικής «κοινότητας» που ξεπηδά απ’ τους αιώνες. Πλησιάστε τους. Καβαλήστε ένα άλογο και θα δείτε. Είστε ευπρόσδεκτοι.
▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Πεζόδρομος Φλώρινας. Στη Νιγρίτα πότε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου